Δεν θα ήθελα να αφιερώσω μεγάλο μέρος αυτού του κειμένου για να θριαμβολογήσω υπέρ του Funeral των Arcade Fire. Κάτι τέτοιο θα μου ήταν πολύ εύκολο βέβαια, καθώς πρόκειται για τον αγαπημένο μου δίσκο, αυτόν που με στιγμάτισε όσο κανένας άλλος. Θα σταθώ όμως στο γεγονός ότι, ανεξάρτητα από προσωπικές προτιμήσεις, αφιερώματα με τέτοιο ειδικό βάρος δημιουργούν αφενός υψηλές προσδοκίες και αφετέρου απαιτήσεις για σεβασμό στο καλλιτεχνικό έργο το οποίο καλούνται να αναπαράγουν.
Με δεδομένα τα παραπάνω, η βραδιά "10 Covers For A Funeral" ήταν από κάθε άποψη μια απογοήτευση. Κατ' αρχάς, οι περισσότεροι από τους καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν δεν κατάφεραν να αποδώσουν το πνεύμα του δίσκου –για την ακρίβεια, ούτε που το πλησίασαν. Δεν περίμενα φυσικά να ακούσω πιστές εκτελέσεις των original ενορχηστρώσεων: σαφώς θα πρέπει να υπάρχει και το προσωπικό στοιχείο σε μια διασκευή. Περίμενα όμως να δω performances που θα μαρτυρούν μια βιωματική επαφή με το υλικό των Arcade Fire, κάτι που σε λίγες μόνο από αυτές διέκρινα.
Και πραγματικά θεωρώ απαράδεκτο να συμμετέχεις σε ένα τέτοιο tribute με κίνητρο την αυτοπροβολή, χωρίς να έχεις βιώσει την ουσία και το νόημα του δίσκου. Ένα μουσικό αφιέρωμα σαν κι αυτό της Δευτέρας στο Gagarin δεν μπορεί να εκφυλίζεται σε επιφανειακό χίπστερ πανηγυράκι. Κάτι τέτοια δίνουν λαβές για σχόλια στους επικριτές της εναλλακτικής σκηνής και είναι κρίμα, γιατί μέσα στη μετριότητα υπάρχουν πραγματικά φωνές που ξεχωρίζουν. Όπως για παράδειγμα οι καταπληκτικοί Egg Hell.
Πέρα από τα παραπάνω, που αποτέλεσαν το μεγαλύτερο αγκάθι της βραδιάς, ο εν γένει πολύ κακός ήχος λειτουργούσε εις βάρος των συγκροτημάτων, κάνοντας χειρότερα τα πράγματα για το ούτως ή άλλως μέτριο μουσικό προϊόν. Σκεφτόμουν κατά τη διάρκεια του λάιβ ότι κάποιος μη μυημένος στο Funeral δεν θα έβρισκε το παραμικρό νόημα στο να παρακολουθήσει μέχρι τέλους τις εμφανίσεις. Και πράγματι, ο λίγος κόσμος που μαζεύτηκε στο Gagarin σταδιακά αποχωρούσε, με αποτέλεσμα να μείνει μάλλον διψήφιος αριθμός θεατών στην εμφάνιση των Egg Hell, που ήταν και η τελευταία στη σειρά. Κρίμα βέβαια, γιατί έχασαν την καλύτερη στιγμή της βραδιάς, όπως θα διαβάσετε στη συνέχεια.
Παρακάτω λίγα λόγια για κάθε εμφάνιση...
Neighborhood #2 (Laika) από τους Mani Deum
Μπορεί η παραγωγή να μας είχε τονίσει ότι τα κομμάτια θα παιχτούν με τη σειρά που βρίσκονται στην tracklist του δίσκου, ωστόσο το πρώτο που ακούστηκε ήταν το "Laika". Και η διασκευή των Mani Deum ήταν πραγματικά η χειρότερη δυνατή εκκίνηση για τη βραδιά. Μοναδική ενδιαφέρουσα πινελιά το theremin που αντικατέστησε το βιολί στην ενορχήστρωση. Κατά τα άλλα; Ο ήχος άδειος παρά την πολυμελή μπάντα, το κομμάτι αγνώριστο και (αν δεν κάνω λάθος) αρμονικά παραλλαγμένο, οι κακοφωνίες να δίνουν και να παίρνουν, οι μελωδίες θαμμένες κάτω από τον κακό ήχο, τα γυναικεία φωνητικά (που στο πρωτότυπο ανήκουν στην Régine) γεμάτα παραφωνίες. Μια τραγωδία σκέτη, που μετά το πέρας της άφησε το κοινό να χειροκροτεί αμήχανα.
Une Année Sans Lumière από τους Moan
Η διασκευή του "Une Année Sans Lumière" ήταν ενδιαφέρουσα, καθώς έδωσε μια πιο πανκ απόχρωση σε ένα σχετικά υποτονικό κομμάτι. Παρ' όλα αυτά, το performance κρίνεται άνευρο: δεν είχε ηλεκτρισμό, δεν είχε πυγμή, δεν μετέδωσε συναισθήματα. Ήταν από τις περιπτώσεις εμφανίσεων που δεν ενοχλούν μεν, αλλά και να έλειπαν δεν θα έχανε κάτι το σύνολο. Πόσο δεν ταιριάζει όμως κάτι τέτοιο σε ένα τόσο παθιασμένο άλμπουμ όσο το Funeral...
Neighborhood #3 (Power Out) από τους Empty Frame
Η πρώτη καλή εμφάνιση της βραδιάς. Οι Empty Frame παράλλαξαν ελαφρώς μόνο αυτό το εκρηκτικό κομμάτι, περνώντας διακριτικά το δικό τους στοιχείο. Τα έγχορδά τους ταίριαξαν γάντι στην ενορχήστρωση και η ο παλμός τους βρισκόταν σίγουρα σε Funeral συχνότητες. Το χειροκρότημα του κοινού έντονο και δικαιολογημένο.
Haiti από τους The East
Αντί του "Kettles", που περιμέναμε να ακούσουμε για να ολοκληρωθούν τα Neighborhood, ακολούθησε μια απροσδόκητη διασκευή του "Haiti" από τους The East. Το συγκρότημα ενίσχυσε τη ρυθμολογία του και παράλληλα πρόσθεσε ηλεκτρονικά στοιχεία και πιο βαριές κιθάρες. Ενδιαφέρουσα η άποψή τους, χωρίς όμως να καταφέρουν να μπουν πραγματικά μέσα στο κομμάτι.
Neighborhood #4 (Kettles) από τον Gautier
Τελικά το "Kettles" ήρθε από τον Gautier και αποτέλεσε τη δεύτερη καλή στιγμή της βραδιάς. Το ακορντεόν και το ηλεκτρικό βιολοντσέλο (δεν παίρνω και όρκο για το δεύτερο) ανέδειξαν την υπόγεια μελωδικότητα που κρύβεται στη φαινομενική μονοτονία του τραγουδιού, ενώ η ερμηνεία του Gautier ήταν ουσιαστική και ισορροπημένη, έμψυχη, αλλά χωρίς περιττούς μελοδραματισμούς. Πραγματικά όμορφη παρουσία, εντός κλίματος και με σεβασμό στο κομμάτι.
Crown Of Love από τους Ratrace
Τρομάξαμε να αναγνωρίσουμε το "Crown Of Love" στο cover των Ratrace... Ο κακός ήχος σίγουρα δεν βοήθησε, ήταν όμως κυρίως το ύφος του τραγουδιού που αποστασιοποιήθηκε έντονα από το αυθεντικό. Άλλος ρυθμός, άλλη αίσθηση, πιο κιθαριστικό αποτέλεσμα. Και εντελώς έξω από το πνεύμα των Arcade Fire –και όχι με την καλή έννοια. Οι Ratrace έβαλαν ένα φράγμα ανάμεσα στη σκηνή και στο κοινό, εμποδίζοντας τον συναισθηματικό χείμαρρο του κομματιού να περάσει και να μας πάρει μαζί του.
Wake Up από τον Moa Bones
Ο Moa Bones ανέλαβε να διασκευάσει ένα από τα ομορφότερα κομμάτια του δίσκου και μας χάρισε την πιο έντονη στιγμή της βραδιάς, μέχρι εκείνο το σημείο. Τόσο το γεγονός ότι προλόγισε σχετικά με το Funeral, όσο και ο τρόπος με τον οποίον έπαιξε, έδειξαν ότι είχε βιώσει το άκουσμα. Απολαύσαμε έτσι το "Wake Up" σε μια λιτή folk διασκευή με την ακουστική του κιθάρα. Ήταν ζεστός, εκφραστικός, έως και συγκινητικός και σίγουρα πιο «εντός» απ' όλους o Δημήτρης Αρώνης. Ήταν μάλιστα τόσο συμπαθής, ώστε κατάφερε και με έκανε να παραβλέψω τα φωνητικά λάθη που έκανε ιδιαίτερα στο τέλος του κομματιού, μετά τη μετατροπία. Συνέβαλα λοιπόν κι εγώ στο πιο ενθουσιώδες ίσως χειροκρότημα που ακούστηκε στο Gagarin όλο το βράδυ.
Neighborhood #1 (Tunnels) από τους Puta Volcano
Οι Puta Volcano και οι κακόφωνες ιαχές της τραγουδίστριάς τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ όλον τον λυρισμό που κρύβεται στο "Tunnels". Η διασκευή τους ήταν ένας πραγματικός βιασμός, ο οποίος αφαίρεσε τουλάχιστον το 50% της σύνθεσης, για χάρη μιας επίπεδης οπτικής, που γυρόφερνε το noise, το punk και το gothic. Ένας ηχητικός οδοστρωτήρας, που ήρθε να ισοπεδώσει κάθε λεπτό συναίσθημα το οποίο μπορεί να κρύβεται σε ένα τόσο ευαίσθητο κομμάτι. Τολμηρό εγχείρημα μεν, αποκρουστικό αποτέλεσμα δε. Ευτυχώς προς το τέλος η μελωδικότητα επέστρεψε, δεν ήταν όμως αρκετή για να μας αποζημιώσει για το όλο σοκ. «Εκτός τόπου και χρόνου» θα ήταν η πιο επιεικής έκφραση για να περιγράψει κανείς αυτήν την εμφάνιση, ως προς το πνεύμα του Funeral.
Haiti από τους I Saw 43 Sunsets
Ούτε κρύο ούτε ζέστη η συγκεκριμένη διασκευή. Ακούσαμε ξανά το "Haiti" σε μια πιο ποπ και σίγουρα πιο γκρουβάτη εκδοχή (credits στον ντράμερ για αυτό). Υπήρξε οπωσδήποτε σεβασμός στη σύνθεση, ωστόσο οι I Saw 43 Sunsets δεν παρουσίασαν κάτι που να καταφέρει να ξεχωρίσει.
Rebellion (Lies) από τον George Gaudy
Η διασκευή του George Gaudy στο κλασικό "Rebellion (Lies)" ήταν περισσότερο μια επίδειξη κιθαριστικών δεξιοτήτων, παρά μέρος του όλου tribute, αφού τον είδαμε να σολάρει ασυστόλως με την κιθάρα του. Το δε κομμάτι ήταν αγνώριστο και όχι τόσο λόγω της διαφορετικής ενορχήστρωσης (διέκρινα μια 1990s ρυθμολογία), αλλά κυρίως επειδή ξέφευγε από τον πυρήνα της αρχικής σύνθεσης. Για το feeling μην ρωτήσετε, ούτε κατά διάνοια...
Wake Up από τους Space Blanket
Όσο έπαιζαν οι Space Blanket, νόμιζα ότι βρίσκομαι σε φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής και όχι στη βραδιά του Funeral. Το μόνο που ακούσαμε από τις κονσόλες τους ήταν οι συγχορδίες του "Wake Up" στη σειρά, με την υπέροχη μελωδική γραμμή του να έχει πάει περίπατο. Αυτό βέβαια δεν συνιστά «διασκευή», είναι κάτι εντελώς ημιτελές. Θα μπορούσα να τους απολαύσω υπό διαφορετικές συνθήκες, αλλά εν προκειμένω βρέθηκαν εκνευριστικά εκτός κλίματος.
In The Backseat από τους Egg Hell
Όχι που θα με απογοήτευε η εν λόγω μπάντα... Οι Egg Hell έκαναν μια εξαιρετική noise rock διασκευή στο "In The Backseat", πετυχαίνοντας αυτό που θα έπρεπε να έχουν κάνει όλοι τη Δευτέρα στο Gagarin: να βγάλουν τη δική τους προσωπικότητα, μένοντας συγχρόνως πιστοί στο πνεύμα του Funeral. Ταλαντούχοι όλοι τους, παρέδωσαν ένα παθιασμένο performance, με αποκορύφωμα το σπαρακτικό φινάλε, το οποίο αποτέλεσε τη μοναδική στιγμή που με ανατρίχιασε μέσα στη βραδιά. Απ' ό,τι μάλιστα φάνηκε την άποψή μου τη συμμερίστηκαν κι άλλοι, αφού οι Egg Hell έλαβαν ένα εντυπωσιακά παρατεταμένο χειροκρότημα.
Μπράβο τους που έπαιξαν τόσο καλά, παρά την απογοητευτική αποχώρηση του μεγαλύτερου μέρους του κοινού. Να τα λέμε όλα: η εγχώρια εναλλακτική σκηνή μπορεί να υποφέρει από πολλές υπερτιμημένες μετριότητες, όμως οι Egg Hell απέδειξαν και πάλι την υπεροχή τους. Τέτοιους καλούς μουσικούς χρειαζόμαστε στον χώρο.
{youtube}gUSsKbxUOvs{/youtube}
