Υπάρχει ένα ιδιαίτερο συστατικό, το οποίο κάνει την Κατερίνα Κυρμιζή και τον Νίκο Γρηγοριάδη αξιαγάπητο ντουέτο της σύγχρονης τραγουδοποιίας. Πρόκειται για την αρετή της διακριτικότητας, κάτι που κατείχαν ήδη από το (αδικημένο, είναι η αληθεια) άλμπουμ του 1996 Κοντσέρτο Για Σοκολάτα Και Τριαντάφυλλα. Όμως απαιτεί κυρίως τόλμη μια καλή εμφάνιση στη σκηνή: αυτή είναι που θα κάνει τη διαφορά για τον ακροατή.
Η ευγενική συστολή της τραγουδοποιού είναι σαφώς το διαβατήριο για τις καρδιές όσων δεν θαμπώνονται από ασπόνδυλες ατμόσφαιρες, από κοπιαρισμένη πόζα και από «μινοράκια», αλλά από τη γνησιότητα στη δουλειά. Δυστυχώς, όμως, η ευγένεια και η αβίαστη διακριτικότητα μεταφράστηκαν σε άβολη αδεξιότητα το βράδυ της Δευτέρας στη σκηνή του Ρυθμός Stage· και η λεπτή δουλειά χωρίς εύκολους εντυπωσιασμούς, με τη σειρά της, σε μια αμήχανη πρόβα.
Οι δύο τραγουδοποιοί παρουσίασαν το φετινό τους άλμπουμ Λάρβα σε μια ακουστική εκδοχή, με δύο κιθάρες, κοντραμπάσο και τύμπανα. Η Κυρμιζή προσπάθησε τόσο πολύ να είναι φωνητικά σωστή, ώστε δεν εμφάνισε έστω μία συναισθηματική ραγάδα στις ερμηνείες της. Έβαλε τα δυνατά της να γίνει «ευχάριστη παρέα» αντί για ώριμη performer κι έτσι αναλώθηκε σε αμήχανα αστεία, τα οποία δεν νομίζω ότι βρήκαν στόχο, ακόμα και σε ένα ακροατήριο από γνωστούς και φίλους.
Τα άβολα επίσης κουρδίσματα ανάμεσα στα τραγούδια και η πιστή εμμονή στη λεπτομέρεια, στέρησαν εν τέλει τη βραδιά από μια αναγκαία συναισθηματική κορύφωση. Το συγκρότημα έχει –εμφανώς– τις δυνατότητες για δυνατά live, για κάποιον όμως παράξενο λόγο, στο Ρυθμός Stage έπαιξε σαν μπάντα η οποία κάνει καριέρα τα Παρασκευοσάββατα στα ακριβά εστιατόρια, σαν συνοδευτικό στις συντροφιές όσων θαμώνων θέλουν να περάσουν μια ήπια βραδιά. Τα τραγούδια διέκρινε έτσι μια παράξενη ομοιομορφία, αντί για τον πλούτο των στούντιο εκδοχών.
Όμως επιλογές όπως το "Είμαι Καλά", το "Χρυσόψαρο", το "Σε Είδα Στην Πειραιώς", το "Λουλούδι Της Ερήμου", ακόμα και το πιο «ήσυχο» "Δεύτερη Ευκαιρία", αξίζουν δυναμικές ερμηνείες: ερμηνείες που να σε κάνουν δηλαδή να τρέξεις μετά το live για ιδιωτικές, επαναληπτικές ακροάσεις στο σπίτι. Στην εμφάνιση της Δευτέρας, δεν άκουσα πουθενά την αρετή που κυοφορούν τα τραγούδια της Λάρβας· έμεινα αντιθέτως με την εντύπωση ότι η Κυρμιζή δεν τόλμησε να στηρίξει το υλικό της με την αυτοπεποίθηση που οφείλει να έχει, μετά από δύο δεκαετίες στη δισκογραφία. Σκοπεύω πάντως να είμαι παρών στις επόμενες εμφανίσεις της, οπότε θα καταχωρήσω αυτή τη βραδιά σαν ένα ανέμελο προσχέδιο συναυλίας, χωρίς ιδιαίτερο βάρος.
{youtube}2MQrHd2HAEs{/youtube}
