Θα ήθελα να ήσουν μαζί μου χθες βράδυ, δάσκαλε μου Θέμη. Να σε ευχαριστήσω που μου έμαθες τραγούδια τα οποία «μιλάνε» μέσα μου ακόμα και σήμερα. Τραγούδια σπουδαίων Ελλήνων συνθετών, ανάμεσά τους φυσικά και τραγούδια σαν κι αυτά που ακούσαμε το βράδυ της Δευτέρας στο PassPort Κεραμεικός από τον Γιώργο Νταλάρα, τον Κώστα Μακεδόνα, την Ασπασία Στρατηγού, τη Μαρία Κουγιουμτζή, τις νεότερες Δέσποινα Ζαχαρίτσεφ και Πολυξένη Καράκογλου, τη χορωδία αποφοίτων Μουσικού σχολείου Παλλήνης και την ορχήστρα του Μουσικού σχολείου Πειραιά. Τραγούδια του σπουδαίου Σταύρου Κουγιουμτζή, του πιο αθόρυβου, αλλά και πιο ξεχωριστού Έλληνα συνθέτη.
Θα ήθελα να ήσουν μαζί μου χθες βράδυ, παιδικέ μου φίλε Κυριάκο. Να θυμηθούμε εκείνες τις όμορφες στιγμές που παίζαμε στις σχολικές ορχήστρες το "Ήταν Πέντε Ήταν Έξι" και το "Κάπου Νυχτώνει", συγκρατώντας τη συγκίνηση, νιώθοντας ότι κάτι πραγματικά σπουδαίο περνούσε από τα τάστα της κιθάρας μας. Θυμάσαι; «…με τραγούδια για τη φτώχεια και την ξενιτιά, ρετιρέ παίρνω στην Κηφισιά». Μεγαλύτερος στιχουργός κι από συνθέτης, ίσως, ο Σταύρος Κουγιουμτζής. Απλές λέξεις, καθημερινές, που σε κάνουν να πιστεύεις ότι θα μπορούσες να τις έχεις προφέρει ο ίδιος. Μελοποιημένες ταυτόχρονα με μαστοριά και προσοχή, ώστε να αναδεικνύουν τις ανάσες και τα νοήματά τους.
Θα ήθελα να ήσουν μαζί μου χθες βράδυ, θείε μου Κώστα. Σε θυμάμαι να κατεβαίνεις τη σκάλα του σπιτιού πάντοτε τραγουδώντας ένα λαϊκό τραγούδι. Φεύγοντας για δουλειά ή για βόλτα. Όταν δεν τραγουδούσες, είχες τις μαύρες σου –σπάνια, αλλά συνέβαινε κι αυτό. Για μένα, όμως, η φωνή σου ήταν και είναι μία από τις πιο αγαπημένες μου. Ακόμα και σήμερα, που έχει «σπάσει» λιγουλάκι από τα χρόνια και τα τσιγάρα. «…αχ να ‘μουν στο φουστάνι σου κουμπί μαλαματένιο, χάντρα στο κομπολόι σου το μαργαριταρένιο».
Θα ήθελα να ήσουν μαζί μου χθες βράδυ, ρε «σειρά». Ναι, για σένα λέω Άλκη. Να «σωθούμε» όπως εκείνα τα βράδια στο κέντρο, στην Τρίπολη. Όταν κοιμόντουσαν οι πολλοί κι εμείς ξαγρυπνούσαμε συζητώντας για το τραγούδι, που είναι το πιο σημαντικό πράγμα από όλα. Πόσα κομμάτια του Σταύρου Κουγιουμτζή δεν τρύπωναν στις κουβέντες εκείνες... Θα κάναμε ωραίες διφωνίες χθες το βράδυ. «Ένας κόμπος η χαρά μου, όμως αν θα ‘ρθεις, στάλα – στάλα θα στη δώσω για να δροσιστείς…»
Θα ήθελα να ήσουν μαζί μου χθες βράδυ, ρε μάνα. Γιατί αν δεν είχες παθολογική αγάπη στον «θείο» και αν δεν άκουγες τις μουσικές που άκουγες, δεν ξέρω πού θα ήμουν και τι θα έκανα τώρα. Εσύ ευθύνεσαι. Και χθες βράδυ, θα είχες γενέθλια. Ωραία θα περνούσαμε. Θα τραγουδούσαμε κι εκείνο το «…κι αν με χτύπησε τ’ αγιάζι, το σακάκι μου κι αν στάζει, σου το λέω δε με νοιάζει μιας και είμαστε μαζί», το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι. Στο μπλε Autobianchi σου και στο repeat της εποχής, το οποίο σήμαινε rewind και υπομονή.
Θα ήθελα να ήσουν μαζί μας χθες βράδυ, κύριε Σταύρο. Να δεις ότι υπάρχουν και μερικοί πεισματάρηδες αλαφροΐσκιωτοι, που δεν σε ξέχασαν. Άνθρωποι ευγνώμονες, οι οποίοι έχουν συνδέσει γεγονότα και συναισθήματα με έναν σου στίχο, μια μελωδία σου. Άνθρωποι που γνωρίζουν απέξω τα λόγια των τραγουδιών σου. Άνθρωποι όλων των ηλικιών: από τους μαθητές-μουσικούς των σχολείων, μέχρι τους ακροατές της συναυλίας. Κι αν δεν ήταν πολλοί όλοι αυτοί χθες βράδυ, είμαι βέβαιος ότι ουδέποτε είχες την επιθυμία να αρέσεις στους πολλούς.
Θα ήθελα να ήσουν μαζί μας χθες βράδυ, αγαπητέ αναγνώστη. Και είμαι βέβαιος ότι θα το ήθελες κι εσύ. Θα κλείσω λοιπόν το παρόν σημείωμα με μια πρόταση, με μια κουβέντα που βρισκόταν στα χείλη όλων μας χθες βράδυ. Ένα αίτημα προς τον Γιώργο Νταλάρα: μια σειρά εμφανίσεων-αφιέρωμα στον Σταύρο Κουγιουμτζή. Χριστούγεννα έρχονται και οι θείοι κάνουν δώρα στα ανίψια τους. Έτσι δεν είναι;
{youtube}GmY2uh0B7Os{/youtube}
