«Neither snow nor rain nor heat nor gloom of night stays these couriers from the swift completion of their appointed rounds»: η κορινθιακού ρυθμού προμετωπίδα που κοσμεί το James Forley Post Office Building στη συμβολή 31 street και 8th avenue (με Τ.Κ. 10001 παρακαλώ) για δεκαετίες συμβόλιζε την αξιοπιστία, το κύρος και την αξία των ντόπιων ταχυδρομικών υπηρεσιών, ενάντια σε οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες τολμούσαν να δυσχεράνουν το έργο τους. Αρχετυπικό σύμβολο μιας ηκμασμένης super-size αυτοκρατορίας, στην παρούσα φάση φιλοξενεί κυρίως hip νεαρόκοσμο που απολαμβάνει φευγαλέες μπουκιές από τσικνισμένο Halal street food (ο gyros στο NYC είναι ακόμα εξωτικό έδεσμα), πριν την κάνει είτε για Meatpacking by night ή, στην περίπτωσή μας, για το παρακείμενο σταδιακό μονόλιθο του Madison Square Garden: «the greatest rock 'n' roll venue on earth» (sic), δια στόματος Tom Petty (sic) και μετ' επευφημιών 19.000 και πλέον νοματαίων, που φρόντισαν για το sold-out της βραδιάς.
Προσπερνώντας αδόκιμες συγκρίσεις και αντιπαραβολές με τα συναυλιακά arena standards της ημεδαπής (βλέπε: ευδιάκριτες σημάνσεις, ελάχιστη αναμονή στις ουρές εισόδου, έλεγχοι ασφαλείας, απειράριθμα μπαρ, σωστό merchandising, κάπνισμα φερμπότεν, απόλυτος σεβασμός σε ΑΜΕΑ, γιγαντοοθόνες παντού και ήχος εστιασμένος και ακριβής), το σταυροδρόμι ηλικιών, προσδοκιών, μνήμης και προσμονής σου ρίχνει πετριά πιο δυνατή και από μια Bronx Pale Ale. Στη μία πλευρά του ρινγκ, 50+ μεσοαστοί με ευμεγέθεις κοιλούμπες φυλλομετρούν το πόσες φορές είδαν τους Heartbreakers κι αν το φερώνυμο ντεμπούτο του 1976 τα σπάει πιο πολύ από το Damn The Torpedoes (1979), την ώρα που προσπαθούν (φευ) να χωρέσουν στο XXL φούτερ του Hypnotic Eye, ισορροπώντας με χάρη τη μουστάρδα στο χοτ ντογκ. Στην άλλη πλευρά, νεοσσοί με Williamsburg skinny jeans, αντίχειρες με αγκύλωση από το πολύ Twitter και Yelp σε φάση «ανάθεμα την ώρα/κατάρα τη στιγμή/Τετάρτη βράδυ με έσειραν/στου πάππου τη γιορτή».
Ευτυχώς για όλους, στη μέση βρίσκεται η αδιαπραγμάτευτα καλύτερη συλλογή τραγουδιών των Heartbreakers από την εποχή του Into The Great Wide Open (1991)· όχι απλά μια τίμια (πολλάκις συνώνυμο του βαρετή) κατάθεση mellow ασμάτων και 12μετρων μπλουζ συναρμόσεων, μα ένα άλμπουμ ριζωμένο στις πρωτόλειες αρχές της αμερικάνικης ροκ τραγουδοποιίας, από έναν μουσικό ο οποίος σκαρώνει κιμπάρικα ρεφρέν και απλωτά κουπλέ, τόσο πολυκαιρισμένα, όσο και φρέσκα. Τραγούδια που αφορούν ισομερώς τον μέσο 9-5er που τώρα βλέπει τα ίσια ανάποδα, όσο κι εκείνον που σιγοτραγουδάει το "Learning To Fly" με αψαλίδιστα φτερά. Το δίχως άλλο, αν και για όλους τους παραπάνω λόγους (και για πολλούς ακόμα) δεν μπορείς να αναμένεις μουσική μέθεξη στο Garden, όλοι μαζί βροντοφώναξαν στις 21:00 ακριβώς («It's a family show», το είπε και ίδιος ο Petty, αν και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού φαίνεται πως έχουν μια ακατανόητη εμμονή με το να συντονίζονται με ό,τι αναγράφεται στο εισητήριό σου). Τότε ο 63χρονος πλέον ρόκερ εφόρμησε με φορεμένα το μιλιτέρ τζάκετ κι αυτό το αξιαγάπητα μειλίχιο χαμόγελο για να ξεμπερδέψει με τους Byrds ("So You Want To Be A Rock 'n' Roll Star") και τις δικές μας early 1990s εμμονές, με την εν πολλαίς αμαρτίαιας "Mary Jane" να ροκάρει για μία ακόμη φορά.
Επιστρέφοντας το αξίωμα το οποίο ταλανίζει το κοινό όλων των Springsteen και U2 αυτού του ντουνιά, ήτοι «εχμ, πρέπει ξέρετε να υπομείνετε τα μισά τραγούδια από το τελευταίο μου άλμπουμ, μέχρι να σας παίξω αυτά που περιμένετε να ακούστε» κι ασχέτως αν το καρέ που επιλέχθηκε από το Hypnotic Eye συνέθεσε το ερμηνευτικό απόγειο της βραδιάς (είχαν πολλά χρόνια να ακουστούν τόσο θυμωμένοι όσο με το "Forgotten Man"), οι Καρδιοθραύστες επέλεξαν να δώσουν στο redneck πόπολο εκείνα ακριβώς που λαχταρούσε.
Και γιατί όχι; Πάρτε τους το σκαλπ με τις ριφάρες του "I Won't Back Down", "Refugee" και "Free Fallin'"! Δώστε ευφορικό sing-a-long στο "Learning To Fly"· άιντε κάντε όλοι στην πάντα για τον (μάλλον υποτιμημένο) Mike Campbell και τα τοξικά, καλοζυγισμένα σολαρίσματα του "Runnin' Down A Dream" και "You Wreck Me". Στο δε φινάλε του "American Girl" η παρά κάτι δίωρη απόδραση δικαιώθηκε πανηγυρικά με μπαλόνια, νέον, χάι φάιβ και τον κόσμο σε φυγόκεντρο κίνηση. Σε λίγη ώρα η αδράνεια της καθημερινότητας θα τους οδηγούσε στον αστικό χείμαρρο του Μανχάταν, με τα matrix να επιτίθενται στον αμφιβληστροειδή με μανία κατάναλωσης, ενόσω στο σπίτι πιθανώς θρονιάζονται τα τελευταία κλιπάκια του America's Got Talent.
Ασήμαντο: o Tom Petty παραμένει σταθερή υπεραξία, τόσο στην εμπροσθοφυλακή της βιωματικής americana, όσο και στην τσίκνα του κυριακάτικου μπάρμπεκιου. Τυχαία νομίζετε πως διατηρεί την ίδια κόμη από το 1976;
Setlist:
So You Want To Be A Rock 'n' Roll Star
Mary Jane's Last Dance
American Dream Plan B
Into The Great Wide Open
Forgotten Man
I Won't Back Down
Free Fallin'
A Woman In Love (It's Not Me)
U Get Me High
Rebels
Two Gunslingers
Yer So Bad
Learning To Fly
Shadow People
I Should Have Known It
Refugee
Runnin' Down A Dream
encore:
You Wreck Me
(I'm Not Your) Steppin' Stone
American Girl
{youtube}qDIjC878DsU{/youtube}
