Γέμισαν το Παλλάς οι Αθηναίοι για να αποχαιρετήσουν τη μεγάλη Γαλλίδα σταρ, η οποία μπορεί να έκανε τη χειρότερη δυνατή αρχή, μα ρέφαρε στη συνέχεια ποντάροντας στη γοητεία και τη συγκίνηση...

Η επανένωση τιμήθηκε με ανθρώπινη πλημμύρα στον Βοτανικό. Και είχες την αίσθηση πως παρακολούθησες κάτι μεγάλο, κάτι σημαντικό, κάτι που θα συζητιέται για αρκετό καιρό, πιθανώς και χρόνια μετά...

Οι ανταποκριτές μας από Θεσσαλονίκη και Αθήνα, τα συμφωνούν: ούτε τον κόσμο που περίμεναν είδαν σε Principal και Gagarin, αντίστοιχα, ούτε και τους ανατίναξε η συναυλία. Πέρασαν όμως καλά και θαύμασαν τoν απίθανο Sonny Green...

Κατάμεστο το Κύτταρο για τον πρώτο τους ερχομό στην Ελλάδα. Τα στρεβλωμένα μπλουζ των Αμερικανών δεν υπήρξαν ακριβώς καθηλωτικά, παρείχαν όμως όλες τις εγγυήσεις για μια επιτυχή περιδίνηση στις ερήμους του εαυτού...

Συναυλία χορταστική ως προς τη χρονική της έκταση, εντυπωσιακή ως προς τους φωτισμούς, μέτρια ως προς το ηχητικό αποτέλεσμα, αλλά μεστή και τίμια ως προς την παρουσίαση και απόδοση του υλικού...

That’s entertainment…

Φιέστα ροκ μουσικής, με ηλεκτρισμένες εμφανίσεις από 2 + 2 εγχώρια σχήματα (Breath After Coma & Madleaf, Cellar Dogs & SolarMonkeys)...

Το κορίτσι προφανώς ταξίδεψε, έφτασε μέχρι Αφγανιστάν, και είναι φανερό πως το πάει ακόμη πιο πέρα μετά το Let England Shake. Πιο πέρα και πιο «μέσα», περνώντας στις απέναντι ακτές...

Άριστη επικοινωνία με τον κόσμο, άψογο χιούμορ και μια οικογενειακή σχεδόν ατμόσφαιρα χαρακτήρισε τον πρώτο ερχομό των Ισλανδών στην Ελλάδα, που βρήκαν ένα κατάμεστο Κύτταρο να τους περιμένει...

Ομολογώ ότι τέτοιας εμβέλειας στιγμές έκστασης και αποθέωσης, με τη λαοθάλασσα να «κυματίζει» ανεξέλεγκτα και το ξυλίκι να πέφτει άφθονο από τους διπλανούς, τους μπροστινούς και τους... πισινούς, δεν θυμάμαι να έχω ξαναζήσει...