Βραδιά αντάξια της φήμης αλλά και της δραστηριότητας των 4 συμμετεχόντων στη χιπ χοπ σκηνή του σήμερα, που αποκατέστησε την αλήθεια σε σχέση με τη χλιαρή συναυλία του Απριλίου...

Το ανελέητo mosh pit και τo crowd surfing που απλώθηκε από τα πρώτα κιόλας λεπτά στον διαθέσιμο χώρο του Gagarin, σταμάταγε μόνο για να τραγουδήσουν όλοι μαζί τους γνώριμους στίχους...

Δεν πήγαν πολλά πράγματα καλά στη φετινή τους εμφάνιση στη χώρα μας. Το κόλπο, μάλιστα, άρχισε να «στραβώνει» από νωρίς...

Στο γήπεδο του Tae Kwo Do δεν επαναλήφθηκε η υπέροχη βραδιά που μας είχε χαρίσει πριν 2,5 χρόνια στον Λυκαβηττό. Κι ας υπήρξαν σίγουρα οι στιγμές εκείνες στις οποίες η απόλαυση του κοινού πάτησε βουνοκορφή...

Βιομηχανικά ηχητικά ιντερλούδια, περιγραφές για μέρη απομονωμένα στο αστικό τοπίο, αφηγήσεις για την ψυχή, την κοινωνία και για τη νιότη που πέρασε ανεπιστρεπτί...

Παρουσίασε ένα μεστό και ώριμο πρόγραμμα, που συνδύαζε άρτια μεσογειακή, τζαζ και κλασική μουσική. Από όσο ξέρω, κανείς ακόμα Έλληνας δημιουργός δεν έχει παρουσιάσει τέτοια δουλειά...

Σαν να πάσχιζαν οι Βρετανοί να βγει όπως-όπως ο γνώριμος ήχος τους και να μην προκαλέσει καχυποψία στους πιο έμπειρους ακροατές των πίσω σειρών...

Προς το παρόν τον ξέρουν όσοι ασχολούνται σε βάθος με την τζαζ, αλλά τέτοιας κλάσης καλλιτέχνης δεν θα αργήσει να γίνει ευρέως γνωστός, να μου το θυμηθείτε...

Κανείς δεν μάζευε το σαγόνι του στο τέλος, ενώ ορισμένοι έφυγαν απορημένοι –αν όχι εκνευρισμένοι...

Μια αληθινά περιπετειώδης βραδιά στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου. Είναι τρελοί αυτοί οι Νορβηγοί...