Προτού κατευθυνθώ στο Gazi Music Hall το βράδυ του Σαββάτου, έκανα μια ολιγόλεπτη παράκαμψη στη διαδρομή μου, για να πω ένα «γεια» σε φίλο που έπαιζε μουσική σε μαγαζί του Γκαζίου. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου είπε είναι ότι δεν ήξερε τι έγινε εκείνη τη μέρα, αλλά η περιοχή είχε πλημμυρίσει με άτομα ηλικίας χαμηλότερης του συνηθισμένου. Του απάντησα πως μάλλον ο επόμενος προορισμός μου έπαιζε κάποιον ρόλο σε αυτό. Και μπαίνοντας στην αίθουσα του συναυλιακού χώρου, η παραπάνω εικασία επιβεβαιώθηκε με τρόπο πανηγυρικό: αντίκρισα ένα venue γεμάτο σε όλα τα μήκη και πλάτη του από εφήβους μα και παιδιά, με τον μέσο όρο να κυμαίνεται κάτω από τα 20 –πιθανώς δε και κάτω από τα 18.
Φάνηκε αυτό εξάλλου και από τις αντιδράσεις όταν εμφανίστηκε στη σκηνή ο νούμερο ένα DJ του πλανήτη, σύμφωνα με την ετήσια λίστα του DJ Mag: τα χέρια σχεδόν άπαντων προτεταμένα για να αποθεώσουν μεν, αλλά κυρίως για να τραβήξουν το πολυπόθητο βίντεο, που θα ανέβαινε μετά στα social media. Πρέπει άλλωστε κάπως να αποδειχθεί πως «ήμασταν κι εμείς εκεί» το Σάββατο. Πέρα βέβαια από τη μανία καταγραφής της νέας γενιάς, είναι γεγονός πως ο μικρός μέσος όρος ηλικίας δημιούργησε γηπεδική ατμόσφαιρα στο Gazi Music Hall, αλλά κι έναν γενικότερο αέρα κεφιού. Είχε επομένως πρόσφορο έδαφος ο Ολλανδός DJ όταν έλεγε στο μικρόφωνο τα γνωστά «make some noise!» και «clap your hands!» μεταξύ των κομματιών, καθώς και άμεση ανταπόκριση σε αυτά του τα καλέσματα. Στο κλίμα βοήθησαν επιπλέον οι καπνοί και οι φωτιές που εμφανίζονταν συχνά-πυκνά από τη σκηνή, καθώς και τα ιπτάμενα χαρτάκια τα οποία έπεφταν από πάνω μας.
Στο “Countdown” ολόκληρη η αίθουσα έκανε την αντίστροφη μέτρηση μαζί με το τραγούδι, στο “Young Again” είχαμε ένα sing-a-long από άκρη σε άκρη καθώς και χορευτικές αντιδράσεις όταν το beat επανερχόταν, στο “Apollo” είδαμε πολλά γελαστά πρόσωπα στο άκουσμα της μελωδίας του, ενώ στο remix του “7 Nation Army” νόμιζες πως είχες μεταφερθεί σε κάποιο sold-out ποδοσφαιρικό γήπεδο από τις ιαχές. Το σετ του Hardwell, σε γενικές γραμμές, κινήθηκε σε κλασικές και αναμενόμενες EDM περιοχές. Στο πρώτο του μισό ήταν μάλιστα αρκετά ομοιογενές, με μια ισοπεδωτική έμφαση στα ανθεμικά synths και με beats πλασμένα για να ευχαριστήσουν τα πλήθη.
Από τη μέση και μετά ο Ολλανδός το «βρώμισε» λίγο το ζήτημα και το σετ απόκτησε κάποιο ενδιαφέρον και για όποιον είχε μεν πάει να ακούσει τα γνωστά hits, αλλά ήθελε και την ιδιαιτερότητά του. Σε αυτό το διάστημα ακούσαμε το “Don't Stop The Madness”, όπως και το ρεμίξ του στο “Sky Full Οf Stars” των Coldplay, ενώ ο χορός καλά κρατούσε επί του dancefloor. 1 ώρα και 20 λεπτά μετά την έναρξη ο Hardwell έφυγε για encore· και, όταν επέστρεψε, ζήτημα είναι να μας έπαιξε 5 λεπτά ακόμα προτού πάρει μία και καλή τον δρόμο για τα παρασκήνια... Τουτέστιν, ούτε μιάμιση ώρα δεν κράτησε η εμφάνιση του Ολλανδού super star στην Αθήνα, κάτι που συζητήθηκε έντονα και στα διάφορα πηγαδάκια τα οποία σχηματίστηκαν κατά την έξοδο του κόσμου από τον χώρο.
Όσοι τελικά έκατσαν, θα συνέχιζαν τη βραδιά με τους Playmen επί τω έργω, ενώ πριν από τον Hardwell είχε βρεθεί στο σανίδι ο Kill The Buzz, ο οποίος –για να είμαι ειλικρινής– δεν κατάφερε να με συγκινήσει με το ισοπεδωτικά ομοιογενές και υπερβολικά αναμενόμενο σετ του. Κατάφερε βέβαια να κρατήσει τον παλμό ενός κοινού που φανερά διψούσε για τον Ολλανδό και μόνο, αλλά από καλλιτεχνικές ανησυχίες δεν φάνηκε ιδιαίτερα φορτωμένος. Βέβαια και ο Hardwell, αν και σίγουρα ήταν καλύτερος από τον Kill The Buzz, δεν θεωρώ πως με το σετ που παρέδωσε δικαιολόγησε τον βαρύ τίτλο του «Νούμερο 1 DJ στον πλανήτη». Τουλάχιστον σε καλλιτεχνική βάση, δηλαδή. Γιατί, αν το κρίνουμε από πλευράς ικανοποίησης του κοινού, τότε η τελική εκτίμηση είναι η ακριβώς αντίθετη.
{youtube}e6kmi9yvvg8{/youtube}
