Αποτελεί πάντα πρόκληση για μια ηλεκτρική μπάντα να παρουσιάσει το υλικό της ακουστικά. Συνήθως μάλιστα δεν υπάρχει και ο απαιτούμενος χρόνος προετοιμασίας, γεγονός που κάνει ένα τέτοιο εγχείρημα ακόμα πιο δύσκολη υπόθεση. Οι Mani Deum αποδέχτηκαν την πρόκληση της Trailblazer Records και περίπου 50 άτομα βρεθήκαμε την Πέμπτη στο Six d.o.g.s. να τους στηρίξουμε και να τους ακούσουμε χωρίς την ασφάλεια των ενισχυτών τους.
Ένα μεγάλο κόκκινο τριαντάφυλλο τοποθετημένο σε μια βάση πιατινιού του Δημήτρη Κατεβά (τύμπανα), έδινε αντιθετικά όσο χρώμα χρειαζόταν η άδεια, μαυρή και σκοτεινή σκηνή, πριν ακόμα ακουστεί η παραμικρή νότα. Το λουλούδι αυτό συμβόλισε για μένα τη φωτεινότητα που κρύβει στο βάθος της κάθε μελαγχολία την οποία έχει ο καθένας μας στη ζωή του –και οι Mani Deum στους στίχους και στη μουσική τους. Ήταν η μικρή λεπτομέρεια που μου φανέρωσε με πόση σοβαρότητα αντιμετώπισαν τη συγκεκριμένη συναυλία. Βεβαίως δεν με απογοήτευσαν ούτε παικτικά.
Το ύφος της μουσικής τους δεν παρουσιάζει ιδιαίτερες αλλαγές και σκαμπανεβάσματα, σε κανένα στοιχείο του: ελάχιστα είναι τα τραγούδια που αποτελούν την εξαίρεση του κανόνα. Έτσι, είχα υπ' όψιν μου τι περίπου θα παρακολουθήσω. Στις 22.30 (μισή ώρα μετά την προαναγγελθείσα έναρξη), τους είδαμε να βγαίνουν επί σκηνής. Κι εκεί έμειναν για την επόμενη μιάμιση ώρα, παραδίδοντας μια χορταστική playlist, στην οποία συμπεριέλαβαν κομμάτια από όλη τους τη δισκογραφία, ικανοποιώντας έτσι όποιον τους παρακολουθεί από το 2007 που δραστηριοποιούνται.
Δεν συνέβη τίποτα ιδιαίτερο, ικανό να διαταράξει τα νερά της σταθερότητας που διέπει τη μουσική τους. Είχαν όμως τον επαγγελματισμό τον οποίον και χρειαζόταν αυτή η ακουστική συναυλία. Αν δεν είχες επαφή με το υλικό τους, δεν καταλάβαινες την έλλειψη των γυναικείων φωνητικών που υπάρχουν σε κάποια ήδη ηχογραφημένα τους κομμάτια: οι φωνές του Πάνου Τσεκούρα (theremin) και του Δημήτρη Χατζημήτρου (μπάσου) κάλυψαν επάξια το κενό. Και είναι σπάνιο στο συγκεκριμένο είδος μουσικής να συναντάς εγχώρια μπάντα με τρεις καλές αντρικές φωνές, που και ταιριάζουν και αλληλοσυμπληρώνουν η μία την άλλη. Χωρίς ρεύμα, μάλιστα, αυτό έγινε ακόμα πιο ευδιάκριτο.
Οι Mani Deum καθήλωσαν άμεσα τους παρευρισκόμενους στο Six d.o.g.s. με τον ήχο και τη διαθεσή τους. Λίγο παραπάνω από τα μισά της συναυλίας ακούστηκε και το "Every Kiss Is A Carcrash", κομμάτι σαφώς πιο ανεβαστικό από τα υπόλοιπα –και κάποιοι κουνήθηκαν λιγάκι υπό τους ήχους του. Με χιουμοριστική όμως διάθεση, η μπάντα μας είπε στο τέλος του «Συγγνώμη που σας κόψαμε το moshpit. Μην χαίρεστε, θα σας ξαναρίξουμε!»· και ακολούθησε το "Bloodbath In E Minor", επαναφέροντας τα πράγματα στη θέση τους. Έφεραν γενικά εις πέρας την αποστολή τους χωρίς να επιτρέψουν σε τίποτα να διακόψει τον ειρμό του παιξίματος και τη συγκέντρωσή τους.
Η χρήση του theremin ως βασικού οργάνου της μπάντας (και σε πιο πρωταγωνιστικό ρόλο από ότι συνήθως) ήταν η αφορμή και ο λόγος να παρομοιάσω αυτό που είδα και άκουσα με παλαιά κιτρινισμένη φωτογραφία –από εκείνες που κρύβουν μέσα τους νόστο και χαρμολύπη, ανοίγοντας καλά κλεισμένες πόρτες της μνήμης και βάζοντάς σε σκέψεις. Είναι δύσκολο να το παίξεις στον τόνο (καθώς όλα γίνονται στον αέρα) και ακόμα δυσκολότερο να το εντάξεις σε ένα μουσικό περιβάλλον τόσο λιτό και συγκεκριμένο, χωρίς να ενοχλείς. Όμως η χρήση του σαν να προσδίδει μια μεταφυσική διάσταση στη μουσική των Mani Deum, η οποία της ταιριάζει πολύ. Επίσης, ήταν υπέροχα μέσα στο σύνολο όλα αυτά τα καμπανάκια, αλλά και η χρήση δοξαριού πάνω στα πιατίνια, που λειτουργούσαν ως εφέ στις εισαγωγές κυρίως των κομματιών από τον ντράμερ, όταν τα χέρια του δεν κράταγαν μπαγκέτες.
Τόσο ακουστικά όσο και οπτικά, η συναυλία ήταν μια πολύ καλή προσπάθεια των Mani Deum να αποδείξουν ότι τα καταφέρνουν και έξω από τα γνώριμα ηλεκτρικά κατατόπια τους. Δεν θεωρώ ότι βρέθηκαν σε νερά όπου δεν μπορούσαν να κολυμπήσουν. Τουναντίον, ο ακουστικός ήχος τους ταιριάζει πάρα πολύ και ίσως θα έπρεπε να σκεφτούν να ακολουθήσουν τέτοια μονοπάτια σε συνθετικό επίπεδο στο μέλλον. Οι ίδιοι φάνηκε επίσης να γνωρίζουν καλά το ποτό που συνοδεύει τη μουσική τους κι έτσι ένα σφηνάκι ουίσκι, που προέκυψε στο τέλος, ήρθε –ως το καταλληλότερο χωνευτικό– να βάλει τελεία στη βραδιά μου, λίγο πριν αποχωρήσω από την Αβραμιώτου.
Setlist:
Summer Ocean Death
Blasphemy the Word
The Cat and the Crow
The Room Fails Silently
Love Like Berlin
Wolves in my Backyard
Walk in the City
Everythings and Nothings
Bourbon Bedtime Story
Every Kiss is a Carcrash
Bloodbath in E Minor
Roses in an Endless Field
Feel the Vibrations of Earth
My Fears are Birds
They Myrdered your Youth
