Παρουσίαζε μεγάλο ενδιαφέρον η λάιβ παρουσία του Alexis Taylor την Πέμπτη στην Αθήνα, κυρίως για κάποιον που όταν άκουγε τα άλμπουμ των Hot Chip ήθελε να υπερθεματίσει ή να απομονώσει το ποπ στοιχείο της μουσικής τους. Χρειάστηκαν όμως αρκετά αποθέματα υπομονής για κάτι τέτοιο, γιατί, πέρα από την αδικαιολόγητα μεγάλη καθυστέρηση στην έναρξη της συναυλίας, έπρεπε να υποστούμε κι ένα support το οποίο ίσως και να λιθοβολούταν σε ένα λιγότερο πολιτισμένο κράτος.
O Άγγελος Κυρίου έκανε κάτι σαν meta-performance στη σκηνή του Six d.o.g.s., με ειρωνικό statement και ολίγον από λάιβ, με ιδέες ωστόσο παρωχημένες μέχρι χασμωδίας, με τη δυστοκία των οποίων δεν γινόταν να μην καγχάσεις. Έδωσε έτσι την εντύπωση ότι αντιμετωπίζει την έννοια του «χειροποίητου» performance με την ελαφρότητα που οι άνθρωποι ανοιγοκλείνουν δι’ επαφής τις ταμπλέτες τους. Εμείς πάλι όχι...
Λίγη ώρα αφότου εξωραΐσαμε αυτήν την εισαγωγή πίσω στη μήτρα που τη ξέβρασε, ήρθε η ώρα για να βγει ο Alexis Taylor, με τους τρεις μουσικούς του να εναλλάσσουν τακτικά στοίχιση και όργανα (ακόμα και στα ντραμς). Αυτό που παρουσίασε στο Six d.o.g.s. ήταν ένα πλήρες, εύγευστο σετ από τα τραγούδια της μικρής αλλά ενδιαφέρουσας δισκογραφίας του –ειδικότερα από το άλμπουμ Await Barbarians. Τα τραγούδια που έπαιξε στωικά, όπως το “Without A Crutch (2)” ή το “Elvis Has Left The Building”, έχουν ανέλπιστα ευοίωνο στυλ, που πιστώθηκε πραγματικά εις το ακέραιο στη σκηνή.
Οι ελάχιστοι τυχεροί που βρέθηκαν στην Αβραμιώτου απόλαυσαν λοιπόν σε υγιές κλίμα την αναλογική ποπ και αταξινόμητη folk του frontman των Hot Chip, ο οποίος γράφει μουσική με χρώμα και πλήρες συναίσθημα, κοιτώντας το κοινό ευθύβολα στα μάτια. Επί σκηνής, τα τραγούδια του θύμιζαν (με έναν παράξενο τρόπο) τη μακάρια ελαφρότητα και την ονειρική διέγερση των χαλαρότερων στιγμών του Paul Mc Cartney από τη δεκαετία του 1970. Απέδειξε όμως ότι διαθέτει και προοδευτική αντίληψη γύρω από τη λειτουργικότητα της πιασάρικης ποπ, με κύριο στόχο την απενοχοποίηση των χαμόγελων κατά την ακρόαση.
Τελικά ο Alexis Taylor προσέφερε –σε μια άβολη και στριμωγμένη σκηνή– γυμναστικές ασκήσεις για τη νόηση περισσότερο, παρά για το σώμα. Όσο για την ψυχή, θα το ανακαλύψετε αυτοί που θα βρεθείτε σε μελλοντικό λάιβ του, ή εκείνοι που θα (ξανα)ανακαλύψετε τη διακριτική και χαμηλοβλεπούσα δισκογραφία του.
{youtube}xGEtFJIUO8M{/youtube}
