Όταν ξέρεις εδώ και 10 ημέρες πως η συναυλία του Parov Stelar έχει γίνει sold-out, σίγουρα το περιμένεις. Όταν διαβάζεις πάμπολλα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να εκλιπαρούν στην ουσία για ένα και μόνο εισιτήριο, εντυπωσιάζεσαι. Τη στιγμή όμως που μπαίνεις σε έναν χώρο όπως το Gazi Music Hall και αντικρίζεις τη λαοθάλασσα, ε, τότε συνειδητοποιείς πόσος ακριβώς κόσμος ήθελε τελικά να δει τον Αυστριακό γητευτή. Και άνθρωποι όλων των ηλικιών σημειωτέον! Από κουστουμάτους κυρίους με τις στολισμένες συζύγους τους στην πέμπτη δεκαετία της ζωής, μέχρι μικρά παιδιά τα οποία ακολούθησαν τους εμφανώς ενθουσιασμένους γονείς τους, που τυγχάνει να είναι ένθερμοι φαν.
Τον συντοπίτη μας Papercut δυστυχώς δεν τον πρόλαβα, αλλά παρακολούθησα τον Γάλλο Proleter, ο οποίος –παρέα με έναν φίλο του που είχε αναλάβει τα πικάπ– χάρισαν ένα πολύ ευχάριστο support slot στο κοινό, που ουκ ολίγες φορές κουνήθηκε και χόρεψε στους ρυθμούς τους. Ο συνδυασμός βλέπετε ηχητικών δειγμάτων από παλαιότερες εποχές με funky ρυθμούς και με μια χαρωπή χιπ χοπ αύρα στην τελική πινελιά, έχει απλώσει τα τελευταία χρόνια αρκετά, τόσο παγκοσμίως, όσο και στη χώρα μας. Για ακρόαση στο σπίτι δεν ξέρω βέβαια αν θα κρατούσε εξίσου το ενδιαφέρον ο Proleter (λόγω υπερπροσφοράς στο συγκεκριμένο είδος), αλλά σε ένα μαγαζί με πάνω από 4.000 κόσμο και μια γενικότερη πάρτυ διάθεση να πλανάται στον αέρα, οι ήχοι του υπήρξαν ιδανικοί· γεμίζοντας ικανοποιητικότατα τον χρόνο αναμονής για τον Parov Stelar.
Από την ώρα που κλείσανε τα φώτα και τα μέλη της μπάντας του Αυστριακού άρχισαν ν' ανεβαίνουν ένας-ένας επί σκηνής, κατάλαβες ακριβώς πώς θα πήγαινε η πορεία της βραδιάς: φωνές, χειροκροτήματα, γέλια, τσιτάτα και εκδηλώσεις θαυμασμού έδιναν κι έπαιρναν, ενώ όταν ήρθε η ώρα της μουσικής ξεκίνησε κι ένα ρεσιτάλ λικνίσματος στις τάξεις των θεατών, το οποίο δεν σταμάτησε καθ’ όλη τη διάρκεια του λάιβ. Το “Booty Swing” έκανε την εμφάνιση του νωρίς-νωρίς στο σετ και φρόντισε γι' αυτό, όπως βέβαια και το “Clap Your Hands”, στο οποίο μια κατάμεστη αίθουσα χτυπούσε ρυθμικά παλαμάκια –από τον εξώστη, μέχρι πίσω στα μπαρ. Το “Catgroove”, πάλι, θύμισε εποχές Coco, όσο τα μέλη του συγκροτήματος είχαν αναλάβει μπροστά να δώσουν το δικό τους σοου. Ο Max the Sax, για παράδειγμα, είχε στήσει το δικό του πανηγύρι με την ανεξάντλητη κίνηση του κορμιού και το συνεχές αλισβερίσι με την τραγουδίστρια Cleo Panther, η οποία, εκτός από λουλούδια στα μαλλιά κι ένα όμορφο συνολάκι, είχε να προσφέρει και μπόλικες δόσεις κεφιού και καλής διάθεσης.
Ο μπασίστας προσπάθησε κι εκείνος να κλέψει λίγη από την προσοχή του κόσμου όταν μας έδειξε τις ικανότητές του στο slapping, όπως άλλωστε και η τεράστια οθόνη που είχε στηθεί πίσω από τη μπάντα, προβάλλοντας γραφικά και όμορφες εικόνες. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός στο σημείο όπου καθόμασταν (μπροστά από τη σκηνή, στο δεξί μέρος), αλλά όχι μόνο –όταν κατευθυνθήκαμε για λίγο στο σημείο κάτω από το στέγαστρο, όπου στο παρελθόν είχαν εντοπιστεί προβλήματα, δεν παρατηρήθηκαν θέματα. Παρατηρήθηκαν όμως γκρίνιες από ορισμένους, κυρίως για δύο ζητήματα: πρώτον, για τη μικρή διάρκεια της συναυλίας· δεύτερον, για την έλλειψη επιτυχιών από τη setlist.
Το πρώτο δεν ευσταθεί, καθώς ο Parov Stelar ανέβηκε στη σκηνή στις 10:05 και κατέβηκε μετά τις 11:40 –τουτέστιν έπαιξε για πάνω από μιάμιση ώρα. Ίσως όσοι διαμαρτύρονταν να μην είχαν συναυλιακή εμπειρία, πάντως ένα λάιβ που ξεπερνάει αυτήν τη διάρκεια δεν λέγεται μικρό. Για τη setlist όμως είχαν δίκιο, πράγματι αναγνωρίσιμα χιτς απουσίασαν από τα όσα ακούσαμε το βράδυ της Κυριακής. Εάν επομένως κάποιος είχε πάει στο Gazi Music Hall για να ακούσει ένα greatest hits σετ, τότε μάλλον θα έφυγε ελαφρώς απογοητευμένος. Αλλά όποιος πήγε με σκοπό να περάσει καλά και να διασκεδάσει, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το έκανε. Ελλείψεις σε επιτυχίες μπορεί λοιπόν να υπήρξαν, μα κάτι τέτοιο δεν μειώνει τελικά σε τίποτα την αξία ενός πραγματικά καλοπαιγμένου gig από πλευράς του Αυστριακού και της μπάντας του.
Όπως και να 'χει, τραγούδια όπως το “Jimmy’s Gang” ή το “Matilda” δεν πρέπει ν' άφησαν κανέναν παραπονεμένο, ενώ το ίδιο ισχύει ασφαλώς και για τα δύο encore στο τέλος. Ε, συνέβαλλε βέβαια στην επιτυχή δημιουργία κλίματος κι εκείνο το λαϊκίστικο μεν, μα πάντα αποτελεσματικό τσιτάτο που μας πέταξε ο Parov Stelar –πως όταν τον ρώτησε ένας δημοσιογράφος τι έχει να πει για το ελληνικό κοινό, εκείνος απάντησε ότι δεν πρόκειται για κοινό, αλλά για φίλους. Και κάτι επίσης που δεν πρέπει να προσπεραστεί αψήφιστα: ένα μπράβο στη διοργάνωση, η οποία φρόντισε να ολοκληρωθεί η συναυλία πριν από τα μεσάνυχτα, ώστε ο κόσμος να μπορέσει να προλάβει το τελευταίο μετρό. Αυτονόητο μεν, μα λίγες φορές το βλέπουμε δυστυχώς να τηρείται.
{youtube}F9AjW5hhbP0{/youtube}
