Ρεβεγιόν με τους Nouvelle Vague; Γιατί όχι; Αγαπημένοι του ελληνικού κοινού είναι, μας ξέρουν και τους ξέρουμε μετά τις 10+ φορές που έχουν έρθει, βάλε και στην εξίσωση ότι μαζί τους θα ήταν και οι δύο αυθεντικές τραγουδίστριες του σχήματος, Mélanie Pain και Phoebe Killdeer –δεν θέλαμε τίποτα περισσότερο.
Σε σχέση με τις τελευταίες τους εμφανίσεις στη χώρα μας, στο Fuzz δεν υπήρχε support, αλλά ένα DJ σετ από τη Λιάνα Μαστάθη του Pepper 96,6. Κακά τα ψέματα, 2 ώρες DJ σετ ήταν πολλές: αρκετοί λοιπόν θεατές έκαναν την εμφάνισή τους λίγο πριν τελειώσει η Μαστάθη, ενώ τα χειροκροτήματα ήταν γενικώς χλιαρά.
Κόσμο είχε η συναυλία: γεμάτη η αρένα, άνετα το πάνω διάζωμα. Μια χαρά προσέλευση, αν σκεφτεί κανείς πως και το καλοκαίρι πάλι στην Αθήνα βρίσκονταν οι Nouvelle Vague (έπαιξαν στο Resistance Festival). Στο μεγαλύτερο ποσοστό, το κοινό το αποτελούσαν γυναίκες, αρκετές μάλιστα από αυτές ντυμένες στην τρίχα, με τακούνια κι όλα τα σχετικά.
Οι Nouvelle Vague μπήκαν με το “One Hundred Years” των Cure, για να συνεχίσουν με ένα αγαπημένο τραγούδι από τους Depeche Mode, το “Master And Servant”. Το ξεκίνημά τους ήταν κάπως μουδιασμένο: είχα την αίσθηση πως άκουγα CD, βλέποντας ένα συγκρότημα που απλά τραγουδούσε από πάνω. Οι Pain & Killdeer έκαναν βέβαια κάποια σκέρτσα, δεν φάνηκαν όμως ικανά να ξεσηκώσουν το κοινό –τουλάχιστον πάνω όπου βρισκόμουν. Ορισμένοι δηλαδή άρχισαν να χορεύουν νωχελικά, πολλοί όμως ασχολούνταν με το κινητό τους ή τραβούσαν selfie.
Μία ώρα αργότερα (μετά βίας) κι αφού οι Nouvelle Vague είχαν πια παίξει τα ¾ της setlist τους, έγινε ξαφνικά η ανατροπή. Η σπαρακτική τους εκτέλεση στο “Bela Lugosi’s Dead” των Bauhaus ήταν η πρώτη στιγμή της βραδιάς που μ' έκανε να νιώσω πως βρισκόμουν σε συναυλία. Σε αυτό βοήθησε βέβαια και η θεατρική απόδοση της τραγουδίστριας, η οποία κυλήθηκε πάνω στη σκηνή προς το τέλος του τραγουδιού. Και μετά άρχισε η διασκέδαση.
Το “Friday Night Saturday Morning” των Specials το τράβηξαν λίγο παραπάνω, αλλά δεν μας πείραξε καθόλου. Η συνέχεια είχε “Blister In The Sun” (Violent Femmes), με σύσσωμο το κοινό ν' ακολουθεί τις Pain & Killdeer στον ρυθμό που μας έδιναν με τα παλαμάκια. Με το “Love Will Tear Us Apart” (Joy Division) μας αποχαιρέτησαν, για να επανέλθουν όμως για encore με το “A Forest” (Cure) και το “Escape Myself” των Sound. Στο δε τέλος έμεινε μόνο ο Olivier Libaux με τη μία τραγουδίστρια για το καλύτερο τραγούδι της βραδιάς, το “In A Manner Of Speaking” των Tuxedomoon, το οποίο και ακούσαμε σε μια φοβερή εκτέλεση. «Δεν γίνεται να σας αφήσουμε με ένα μελαγχολικό τραγούδι» μας είπαν, κι έτσι ακολούθησε και το “Mala Vida” των Mano Negra, ενώ κλείσαμε –μετά από μιάμιση συνολικά ώρα– με το “Sweet Dreams” των Eurythmics.
«Ευχαριστώ beaucoup», μας είπαν σε εκείνο το σημείο, για να το διορθώσουν μετά σε «merci beaucoup», πριν τραβήξουν μια selfie με όλο το κοινό για να την ανεβάσουν στο Facebook τους. Ακολούθησαν καληνύχτες, ασπασμοί και το λάιβ τελείωσε. Εμένα προσωπικά με βρήκε σαν να έχω πάει σε ένα ρεβεγιόν από υποχρέωση: στην αρχή βαριόμουνα, αλλά μετά πέρασα καλά. Θα ξαναπάω του χρόνου; Δύσκολα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...
Setlist
One Hundred Years
Master And Servant
Dancing With Myself
Ever Fallen In Love (With Someone You Shouldn’t ve)
Metal
The Guns Of Brixton
Human Fly
Blue Monday
Putain Putain
Just Can’t Get Enough
Dance With Me
Bela Lugosi’s Dead
Friday Night Saturday Morning
Blister In The Sun
Too Drunk To Fuck
Love Will Tear Us Apart
(encore)
A Forest
Escape Myself
In A Manner Of Speaking
----------------------------------
Mala Vida
Sweet Dreams (Are Made Of This)
{youtube}bsVwu0OKm1s{/youtube}
