Έχουν περάσει 10 ολόκληρα χρόνια απ' την τελευταία φορά που είδαμε το εξαιρετικό τρίο των Blonde Redhead. Κι αν το 2005 είχαμε πετύχει το γκρουπ σε μία απ’ τις αρκετές «κορυφές» της πορείας του, σήμερα τους βρίσκουμε μακριά από την 4AD (στην όχι αμελητέα Kobalt Music) κι αρκετά μακριά απ’ τους δισκογραφικούς θριάμβους, που άρχισαν το 1998 και έφθασαν με μια ανάσα στο αξέχαστο 23 του 2007. Το Penny Sparkle, ο προτελευταίος τους δίσκος, τσέκαρε τη μπάντα μακριά από τον καλό της εαυτό· για να είμαι πιο ειλικρινής, δεν θύμιζε σε τίποτα το έξοχο παρελθόν της, κάτι που ευτυχώς διορθώθηκε με το Barragán –την περσινή τους κυκλοφορία, η οποία είχε αρκετές καλές στιγμές, όπως αποδείχθηκε και με το παραπάνω στη φουριόζικη εμφάνισή τους την περασμένη Πέμπτη.
Παίρνοντας όμως τα πράγματα απ’ την αρχή, τη βραδιά άνοιξαν οι πολύ καλοί My Drunken Haze, οι οποίοι βρίσκονται στην καλύτερη φάση της πορείας τους, αφού όχι μόνο έβγαλαν πρόσφατα το ντεμπούτο τους, μα είναι και πολύ δεμένοι επί σκηνής. Γεγονός που αποδείχθηκε και στο Κύτταρο, με τις πιο δυνατές στιγμές να εντοπίζονται στα πιο ήρεμα τραγούδια τους, μακριά δηλαδή απ’ το «wall of sound» που είναι μέχρι στιγμής το ισχυρό τους χαρτί. Πολλά συγχαρητήρια πρέπει να κατευθυνθούν και προς τη Matina Sous Peau, η οποία έχει βρει τον ρόλο της σε ένα γκρουπ που άλλαξε ουκ ολίγες γυναικείες φωνές για να καταλήξει στις ιδιαίτερες ερμηνείες που προσφέρει με άνεση η ίδια.
Το κατάμεστο Κύτταρο υποδέχθηκε τα αδέλφια Pace και την Kazu Makino λίγο πριν τις 11, με τη συναυλία να ξεκινάει όπως κι ο τελευταίος τους δίσκος, με το ομώνυμο δηλαδή κομμάτι και το “Lady M”, πριν γυρίσουμε πίσω στο Misery Is A Butterfly για να ακούσουμε μία απ’ τις κορυφαίες στιγμές του –το εξαιρετικό “Falling Man”. Μετά από τόσα χρόνια, οι Blonde Redhead έχουν καταφέρει να ελέγξουν τις ιδιαιτερότητές τους (τρίο, ηλεκτρονικά ντραμς, διφωνίες) και να τις αναγάγουν σε προτερήματα, ειδικότερα όταν επιλέγουν να παρουσιάσουν τις κορυφαίες στιγμές της δισκογραφίας τους όπως το “Hated Because of Great Qualities” ή το “Melody”, που είναι έτσι κι αλλιώς ένα απ’τα 4-5 καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ. Η γλυκύτατη Makino παραμένει ο μαγνήτης του γκρουπ, είτε γιατί είναι ό,τι πιο κοντά έχουμε δει από κοντά σε Kim Gordon, είτε γιατί ευθύνεται για το μεγαλύτερο Blonde Redhead ατού: την ευθύτητα που χαρακτηρίζει τα τραγούδια τους, χάρη στα παιδικά φωνητικά της, τα οποία συνδυάζονται ιδανικά με την πρωτόγονη και επιθετική ερμηνεία του Amedeo Pace.
Μετά από μία ώρα, φθάσαμε στο encore της βραδιάς όπου, πέρα απ’το “Here Sometimes”, είχαμε την τύχη να γυρίσουμε στις ρίζες του γκρουπ και το “Violent Life” απ’ τον –περίπου– ομώνυμο δεύτερο δίσκο τους, πριν οδηγηθούμε στο πανηγυρικό φινάλε του “23”, το οποίο ολοκλήρωσε την υπέροχη παρουσία μιας μπάντας που κάποια στιγμή φάνηκε πρόθυμη να μην ακολουθήσει τους indie κανόνες, αλλά να συνεχίσει με την ιδιαίτερα ελκυστική ατμόσφαιρα μιας Νέας Υόρκης που επιτρέπει τα πάντα, καλλιτεχνικά. Το 2015 φαίνεται πως το είχαμε ξεχάσει, φαίνεται πως το ράφι που είναι γεμάτο με τους δίσκους τους έχει πιάσει για τα καλά σκόνη· και η εμφάνισή τους ήταν έτσι μια ηχηρή υπενθύμιση λάθους.
