Vibravoid + Chickn / Solar Music Library

Παρότι ανάμεσα στους Αβοπολίτες ο Στέργιος Κοράνας είναι εκείνος που δηλώνει πιο ενθουσιασμένος με το ψυχεδελο-space ροκ των Γερμανών Vibravoid, ήταν τελικά εκείνος που δεν ενθουσιάστηκε και τόσο από το θεσσαλονικιώτικο λάιβ τους στο Eightball. Αντίθετα, ο Βαγγέλης Πούλιος –ο οποίος πήγε ως το Six d.o.g.s. με βάση τις καλές εντυπώσεις από τη συναυλία τους στην πρωτεύουσα το '09– κάνει λόγο για μπάντα η οποία βουτούσε ψυχή τε και σώματι στα καλειδοσκόπιά της, με μια δυναμική που εύκολα σε απορροφούσε στη δίνη της... 

 

 

 

Ολόκληρη περιοδεία έκαναν στα μέρη μας οι Vibravoid, παίζοντας σε Άρτα, Ηράκλειο, Χανιά, Μάταλα(!), Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Αν θυμάμαι καλά, κάτι αντίστοιχο είχαν κάνει και το 2009 –προσωπικά τους είχα πετύχει τότε στο σχεδόν άδειο Rodeo και μου είχαν αφήσει αρκετά καλές εντυπώσεις. Τώρα, το τι συνδέει τόσο ισχυρά το ψυχεδελικό τρίο με τη χώρα μας (και δη με την επαρχία της), ομολογώ πως μου μένει αδιευκρίνιστο. 

 

Στο μισογεμάτο πάντως Six d.o.g.s., οι Γερμανοί απέδειξαν το βράδυ της Τρίτης ότι η φήμη μιας δυνατής λάιβ μπάντας δεν τους ακολουθεί αδίκως. Τα ηχητικά πλαίσια στα οποία κινούνται είναι βεβαίως δεδομένα και οι εκπλήξεις που θα τους στείλουν εκτός αυτών μάλλον περιορισμένες. Ωστόσο οι Vibravoid ξέρουν να κάνουν το ψυχεδελιασμένο ροκ εν ρολ τους να πάλλεται, ακόμα κι όταν δεν ξεφεύγει και τόσο από το στερεοτυπικό. Άλλωστε το τελευταίο είναι γενικώς νομίζω δύσκολο να αποφευχθεί, όταν μιλάμε για μια μουσική η οποία λειτουργεί στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης ηχοκοινότητας –όπου, μεταξύ των μυημένων, είναι λίγο ως πολύ ξεκαθαρισμένο το τι θεωρείται «ηχητικό ιδανικό». Κάτι τέτοιο δεν είναι απαραιτήτως κακό: γιατί την ίδια στιγμή που περιορίζει κάπως το εύρος των μουσικών πιθανοτήτων, δεν απαγορεύει την εμβάθυνση. Ίσα-ίσα, μπορεί και να την ενθαρρύνει.

 

 

Και οι Vibravoid μπορεί να μας μπούκωσαν με τα reverb και τα echo ή να περνούσαν συχνά από μελωδίες που «όλο και κάτι θυμίζουν», βουτούσαν όμως ψυχή τε και σώματι στα καλειδοσκόπιά τους –πολλές φορές εμφανίζοντας μια δυναμική που σε απορροφούσε στη δίνη της. Και τούτο νομίζω οφείλεται στην τάση τους να μην ερμηνεύουν απλώς τα κομμάτια, αλλά να αφήνουν αρκετά από αυτά στις ενεργητικές συνθήκες του επιτόπιου. Αυτοσχεδιαστικά ή περισσότερο προσχεδιασμένα, τέτοιες συνθέσεις άνοιγαν τις δομές τους, δίνοντας έτσι τον χώρο σε κιθάρα, πλήκτρα και τύμπανα να παραφράσουν το βασικό θέμα ή και να το εκτρέψουν αλλού· σε κάθε περίπτωση να «διαπραγματευθούν» εκ νέου τις ισορροπίες που τέθηκαν από κουπλέ και ρεφραίν. Δεν είχαν βέβαια σκοπό οι Vibravoid να διαπραγματευτούν την… ψυχεδελότητά τους επί συνόλω, είχαν όμως τη θέληση και την ικανότητα να φέρουν μια σβούρα τα όρια και τις ιεραρχίες της, αφήνοντας σε αρκετές στιγμές το πράγμα κάπως αιωρούμενο: πότε να το τραβάει ο ένας προς το μέρος του, πότε ο άλλος, πότε κι οι τρεις μαζί. 

 

 

Εκεί νομίζω πως βρίσκεται και η δύναμη των ζωντανών εμφανίσεών τους –αυτό που τους κάνει μια πολύ καλή λάιβ μπάντα. Δεν είναι μόνο ζήτημα εντάσεων δηλαδή, αλλά και ζήτημα ουσίας. Διότι, εκτός του ότι το τρίο έδειξε ιδιαίτερα κατατοπισμένο στα συμφραζόμενα της μουσικής που παίζει, ήξερε και πώς να χρησιμοποιεί τις παρεκκλίσεις του. Κομβικός εδώ ο ρόλος του κιθαρίστα/τραγουδιστή Christian Koch, ο οποίος παρέδωσε ορισμένους εξαιρετικούς κιθαριστικούς συλλογισμούς, είτε καταδυόμενος στα ψυχεδελικά του βάθη, είτε οδηγώντας σε γεμάτες εξάρσεις. Πάντοτε όμως με τον ωκεανό των εφέ να τον ακολουθεί. 

 

 

Ας σημειωθεί επίσης πως συγκριτικά με την εμφάνιση του 2009 (όπως τουλάχιστον τη θυμάμαι), όπου οι Vibravoid είχαν παρουσιαστεί με κιθάρα/μπάσο/ντραμς, ο ήχος που μας παρουσίασαν στο Six d.o.g.s. μου φάνηκε κάπως πιο πλήρης, πιο μεστός. Ίσως επειδή μέσα σ’ αυτά τα 5 χρόνια η μπάντα όντως ωρίμασε, ίσως λόγω απλώς της αλλαγής του μπάσου με τα πλήκτρα του Dario Tresse –κάτι που τους έδωσε περισσότερες ενορχηστρωτικές επιλογές (ο Tresse συνήθως εκτελούσε τις μπασογραμμές με το αριστερό και με το δεξί, είτε συνεισέφερε στο μελωδικό σκέλος, είτε σε παραμορφωμένες ατμόσφαιρες). Από την άλλη, ο Frank Matenaar στα ντραμς, παρ' όλο που σε περιστάσεις αποδείχτηκε λιγάκι φλύαρος για τα γούστα μου, μας φιλοδώρησε με ορισμένες ουσιώδεις γκρούβες, δίχως να παραλείπει και τα πυκνά σόλο.

 

 

Πριν από τους Vibravoid, τη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας Chickn, τους οποίους όμως δυστυχώς –λόγω έτερης αβοπολίτικης υποχρέωσης, σε άλλη συναυλία νωρίτερα στην πόλη μας– δεν πρόφτασα να παρακολουθήσω. Επιφυλάσσομαι… 

 

 

 

Το βράδυ της Τετάρτης μας άφησε με ανάμικτα συναισθήματα: από τη μία ένα καταπληκτικό εγχώριο support, από την άλλη οι ναι μεν πολύ καλοί Γερμανοί, λιγότερο όμως απ' ό,τι ίσως περίμενα...

 

Οι Vibravoid με εντυπωσίασαν από την πρώτη στιγμή που τους άκουσα, όντας και φίλος του ήχου που αντιπροσωπεύουν. Ήταν επόμενο λοιπόν πως περίμενα με ανυπομονησία την εμφάνισή τους στο Eightball. Και ευρισκόμενος στα Λαδάδικα, είδα προς χαρά μου ότι support θα έπαιζαν οι Solar Music Library: επειδή τους είχα ξανακούσει, πραγματικά δεν πιστεύω να υπήρχε καλύτερο συγκρότημα για να ανοίξει τη συγκεκριμένη βραδιά.

 

 

Στις 10 ακριβώς λοιπόν, τους υποδεχτήκαμε επί σκηνής. Μεταξύ άλλων, οι Solar Music Library δουλεύουν πάρα πολύ με το βίντεο στα λάιβ τους, παίζοντας σκηνές από ταινίες/σειρές περασμένων δεκαετιών, κατά προτίμηση ό,τι υπόκειται στα πλαίσια του cult. Το αποτέλεσμα δένει πολύ ωραία, καθώς  προηχογραφημένα samples από τις εν λόγω επιλογές παρεμβάλλονται μεταξύ των κομματιών που παίζουν. Αυστηρά ορχηστρικοί, με ύφος παρόμοιο με των Vibravoid –αλλά με πιο έντονο το στοιχείο της αναζήτησης και του πειραματισμού– αποδείχθηκαν άψογοι στο παίξιμό τους, με πολύ μάλιστα πάθος! Νομίζω ότι μαζί με τους Alien Mustangs (τους οποίους είχαμε δει support στους Moon Duo) είναι τα καλύτερα εν ενεργεία συγκροτήματα στη Θεσσαλονίκη αυτή τη στιγμή, τουλάχιστον όσον αφορά τη ροκ σκηνή της πόλης. 

 

 

Το σετ των Solar Music Library κράτησε το τυπικό 45λεπτο που διαρκούν συνήθως τα support και, περίπου μισή ώρα αργότερα, είχαμε πια μπροστά μας τα τιμώμενα πρόσωπα της βραδιάς. Από ντύσιμο, κουπ και αξεσουάρ καταλάβαινε κανείς αμέσως περί τίνος επρόκειτο: οι άνθρωποι φώναζαν ψυχεδέλεια από μακριά! Ξεκίνησαν δε αρκετά ορμητικά και κράτησαν λίγο-πολύ τους ίδιους ρυθμούς μέχρι το τέλος, περίπου 1 ώρα και 45 λεπτά αργότερα. Οι επιλογές τους προήλθαν κυρίως από τα τελευταία άλμπουμ, με λίγα (ευτυχώς) τραγούδια από τα παλιότερά τους, τα οποία και δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα. Λίγα φωνητικά, μακροσκελή σόλο εναλλάξ και έντονη παρουσία των πλήκτρων, μέσες-άκρες τα στοιχεία δηλαδή που απαρτίζουν ένα space/psychedelic rock συγκρότημα. 

 

 

Οι Vibravoid έπαιξαν πράγματι ωραία στο Eightball, είχαν όμως μια τάση να επαναλαμβάνονται, με αποτέλεσμα να κάνουν κοιλιά κάπου στη μέση του σετ και να κουράσουν. Προσθέτοντας σε όλα αυτά και τα πλήκτρα –ήταν κάπως επιθετικά και λίγο παραπάνω σε ένταση απ' ό,τι έπρεπε– φτάσαμε σε σημείο να έχουμε δυσφορία: οι υπόλοιποι μάλιστα της παρέας μου πήγαν στο πίσω μέρος του χώρου, ώστε να μην ενοχλούνται τόσο από τα ηχεία. Τουλάχιστον κοντά στο τελείωμα μας έπαιξαν μια ωραιότατη διασκευή στο “In-A-Gadda-Da-Vida”.

 

 

Η προσέλευση του κοινού δυστυχώς μικρή, ούτε καν μισογεμάτο δεν το έλεγε κανείς το Eightball. Δεν περίμενα πάντως και κάτι περισσότερο για ένα τέτοιο εξειδικευμένο λάιβ, πόσο μάλλον εφόσον μιλάμε και για βράδυ Τετάρτης. Αν κρίνω κι από το γεγονός ότι δεν ευχαριστήθηκαν και όλοι όσοι ήρθαν, μάλλον δεν άρεσαν και πολύ οι Vibravoid... Εδώ έχω βέβαια και μια μικρή ένσταση, όσον αφορά τον ίδιο τον χώρο: μετά τη συναυλία, ακολούθησε φοιτητικό πάρτυ. Ναι μεν δεν συνέπεσαν οι ώρες, αλλά προς το τέλος του σετ των Γερμανών άρχισε να μπαίνει κόσμος, που στάθηκε κοντά στην είσοδο με εμφανές «άντε τελειώνετε» ύφος. Εννοείται πως οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού έχουν δικαίωμα να τα κανονίζουν όπως θέλουν (ειδικά σε τέτοιους καιρούς), άφησε όμως μια άσχημη αίσθηση το όλο σκηνικό. Τουλάχιστον ας περίμεναν να τελειώσει το συγκρότημα και μετά να τους επέτρεπαν να μπουν.

 

Απολογισμός της βραδιάς: μια μπάντα από τα μέρη μας με πολύ μέλλον, την οποία και θα ακούσω πολλές φορές ακόμα· και μια αρκετά καλή μπάντα από τη Γερμανία, που όμως δεν συνάρπασε. Όχι βέβαια ότι δεν θα ξαναπάω, αν και όταν μας ξανάρθουν!