Lucky Funeral + Αγόριαstonilio & Zagreus

 

Ο Ιανουάριος ήταν πάντα φτωχός καλλιτεχνικά, καθώς στέκεται μεταξύ Πρωτοχρονιάς και Αποκριών· δύσκολα αποφασίζει λοιπόν κάποιος να παρουσιάσει τη δουλειά του σε αυτό το χρονικό διάστημα. Όμως για τους Lucky Funeal δεν ίσχυσε κάτι τέτοιο: ανακοίνωσαν πως η συναυλία της Πέμπτης στο Second Skin θα ήταν η τελευταία τους ζωντανή εμφάνιση και με τέτοιο ειδικό βάρος δεν μπορούσαν να περιμένουν κανέναν Ιανουάριο να περάσει.

 

Στις 20:30 που έγραφε η αφίσα πως θα άνοιγαν οι πόρτες, αρκετός κόσμος βρισκόταν ήδη έξω από τον χώρο. Όμως κάποια καθυστέρηση με τις πρόβες ήχου δεν μας επέτρεψε να εισέλθουμε νωρίτερα από τις 22:00. Ευτυχώς η καλή παρέα δεν άφησε περιθώριο στα μυαλά μας να σταθούν στη χαμηλή θερμοκρασία, στην οποία και ήμασταν όλοι εκτεθειμένοι. Ήταν σαφές βέβαια πως, με τέτοια καθυστέρηση, κανείς δεν θα προλάβαινε στο τέλος το μετρό, καθώς υπήρχαν και δύο support μπάντες πριν τους Lucky Funeral...

 

 

Δέκα λεπτά μετά την είσοδό μας στο Second Skin, ανέβηκαν επί σκηνής οι Zagreus. Και, με κεντρικό άξονα το progressive rock, άρχισαν να μπαινοβγαίνουν ανεπιτυχώς σε διάφορες μουσικές φόρμες. Δεν άφησαν χλωρό κλαρί: σε σημεία του σετ ακούσαμε από avant garde και afro beat, μέχρι reggae. Έλειπαν όμως η δεξιοτεχνία, η συνοχή και η ενέργεια που χρειαζόταν για να παίξεις κάτι τόσο πολυσχιδές χωρίς να ακούγεσαι αδιάφορος. Δεν ξεχώρισα καμία τους στιγμή δυστυχώς, ούτε και νομίζω ότι κατάφεραν να μας ζεστάνουν για τη συνέχεια, όσο κι αν προσπάθησαν. 

 

 

Οι Αγόριαstonilio, αντιθέτως, μας κέρδισαν με τη δυνατή τους παρουσία από την πρώτη κιόλας νότα, πριν ακόμα καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται. Τα αγόρια αυτά (Μαρίνος Τζιάρος/φωνητικά, Socos/κιθάρα, Κυριάκος Βοργιάς/μπάσο & Ντίνος Ξαρχάκος/ντραμς) έχουν αφομοιώσει όλη την ελληνόφωνη ροκ σκηνή των 1990s και την έχουν πάει ένα βήμα παραπέρα, πλαισιώνοντάς τη με χιουμοριστικό στίχο. Αυτό δε που κάνουν το στηρίζουν με τη σκηνική τους εμφάνιση: εύκολα δηλαδή τους χαρακτηρίζεις έως και ανατρεπτικούς. Ενδεικτικά αναφέρω πως ακούστηκαν στίχοι του αείμνηστου Στράτου Διονυσίου με δίκασα από πίσω και πολύ γρήγορες κιθάρες από πάνω. Με τα τρελά αυτά αγόρια κάτι άρχισε λοιπόν να γίνεται στον κόσμο, που ολοένα και αυξανόταν καθώς περνούσε η ώρα.

 

 

Όταν πια σήμαναν μεσάνυχτα και υποδεχτήκαμε τους Lucky Funeral, το Second Skin είχε γεμίσει, όχι όμως ασφυκτικά. Η πολυετής τους εμπειρία (μετρούν 8 χρόνια ύπαρξης και πολλές συναυλίες εντός κι εκτός Ελλάδος), η μεταξύ τους τριβή και η άρτια για το είδος που εκπροσωπούν τραγουδοποιία, τους κάνει να αφήνουν αισθητά πίσω άλλα συγκροτήματα του ίδιου χώρου. Τη δε Πέμπτη βρίσκονταν σε πολύ καλή φόρμα, παρουσιάζοντάς μας μια απολαυστική setlist, σε ένα λάιβ που διήρκεσε κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα. Ξεκίνησαν παίζοντας ολόκληρο το 3ο τους άλμπουμ, κομμάτι-κομμάτι, και συνέχισαν με μια best of επιλογή από την πλούσια δισκογραφία τους. Χωρίς να πτοηθούν καθόλου από το κοινό –το οποίο παρέμεινε παγωμένο, σχεδόν ως το τέλος της βραδιάς– κατάφεραν, σε έναν μικρό μάλιστα χώρο, να έχουν παρουσία που άρμοζε σε μεγάλο ευρωπαϊκό φεστιβάλ.

 

 

Δεν άφησαν λοιπόν σε κάνεναν περιθώριο αμφισβήτησης του επαγγελματισμού τους οι Lucky Funeral: όλοι έδωσαν τον καλυτερό τους εαυτό σε αυτήν την τελευταία (θεωρητικά) συναυλία. Ο Pepper στα τύμπανα με τον Σαύρα στο μπάσο ήταν τόσο δεμένοι μεταξύ τους, ώστε ένιωθες ότι τρως μια βροχή μπουνιές από πρωταθλητή πυγμαχίας καθ' όλη τη διάρκεια του παιξίματός τους. Αν λάβει δε κανείς υπ' όψιν πως από πάνω τους υπήρχε το γρέζι και ο τσαμπουκάς του Mike (φωνητικά), καθώς και τα βαριά ριφ του Λουκά στις κιθάρες, εύκολα καταλαβαίνεις ποια είναι τα επί μέρους συστατικά που έκαναν γνωστή τη συγκεκριμένη μπάντα τόσα χρόνια τώρα.

 

Ιδιαίτερη στιγμή της συναυλίας υπήρξε ένα σημείο προς το τέλος, όταν όλο το γκρουπ μαζεύτηκε γύρω από τα τύμπανα του Pepper. Ήταν σαν να αντάλλαζαν εκείνη τη στιγμή την ενέργεια της βραδιάς μεταξύ τους. Ενέργεια βέβαια που, όπως ήδη ειπώθηκε, δυσκολευτήκαμε να τους δώσουμε εμείς οι κάτω από τη σκηνή. Μόνο τότε ξύπνησαν κάποιοι ανάμεσα στον κόσμο κι άρχισαν να πλησιάζουν τη μπάντα, δείχνοντας πιο ενεργή παρουσία στα μουσικά δρώμενα. Όμως ήταν ήδη αργά. Οι Lucky Funeral είχαν περισσότερη ενέργεια από όλους μαζί αθροιστικά όσους μαζεύτηκαν στο Second Skin και ποτέ δεν προλάβαμε να τους το ανταποδώσουμε.

 

Τι κι αν έγιναν ατυχείς (κατ' εμέ) επιλογές στις support μπάντες; Τι κι αν δεν ακούσαμε ποτέ καθαρά τις τόσο πολύτιμες χαμηλές συχνότητες; Οι Lucky Funeral ήταν, είναι και θα είναι στις καρδιές μας. Όχι, δεν γίνεται αυτή να ήταν η τελευταία τους συναυλία. Σταθήκαμε ανεπαρκείς στο να τους χαιρετίσουμε δια παντός, θεωρώ επομένως πως μας οφείλουν τουλάχιστον μία ακόμα εμφάνιση. Για προσωπικούς λόγους των μελών μια άνω τελεία στην πορεία τους τη δέχομαι, αλλά ως εκεί. Για τελεία και παύλα στην ιστορία τους, όμως, μην μου μιλήσει κανείς. Ούτε καν από τους ίδιους δεν το δέχομαι. Αναμένω λοιπόν για τα νεώτερα στο ακουστικό μου. Έστω και μόνος...

 

 

 

The Awakening

Souls in the Waiting Room

We can See the Sun

In

The Neighborhood of Beautiful Lunatics

Mnemosyne

Lethe

Colorful Balloons in Groove

Let Me Show You How to Love

Tantalus Is Still Alive

Chorus

The Man Who

The Dirty History of Mankind

Ancient Tragedy

Start your Revolution

Industrial Society

Drunk Crocodile

Stay Away

Lucky Funeral