Ο χώρος του Βοτανικού Live Stage είναι από τους καλύτερους και πιο φιλόξενους προς το κοινό στην Αθήνα (βλέπε διαρρύθμιση, εξαερισμό κτλ.). Είναι όμως και από τους μεγαλύτερους, κάτι που κάνει το κλείσιμό του από κάποιον καλλιτέχνη ένα δείγμα πίστης στη σημαντική προσέλευση θεατών. Είναι επομένως ιδιαίτερα ευχάριστο όταν βλέπεις ένα εγχώριο χιπ χοπ όνομα να θεωρεί πως «το 'χει» να γεμίσει έναν τέτοιον χώρο. Όχι βέβαια πως υπάρχουν τέτοιου τύπου αμφιβολίες πλέον για την απήχηση της μουσικής των Βήτα Πεις. Αν μη τι άλλο, οι συναυλίες στο γήπεδο του Σπόρτιγκ και στην Άνοδο απέδειξαν περίτρανα πως, όταν επίκειται live της ΒΠ παρέας, ο αριθμός των θεατών μετριέται σε χιλιάδες και όχι σε εκατοντάδες.
Κάπως έτσι ήταν και το βράδυ της Κυριακής. Από μικροφώνου ακούσαμε για 4.000, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διαβάσαμε μετά για 3.000. Λίγη σημασία έχει βέβαια ο ακριβής αριθμός, ειδικά για όποιον βρέθηκε στον Βοτανικό προχθές, βιώνοντας τόσο τον παλμό του πλήθους, όσο και το θέαμα της χορευτικής κίνησης ενός τέτοιου χώρου –από το τμήμα μπροστά στη σκηνή, μέχρι τους παρευρισκόμενους στον εξώστη. Το έχει βλέπετε αυτό το αποτέλεσμα η μουσική των Βήτα Πεις: δημιουργεί πάθη, παράγει συναίσθημα, σε βάζει σε ένα κλίμα συλλογικότητας για το τρίωρο που θα διαρκέσει. Σε κάνει εν τέλει να χαίρεσαι που υπάρχουν εκεί έξω μερικές χιλιάδες ακόμα συμπολίτες σου με τους οποίους μοιράζεσαι τις ίδιες ανησυχίες και προβληματισμούς.
Ως προς την εμφάνιση αυτή καθ' εαυτή τώρα, υπήρχε η γενικότερη αίσθηση πως θα υποστηριζόταν ηχητικά από πλήρη μπάντα με φυσικά όργανα –τόσο από το teaser video που είχε προηγηθεί, όσο και από την αφίσα και τον γενικότερο ήχο της τελευταίας κυκλοφορίας του γκρουπ, Εποχή· δίσκο με διασκευές σε παλαιότερα τραγούδια τους, στο πλαίσιο μιας full band προσέγγισης. Όμως το ξεκίνημα ήταν τελικά πιο παραδοσιακό, με την τριάδα των MCs να βγαίνει μπροστά από τα εντυπωσιακά μεγάλα γράμματα που σχηματίζανε το όνομα του συγκροτήματος και να μας ραπάρει επάνω σε ένα πιο δεδομένο setup. Η “Πρώτη Δόση” ανέλαβε να σπάσει το πάγο, με τον Φορτσάτο να παραδέχεται μετά το τέλος της πως «είσαστε πάρα πολλοί και η αλήθεια είναι πως παγώσαμε». Αυτό το πάγωμα βέβαια δεν ήταν ιδιαίτερα εμφανές στο κοινό και ούτε θα γινόταν μετέπειτα, αφού στο “Λόγια” οι Βήτα Πεις έδειχναν πως είχαν ανέβει και οι ίδιοι, εκτός από τους θεατές που είχαν ήδη έρθει με τις στροφές ανεβασμένες.
Στο “Είμαι Τόσο Γειτονιά” ο Hatemost πήρε κεντρικό ρόλο, δημιουργώντας μια πολύ όμορφη στιγμή όταν στο άκουσμα του στίχου «την αγάπη μου στα αλάνια της εξέδρας» το κοινό ξέσπασε σε χειροκρότημα διαρκείας. “Αιχμάλωτοι”, “Άγγελος Και Δαίμονας”, “Πέστε Κάτω Με Στυλ 2”, “Knock Out Flow” κρατήσανε το κέφι ψηλά, ενώ στην “Αεροπειρατεία” οι οπαδοί εκτροχιάστηκαν, με χορό, ρυθμικό τραγούδι και παλαμάκια στο χαρακτηριστικό ρεφρέν. Η “Χρονιά Των Δρόμων” απέδειξε πως είναι πάντα fan favorite, ενώ μας οδήγησε και στη μετάβαση από το ηχογραφημένο μουσικό υπόβαθρο στο ζωντανό, με τη live μπάντα να βγαίνει στη σκηνή σε εντυπωσιακή παράταξη: συνολικά 11 άτομα πλαισίωσαν τους Βήτα Πεις, με όργανα όπως τσέλο, βιολί, τρομπέτα και σαξόφωνο να μη λείπουν από το σανίδι.
Το “Τα Θέλω Μου” έκανε την αρχή στη δεύτερη φάση της συναυλίας, με το funky μπάσο και τα πνευστά να δεσπόζουν ηχητικά. Η συνέχεια θα ήταν, επί προσωπικού τουλάχιστον, εξαιρετική, καθώς ακολούθησαν δύο κομμάτια από τις πρώτες Βήτα Πεις μέρες (χρόνιες αδυναμίες του γραφόντος): “40 Ώρες” με την κεντρική του ιδέα να είναι ακόμα και σήμερα πρωτοπόρα, ενώ στο “Ακούτε Ραπ” ο Hatemost άφησε για λίγο το slow flow των τελευταίων χρόνων, γυρνώντας το ρολόϊ πίσω ως προς τις ταχύτητες του rapping του. Το πομπώδες στυλ του “Ένα Βήμα Μπρος” θα άλλαζε τη διάθεση σε κάτι πιο ενεργητικό, κάτι που θα συνέχιζε το “Εύφλεκτον”, με το ρεφρέν του να τραγουδιέται από το σύνολο σχεδόν της αίθουσας. Αλλά και το “Casting” πήρε άλλη μορφή στο τελείωμά του, με τα πνευστά να δίνουν έναν γκρουβάτο αέρα.
Ακολούθησε το “Αυτό Είναι Για Τους Φίλους” αν τα αυτιά μου δεν με απάτησαν, το οποίο στο τέλος συμπληρώθηκε από ένα freestyle του Άσαρκου (έκανε μπόλικα από δαύτα, κατά τη διάρκεια της βραδιάς). “Ένοχος Χορός” και “Βάπτισμα Πυρός” έκαναν την εμφάνισή τους στη συνέχεια, ενώ η “Άκρη Της Πόλης” απόκτησε καινούργιο ενδιαφέρον με την υποστήριξη φυσικών οργάνων και την προσθήκη ζωντανών (διπλών) γυναικείων φωνητικών. Το “Ονειρα Σβήνουνε” ούτως ή άλλως ήταν κομμάτι που πάντα φώναζε για εκδοχή με πλήρη μπάντα, ενώ οι φωνές του κοινού –με συνθήματα για τον Παύλο Φύσσα και κατά του φασισμού– οδήγησε τους πρωταγωνιστές να αλλάξουν τη σειρά της set list, πετώντας στην αρένα το “Πανόπτικον” και δηλώνοντας μετά το τέλος του πως «μερικές φορές αποφασίζετε εσείς τι τραγούδι θα παίξει». Αμέσως μετά απλώθηκε στον χώρο η “Δεκαετία”, με το τεράστιο πανό για τα δεκάχρονα της μπάντας να μας καλύπτει ολόκληρους, όσους τουλάχιστον βρισκόμασταν μπροστά από τη σκηνή.
Το “Ανθρωπάκο Ξύπνα” συνέχισε εξίσου δυναμικά και κάπου εκεί ο Άσαρκος τα έχωσε –δικαίως– σε κάποιους ανόητους οι οποίοι πετάγανε μπουκάλια με νερό σε τυχαίες τοποθεσίες της αίθουσας, απειλώντας πως αν δεν σταματήσουν αυτά, θα διακόψει το live. Κάτι τέτοιο ευτυχώς δεν συνέβη, κι έτσι δεν χάσαμε την εκτέλεση του “Από Το Σκότος Στο Φως” με τα περισσότερα φώτα σβηστά και με το συναίσθημα να χτυπάει κόκκινο, σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη στιγμή της βραδιάς. Ακολούθησε το “Χτύπημα”, που έκλεισε με διαρκές sing-along από τους θεατές και έντονο χειροκρότημα, ενώ στο ίδιο μοτίβο κινήθηκε και το “Μοναχικό Συναίσθημα”. Το “Ταξιδεύω Με Το Στίχο” ανέλαβε να επαναφέρει το πρόγραμμα σε πιο δυνατούς ρυθμούς, ενώ οι Mobb Deep που ακούστηκαν από τα ηχεία στο “Put 'Em In Their Place” ήταν μια όντως έξυπνη ιδέα για τη μετάβαση στον “Πολίτη Φ” (έχει πάρει λεκτικό δείγμα από εκείνο). Η παραδοσιακή ομαδική φωτό που έβγαλαν κατόπιν οι Βήτα Πεις παρέα με όλους τους μουσικούς και το κοινό στο φόντο υπό τους ήχους του “We Are the Champions” των Queen, κάνει ήδη τον γύρο των social media.
Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής μετά το τέλος, δεν μπορούσα παρά να σκέφτομαι συνεχώς ότι, αν πριν 20 χρόνια –όταν το ελληνικό χιπ χοπ ήταν ακόμα στο ξεκίνημά του– ρώταγες κάποιον πώς θα φανταζόταν την εξέλιξή του στο πέρασμα του χρόνου, το πιο πιθανό είναι ότι θα σου περιέγραφε μια τέτοια εικόνα, σαν κι αυτήν που ζήσαμε την Κυριακή στον Βοτανικό. Και μην αμφιβάλλετε καθόλου: αξίζουν πολλά μπράβο οι Βήτα Πεις, όχι μόνο για αυτό που έχουν καταφέρει να χτίσουν, αλλά και για την ικανότητά τους να το διατηρούν εδώ και τόσα χρόνια.
{youtube}jtCKiZmuma4{/youtube}
