Ο Shawn Lee είναι ωραίος τύπος. Δεν μετράει πάντα, συμφωνώ. Μετράει όμως στην περίπτωσή του· ή, πιο σωστά, το κάνει εκείνος να μετράει. Καθώς στριμωχνόμασταν στο πιο-γεμάτο-δεν-γίνεται Six d.o.g.s., ο συνΑβοπολίτης Ζαννής Βούλγαρης παρατήρησε πως δεν θυμάται να έχει δει άλλον καλλιτέχνη να διασκεδάζει τόσο πολύ με την ίδια του τη μουσική. Και είχε απόλυτο δίκιο.
Τα πλήθη άρχισαν να πυκνώνουν από νωρίς στην Αβραμιώτου, καθώς ήδη από το απόγευμα του Σαββάτου οι συζητήσεις στα social media έδειχναν sold-out, όπως και συνέβη τελικά. Αυτό σήμαινε πως ο Alex Flexible Sounds έπαιξε μπροστά σε αρκετό κόσμο συγκριτικά με άλλα support, κάτι που μπορεί να σήκωσε ψηλότερα τον πήχη των απαιτήσεων, μα δεν δυσκόλεψε τον έμπειρο DJ και παραγωγό του Cannibal Radio: μια χαρά «ζέστανε» την ατμόσφαιρα με μαύρους κυρίως ήχους, από τους οποίους δεν έλειπε ούτε ο ρυθμός, ούτε το feel-good κλίμα.
Όταν έφτασε η ώρα για τον μακρυμάλλη από το Κάνσας και την Ping Pong ορχήστρα του, γινόταν πια το έλα να δεις στην Αβραμιώτου, με τον κόσμο να έχει αναγκαστικά καταλάβει και τον χώρο του μπαρ που επικοινωνεί με τη σκηνή. Η διασκέδαση ξεκίνησε όμως από την πρώτη κιόλας νότα και παρέσυρε άμεσα τους πάντες: ως το τέλος της βραδιάς, παρά το στρίμωγμα, δεν έπαψε κανείς να λικνίζεται, να χαμογελά και να κοιτά με έξαψη προς τη σκηνή, περιμένοντας το επόμενο κομμάτι ή την επόμενη ατάκα του Shawn Lee.
Ο οποίος Shawn Lee είχε μεγάλη όρεξη και φόρμα. Εκεί που άλλοι τα πίνουν για να δικαιολογήσουν τη ροκιά, αυτός ο αρχετυπικός στην όψη ρόκερ με τη χέβι μέταλ θαρρείς κόμη και το ψιλο-grunge παρουσιαστικό σήκωσε σε ένα σημείο με καμάρι τον καφέ του και μας είπε εκστασιασμένος: «espresso fredo»! Εξηγώντας μας στη συνέχεια τη λατρεία του για τον καφέ –το δεύτερο λέει καλύτερο πράγμα μετά τη μουσική– και μιλώντας μας για τις σκέψεις στις οποίες τον έβαλε η ελληνική εμπειρία, μήπως ζητήσει να παίξει headline στο καφέ όταν μας ξανάρθει.
Setlist, τώρα, υποτίθεται πως δεν είχε και ως έναν βαθμό το εννοούσε, από την άποψη ότι δεν υπήρχε τίποτα σεταρισμένο και ήταν ανά πάσα στιγμή έτοιμος να παίξει κάτι από τη μεγάλη δισκογραφία του, αν του το ζητούσαν. Ως έναν όμως βαθμό, γιατί, αν είχες κατά νου τι έπαιξε στη Θεσσαλονίκη και στον Βόλο, θα συνειδητοποιούσες πως, στο περίπου, τα ίδια έπαιξε και στην Αθήνα –με το "Laurel Canyon" δεύτερο στη σειρά λ.χ. και το "Bongo Fury" κάπου στη μέση. Το "Kiss The Sky" προοριζόταν φυσικά για τελευταίο κομμάτι της κανονικής διάρκειας και το τράβηξε μάλιστα, με ένα άκρως ζεπελινικό τζαμάρισμα. Και κάποιες εκπλήξεις κρατήθηκαν για το encore, μεταξύ τους μια ενεργητική διασκευή στο "Come Together" των Beatles και μια απολαυστική εκτέλεση στο "Clint Eastwood" των Gorillaz.
Κατά τα λοιπά, η συναυλία κύλησε όπως τη φανταζόμασταν, με τους θαυμάσιους μουσικούς της Ping Pong Orchestra να «γεμίζουν» με ό,τι χρειαζόταν ο μπροστάρης, αναλόγως της διάθεσης: ήθελες στακάτη, μελαψή γκρούβα; Την έβρισκες, χάρη σε κάτι μπασογραμμές-όνειρο. Ήθελες ψυχεδέλεια, βγαλμένη από την καρδιά των (ύστερων) 1960s; Τη λάμβανες, χάρη στον εξαιρετικό πολυοργανίστα του σχήματος, που συνείσφερε μετρημένα πλήκτρα, κιθάρες, ακόμα και φλάουτο. Ε, κι αν ήθελες ροκ-ροκ, ο ντράμερ και ο ίδιος ο Shawn Lee έφταναν και περίσσευαν για να σου θυμίσουν ήχους από μέρες που η ηλεκτρική μουσική σάρωνε.
Περάσαμε φανταστικά στον Shawn Lee. Γιατί η σκηνή και το «ζωντανό» του πάνε όσο τίποτα άλλο. Σίγουρα δε περισσότερο από τη δισκογραφία.
