«Έχουν περάσει τα χρόνια και οι αντοχές μας δεν είναι πια οι ίδιες», δικαιολογείται ο Π.Ε. Δημητριάδης, καθώς επιστρέφει λαχανιασμένος στη σκηνή της Death Disco. Έχει μόλις τελειώσει το “Τρέλανέ Μας Κι Απόψε”, τρίτο κομμάτι του σετ των Παιδιών Της Παλαιότητας, κατά τη διάρκεια του οποίου βρέθηκε να τραγουδάει και να χορεύει ανάμεσα στο κοινό. Είναι κάτι που θα επαναληφθεί αρκετές φορές μέχρι το τέλος της βραδιάς.
Η μάζωξη της Παρασκευής πραγματοποιήθηκε με αφορμή την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ της μπάντας Consortium In Amato και το λαϊβάδικο της οδού Ωγύγου γέμισε, αν όχι ασφυκτικά, σίγουρα σε ικανοποιητικό βαθμό. Παρότι προφανέστατα το momentum της μνημειώδους εμφάνισης του προηγούμενου δημιουργικού οχήματος του Δημητριάδη –των Κόρε. Ύδρο., στο Gagarin το 2013– έχει (οριστικά;) χαθεί, υπάρχει ευάριθμο κοινό το οποίο παραμένει προφανέστατα πιστό σε ό,τι έχει να παρουσιάσει σήμερα η δημιουργική φλέβα του Κερκυραίου ποιητή και μουσικού. Δεν ήταν μάλιστα λίγοι εκείνοι από τους παρευρισκόμενους που ήξεραν όλους τους στίχους από τα νέα τραγούδια και τα τραγουδούσαν μαζί του.
Ο επί σκηνής ήχος της εξαμελούς μπάντας (δύο κιθάρες συν εκείνη του Δημητριάδη, μπάσο, τσέλο, τύμπανα) προκύπτει ακόμα πιο χύμα και... τσουβαλάτος σε σύγκριση με τις ηχογραφήσεις και νομίζω η ζωντανή εκδοχή του αποδεικνύεται η πιο ανοιχτή οδός για να συστηθεί κανείς με το φαινόμενο Π.Ε. Δημητριάδης. Φυσικά η φωνή του παραμένει αυτή που είναι, πανταχού παρούσα στη (συνειδητή) προσπάθεια αυτο-σαμποταρίσματος του όλου πράγματος. Όχι ότι είναι μόνη της στο εν λόγω εγχείρημα: ο Δημητριάδης δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξη ότι ποιεί «comedy rock», και η όλη περσόνα του επί σκηνής, όσα λέει και όσα κάνει, έχουν επομένως και μια συνιστώσα (αυτο-)γελοιοποίησης.
Το επί σκηνής έργο του Δημητριάδη περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, ξεβιδωτικό χορό, παίξιμο ηλεκτρικής κιθάρας με κατσαβίδι, αφήγηση ιστοριών που έχουν (ή όχι) σχέση με τα τραγούδια, crowd surfing. Το τελευταίο, μάλιστα, το επιχείρησε ξανά και ξανά, κι ας απέτυχε παταγωδώς η πρώτη του προσπάθεια, η κατάληξη της οποίας ήταν να βρεθεί φαρδύς-πλατύς στο πάτωμα! «Εθιμοτυπικά το κάνουμε πλέον αυτό, τα κενά είναι τεράστια», ήταν η πρώτη αντίδρασή του. Όσο κυλούσε η βραδιά, βέβαια, πραγματοποιούνταν από μέρους του και το «καθιερωμένο» στριπτίζ: πρώτα έφυγε το σακάκι, πιο μετά ξεκουμπώθηκε το πουκάμισο, στο τέλος πετάχτηκε κι αυτό.
Η setlist της Παρασκευής περιλάμβανε όλα τα νέα τραγούδια, με τη σειρά που ακούγονται στο Consortium In Amato, αλλά και αρκετά από εκείνα που βρήκαν θέση στο περσινό ντεμπούτο των Παιδιών Της Παλαιότητας. Από το ρεπερτόριο των Κόρε. Ύδρο. δεν ακούστηκε τίποτα φυσικά, ο Δημητριάδης έχει αποκλείσει από καιρό κάτι τέτοιο. Σχεδόν από τη μέση του προγράμματος, πάντως, ο Κερκυραίος επαναλάμβανε ότι «πλησιάζουμε στο τέλος», παρότι ήταν προφανές ότι απολάμβανε την όλη φάση και ότι δεν είχε σκοπό να συντομεύσει. Τη λήξη του «inside joke» (όπως ο ίδιος το χαρακτήρισε) τη σφύριξε τελικά λίγο πριν συμπληρωθούν 2 ώρες διάρκειας, μέσα σε αποθέωση.
Παραμένει επίκαιρος νομίζω ο Π.Ε. Δημητριάδης, και κρατάει ζωντανή τη φλόγα που καίει μέσα του. Μπορεί ακόμα, δηλαδή, να ισορροπεί δημιουργικά ανάμεσα στην υψηλή και στην trash ποίηση, καταφέρνει να παίζει με τα όρια και τα σημαινόμενα, επιτυγχάνει να γοητεύει ως μεσσιανική φιγούρα, όσο και να μπερδεύει ως τσιρκολάνος. Κι αν στους δίσκους όλη αυτή η ακροβασία –και όσα ριψοκινδυνεύονται στην πορεία– δεν γίνεται πάντα αντιληπτή, στη σκηνή λειτουργεί ακόμα θαυμάσια.
{youtube}4wHlcZY3U4A{/youtube}
