Μέρες που είναι, το τραβάει το κορμί/σώμα το dance, ένεκα της αποτοξίνωσης και εκτόνωσης που με τον άλφα ή βήτα τρόπο όλοι ψάχνουμε στο τέλος ενός ημερολογιακού έτους, ώστε να αποτινάξουμε τα τρωκτικά των 365 ημερών που αποχωρούν. Ήθελα άλλωστε να πετύχω και μια ευκαιρία να δω επί σκηνής τους EMEX –τον George Apergis και τον Alex Retsis δηλαδή, οι οποίοι κι έχουν ως όχημα έκφρασής τους τη Modular Expansion Records.
Η απαρχή είχε οριστεί κάπου στα μεσάνυχτα, ενώ όμως ο κόσμος μαζεύτηκε στην ώρα του, χρειάστηκε να δείξει 01+20 το ρολόι για να ξεκινήσει το event, με τους resident του Cannibal Radio, Mr.M & Simos Ares. Οι οποίοι και παίζουν ζεστό trance, που θα μεταλλασσόταν την επομένη ώρα σε έναν ήχο με σαφείς απαρχές στο tech house. Βρήκα συντηρητικές τις δομές του σετ τους, εντούτοις –και όχι μόνο λόγω των ογκωδέστατων χαμηλών, που επιτυχημένα απλώθηκαν στον χώρο– πλοήγησαν σωστά τη βραδιά, χωρίς άσκοπες και περιττές κορυφώσεις. Το δίδυμο έχτισε λοιπόν σωστά την ατμόσφαιρα, σε ένα Six d.o.g.s. που ως το τέλος του support σετ είχε πια γεμίσει κόσμο, δίχως πάντως να παρεμποδίζεται η άνετη μετακίνηση στο εσωτερικό του.
Οι EMEX ανέβηκαν στη σκηνή στις 02+30 και το πρώτο που σκέφτηκα βλέποντάς τους να σηκώνουν την κουκούλα του φούτερ ήταν πως θέλουν να φτιάξουν ένα image ενιαίο, που ν' αφορά δηλαδή και τις promo φωτογραφήσεις τους και τις live εμφανίσεις. Κατά τη γνώμη μου, όμως –και ειδικά στις μέρες μας– κάτι τέτοιο δεν επιτυγχάνεται έτσι απλά. Δεν είναι σφάλμα, είναι όμως λίγο και μικρές λεπτομέρειες (π.χ. γάντια, μάσκες) μπορούν να βοηθήσουν ώστε ο κώδικας αυτός να δοθεί σωστότερα.
Η μουσική τους πάντως είναι καλή· αναλογίλα και ξερό ψωμί, που αποσπά θραύσματα της ηλεκτρονικής σκηνής των 1970s, κολλώντας τα (με καλή μίξη) στο σήμερα, ενίοτε προσθέτοντας από κάτω και μερικά ισχυρά beats, τα οποία μας πηγαίνουν στην εναρκτήρια περίοδο της trance κουλτούρας. Ακριβώς εδώ, όμως, εντοπίζεται το εξής περίεργο: οι EMEX δεν βρίσκουν πάτημα στο κοινό το οποίο θα πάει να δει μια καθαρόαιμη dance βραδιά. Κάτι μάλιστα που έγινε φανερό σε κάποιες φάσεις και στη συναυλία, καθώς μέρος του κόσμου στο Six d.o.g.s. μάλλον περίμενε μια προσέγγιση βασισμένη στις μπότες και όχι στις ιντελέκτουαλ electro γραμμές των Apergis & Retsis. Χαρακτηριστικότερη δε όλων, η ατάκα που άκουσα δίπλα μου την ώρα που έπαιζαν: «Καλά κι αυτά, αλλά πάμε σε κάτι πιο ζουμερό».
Είναι λοιπόν λάθος του κοινού ή της μπάντας; Κατά τη γνώμη μου, είναι της μπάντας. Το βάρος δηλαδή πέφτει στο ντουέτο, να πάρει το συγκεκριμένο project και να το περάσει σε μια άλλη πλατφόρμα παρουσίασης, βγάζοντάς το από την περίβολο του «dance event». Ακόμα και τα θαυμάσια visual του Denial Of Service που πλαισίωσαν τη συναυλία με μονοκυμαντικες αποχρώσεις του 01 δεν μπόρεσαν να αλλάξουν την παραπάνω συνθήκη προς όφελος των ΕΜΕΧ. Περιμένω λοιπόν τη στιγμή που θα μετακινήσουν την πρότασή τους προς μια διαφορετικής αισθητικής διοργάνωση.
{youtube}GbmUw49Et-o{/youtube}
