Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με έναν frontman σαν τον Samuel Herring, προσπαθείς πρώτα να τον καταλάβεις και μετά να απολαύσεις τον εκφραστικό του πλούτο. Έτσι, είτε παρακολουθείς σαστισμένος, είτε γοητευμένος από μια παρουσία που σου αποτυπώνεται με βία στο μυαλό. Θα πρέπει άλλωστε να έχει κανείς διαβρωμένη συνείδηση ώστε να αντισταθεί στα από σκηνής ενστικτώδη ηχητικά καλέσματα των Future Islands. Ειδικότερα ο Herring αντιμετωπίζει τόσο κυκλωτικά όσο και μετωπικά το κοινό του, διαπερνώντας το φάσμα από new wave, power pop και όλες τις σχολές του electro με μια θεατρική αίσθηση πνευματικότητας και σωματικότητας, την οποία έχει ανάγκη να δει οποιοσδήποτε έχει πιάσει το νόημα. Όταν πάντως οι Future Islands βρέθηκαν στη σκηνή του Gagarin, στο προσκήνιο βρέθηκε η απολαυστική ουσία της ποπ μουσικής, με τον σπαραγμό και τις μύχιες υπαρξιακές αγωνίες που σπάνια τα synths έχουν την ευκαιρία να αποτυπώσουν.
Την εμφάνιση των Αμερικανών άνοιξαν οι Mechanimal, ένα πάντα στέρεο και αξιόλογο εγχώριο σχήμα, που έδωσε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον δείγμα δουλειάς από το λυγερόκορμο και σαρωτικό ρεπερτόριό του, παίζοντας μουσική προς τέρψιν των φλογισμένων ενστίκτων τους. Ένα παραδειγματικό μείγμα από electro goth, new wave και post-rock, που ζέστανε το κλίμα για τον σίφουνα των Future Islands, οι οποίοι τα έκαναν όλα ίσωμα για μιάμιση ώρα. Παραδίδοντας απλά μαθήματα ψυχικής απογείωσης σε ένα ακέραιο ηχητικό σετ, με εμάς από κάτω να ψυχανεμιζόμαστε τις διαθέσεις τους και να μην μπορούμε να κατατάξουμε τον τραγουδιστή τους.
Ο Samuel Herring είναι μάλλον ένας στυλάτος ρεαλιστής, ο οποίος καταγράφει όμορφα τη σκούρα μελωδική πραγματικότητα που συμβαίνει στο κεφάλι του –σαν ηθοποιός της γενιάς του Τζέιμς Ντιν και του Μπράντο, που νιώθει άβολα μέσα στο ίδιο του το κορμί. Και ίσως η ορμητική, υπερκινητική, αυτοκαταστροφική περσόνα του να απέχει αδιανόητα πολύ από το μέσο indie σύνολο που παραπαίει με μια κιθάρα στα χέρια: o Herring οργώνει τη σκηνή, χτυπιέται μανιασμένα και ουρλιάζει με σπηλαιώδη απελπισία, περιφρονώντας τις νότες και δημιουργώντας έναν οργανωμένο πάταγο τριγύρω του. Να πρόκειται για καταρρέοντα κάγκουρα σε σωματική έξαρση; Για περιγέλαστο πανκ αλητήριο που ανακάλυψε την ποπ και πάει να την αγριέψει, ώστε να τη φέρει στα μέτρα του; Για γραφικό, σαλταρισμένο πιθηκάνθρωπο που ανακάλυψε τον δικό του χορό-παρωδία; Για ιδιοφυΐα με καθαρτήρια έλλειψη σεβασμού για το αμόλυντο των ειδών, η οποία μας εκθέτει τα κατάλοιπα της τραγωδίας της; Για συγχυσμένο μεσόκοπο που βρήκε τη μουσική για να χωρέσει την ξεροκέφαλη αντιδραστικότητά του; Για ιδιόρρυθμο μουσικό ο οποίος κολυμπάει σε όξινα, λιμνάζοντα νερά για να διασκεδάσει τη θλιμμένη του ματαιότητα;
Πάντως τα τρία υπόλοιπα μέλη της μπάντας δεν το κούνησαν ρούπι. Έμειναν ακίνητα, σαν να μην ήθελαν να παρεμβληθούν στο ελευθεριάζον performance του αλαφιασμένου τύπου με το μικρόφωνο στο χέρι, μην και τους πάρει ο διάολος –με τον τρόπο π.χ. που δεν κοιτάς στα μάτια έναν παρανοϊκό που κραυγάζει μέσα στο μετρό, για να μη στραφεί στο μέρος σου. Πέρα όμως από εξυπνακίστικες περιγραφές, το περιπετειώδες σασπένς του Samuel Herring σου γλυκαίνει την καρδιά. Είναι ίσως ο πιο απολαυστικός frontman της δεκαετίας που διανύουμε και η τρίτη εμφάνιση των Future Islands στην Αθήνα ήταν μάλλον η συναυλία του 2014. Αν στο κάτω-κάτω αυτό είναι το αντιπροσωπευτικό στυλ που συμβολίζει μια νέα καλλιτεχνική έκφραση της καλλιτεχνικής μελωδίας, τότε ας γευτούμε τις ηδονές που προσφέρει με κάθε ευκαιρία.
{youtube}39hDk47wA0Y{/youtube}
