Απλές λέξεις, καθημερινές, που σε κάνουν να πιστεύεις ότι θα μπορούσες να τις έχεις προφέρει ο ίδιος. Μελοποιημένες ταυτόχρονα με μαστοριά και προσοχή, ώστε να αναδεικνύουν τις ανάσες και τα νοήματά τους...

Στη γεμάτη Death Disco το live ήταν χύμα και τσουβαλάτο, με τον Π.Ε. Δημητριάδη να παίζει με τα όρια και τα σημαινόμενα πάνω μα και κάτω από τη σκηνή (ή σε crowd surfing), επιτυγχάνοντας να γοητεύει ως μεσσιανική φιγούρα, όσο και να μπερδεύει ως τσιρκολάνος...

Ένας λαουτιέρης με βαθιά γνώση της κρητικής παράδοσης κι ένας ντράμερ-μύστης της ανήσυχης πλευράς του ροκ και της τζαζ, συνάρπασαν το γεμάτο ΙΛΙΟΝ plus με τις μεστές τους καταβυθίσεις και τα δυναμικά τους ξεσπάσματα...

Παρά τη χλιαρή προσέλευση, η Βελγίδα τραγουδοποιός δικαίωσε στο Fuzz όσους τη θέλουν ένα από τα «επόμενα μεγάλα ονόματα». Πέρασε μάλιστα το μεγαλύτερο μέρος του live χορεύοντας, χωρίς να κάνει την παραμικρή έκπτωση στις φωνητικές της επιδόσεις...

Απέδειξαν στο κατάμεστο Ρομάντσο ότι παραμένουν μοναδικοί ως προς την αφύπνιση των ενστίκτων ενός κοινού που, όση βρετανική σκηνή και να έχει καταπιεί, πάντα διψάει για ένα συγκρότημα που ξέρει να ράψει την ηλεκτρική κιθάρα, τα samples και τα επιθετικά τύμπανα με το μπουζούκι και τα πνευστά των βουνών μας...

Ιδρώτας και πώρωση πάνω και κάτω από τη σκηνή του Fuzz, με την καλοκουρδισμένη μηχανή των Σουηδών να προσφέρει απλόχερα heavy metal, κάνοντάς σε να νιώθεις λες και βρισκόσουν στα 1990s, σε κάποιο club κάπου στη Μάρνης...

Όμορφη βραδιά οπτικοακουστικού αυτοσχεδιασμού στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, με όλα τα χαρακτηριστικά μιας υποβλητικής μυσταγωγίας

Sold-out το Six d.o.g.s. για χάρη τους, με τον Kory Clarke και την παρέα του να επιβεβαιώνουν ότι διατηρούν άφθαρτο ένα μπαχαλέ party-rock νεύρο, ικανό να συμπυκνώσει ένα ολόκληρο club σε μια γυμνή, ματωμένη γροθιά...

Κάπως αμήχανη, ολιγόλογη, αλλά εμφανέστατα κεφάτη, επιβεβαίωσε στη σκηνή του Half Note ότι έχει βρει τους τρόπους και τις συνθήκες για να υπάρξει στο σήμερα χωρίς εκπτώσεις...

Στην 5η του συνέχεια πλέον, είναι δόκιμο να αναπαράγουμε το κλισέ ότι το Πανόραμα της Στέγης τείνει να γίνει θεσμός. Φέτος ξεχώρισε η 2η μέρα, με το κουαρτέτο του Αλέκου Βρέτου και τους World Dog· και οι άλλες δύο μέρες, όμως, μόνο αδιάφορες δεν υπήρξαν...