Τα τραγούδια του frontman των Hot Chip θύμιζαν –με έναν παράξενο τρόπο– τη μακάρια ελαφρότητα και την ονειρική διέγερση των χαλαρότερων στιγμών του Paul Mc Cartney από τη δεκαετία του 1970...

Ήρθε (στο Κύτταρο), ανέλαβε τα ηνία από τον υποδειγματικό Ryan Hemsworth και απλά μας ξετίναξε τα αυτιά και τα κορμιά επί μιάμιση ώρα...

Ξεσηκωτικοί ρυθμοί ανακατεύτηκαν με μια αίσθηση μυσταγωγίας στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων, με το λαγούτο του Γιώργου Ξυλούρη να διανοίγει τους απαραίτητους διαύλους επικοινωνίας...

Sold-out το Ηρώδειο την Παρασκευή για τον Ιταλό συνθέτη, που με τη σειρά του έδωσε μια απολαυστική συναυλία...

Την Πέμπτη στο Six d.o.g.s., ο Π.Ε. Δημητριάδης πέταξε το μαύρο φανελάκι, πέταξε δυο-τρία αστεία και άλλα τόσα έντονα βλέμματα, όμως η αμηχανία παρέμενε εκεί...

Δεν πήγαν όλα καλά στην πρώτη μέρα του χατζιδακικού αφιερώματος στο Ηρώδειο, λίγο όμως η πρώτη ζωντανή παρουσίαση του soundtrack για το Faccia Di Spia και λίγο η καταπληκτική Έλλη Πασπαλά, έδωσαν θετικό πρόσημο στη βραδιά...

Και τρίτη μέρα να είχε ανακοινωθεί, πάλι γεμάτο θα ήταν το Stage Volume 1 για χατίρι του Νορβηγού, που απέδειξε πως μπορεί να καθηλώσει το κοινό ακόμα κι όταν μένει μόνος στη σκηνή με την κιθάρα του...

Keep on rocking, χαμογελαστές, νεανικές ως επί το πλείστον φατσούλες, «δώσε γκάζια μεγάλε» και άλλα τέτοια παρόμοια… τεντιμπόικα! Μια χαρά

Η λάιβ εκδοχή του Brian Pyle τείνει περισσότερο προς μια διαθλασμένη εκδοχή των Suicide, παρά προς το ambient, το κινηματογραφικό ή όπως αλλιώς τέλος πάντων χαρακτηρίζονται οι δίσκοι του...

Τα είδωλα είναι για να αποθεώνονται. Τα υπόλοιπα είναι για να τρέφονται οι συντηρητικοί, οι ζηλόφθονοι, οι παρωπιδωμένοι, οι ασεξουαλικοί και οι βαρετοί...