Η επιλογή της ημερομηνίας διεξαγωγής της συναυλίας κρύβει μέσα της μία γερή δόση ειρωνείας: βρισκόμαστε μόλις λίγες μέρες πριν η ανθρωπότητα αφήσει πίσω της ακόμη μία χρονιά (και κατ' επέκταση το πρόσφατο παρελθόν), όντας έτοιμη να υποδεχτεί μία νέα, αγκαλιάζοντας το μέλλον. Παρ' όλα αυτά, οι μπάντες που παρακολουθήσαμε το βράδυ της Τετάρτης κατάφεραν να μετατρέψουν τη Death Disco σε νοσταλγική χρονοκάψουλα, με επιλεκτικές διαδοχικές στάσεις σε κιθαριστικά ρεύματα και κινήματα περασμένων δεκαετιών.
Οι θεατρικές κουρτίνες άνοιξαν πρώτη φορά για τους Narcosis, οι οποίοι εμφανίστηκαν με 20 λεπτά καθυστέρηση και ελάχιστο κόσμο να τους υποδέχεται, αποτελούμενο κυρίως από δημοσιογράφοους, φωτογράφους και γνωστούς. Το αθηναϊκό σχήμα έχει δημιουργηθεί από τον μπροστάρη Κώστα Παππά ήδη από το 1997, αλλά μόλις φέτος κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του, Road To Infinity. Ομολογώ πως μου φάνηκαν τόσο αναχρονιστικές και ερασιτεχνικές οι εκτελέσεις στα πρώτα λεπτά, ώστε με έπιασε μία άρνηση να επιχειρήσω να κατανοήσω το τι ακριβώς ήθελαν να μας προτείνουν. Όσο όμως προχωρούσε η εμφάνισή τους, αναδείχθηκαν και κάποιες αρετές, όπως η αρμονική εναλλαγή ατμοσφαιρικότητας και ωμότητας. Αλλά, στο τέλος, το σκονισμένο late 1990s grunge/heavy rock τους μοιάζει τόσο κορεσμένο και χιλιοπαιγμένο, ώστε χρειάζεται ευρηματικούς εμπλουτισμούς για να ξεχωρίσει από τον ορυμαγδό.
Η ιστορία των Sun, Rain In Life δεν διαφέρει και τόσο πολύ από εκείνη των Narcosis: πρωτοεμφανίστηκαν πριν 20 χρόνια ως Teenage Angst, αλλά το 2003 άλλαξαν το όνομα στο σημερινό τους, ενώ πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησαν κι αυτοί τον παρθενικό τους δίσκο, 96/4. Γρήγορα έγινε φανερό στη σκηνή της Death Disco πως υπάρχει ένας μόνο τρόπος για να μην αφορίσει κανείς εντελώς ό,τι επιχειρούν: πρόκειται για μία tribute band στην αισθητική και στον κιθαριστικό ήχο των 1990s –ένα αφιερωματικό αφήγημα δηλαδή από εμφανείς επιρροές, όπως τους Alice In Chains, τους Smashing Pumkins και τους Sunny Day Real Estate. Μια χαρά λοιπόν για όλους τους νοσταλγούς συνομήλικους τους που εντόπισα να κλείνουν τα μάτια και να φαντασιώνονται την (προ)εφηβεία τους, αλλά μέχρι εκεί. Γιατί αν πρέπει να τους κρίνουμε με βάση την πρωτοτυπία και την αναφορικότητά τους στο παρόν, τότε θα υπήρχε πρόβλημα.
Η θεματική της βραδιάς ήταν πια κάτι παραπάνω από προφανής: ένα αντίστροφο οδοιπορικό στον χρόνο, με το κοινό να καλείται να επιλέξει αν θέλει να το βιώσει ως τέτοιο και να διασκεδάσει ή να το αποκηρύξει ως μία βραδιά παρωχημένης, νοσταλγολάγνας εκτόνωσης. Γνωρίζοντας μάλιστα πως οι Barb Wire Dolls θα μας έσπρωχναν ακόμη πιο πίσω και θα παλινδρομούσαμε κάπου ανάμεσα στο 1978 και στο 1981, η αίσθηση αυτή μετατρεπόταν σε βεβαιότητα. Όποια άποψη όμως κι αν έχεις για τη μπάντα, δεν μπορείς να μην αποδεχτείς πως η υπόθεσή τους αποτελεί ένα sucess story κινηματογραφικών διαστάσεων, από εκείνα που θα μπορούσαν άνετα να γίνουν στο μέλλον ντοκιμαντέρ σαν αυτό του Sugarman ή να διδάσκονται σε διαλέξεις τύπου «Πώς να κάνετε τα όνειρά σας πραγματικότητα». Από την Κρήτη και το Ελλάδα Έχεις Ταλέντο, κατέληξαν μέσα σε 1,5 μόλις χρόνο να βγάζουν sold-out το Roxy Theatre και να ηχογραφούν το δισκογραφικό τους ντεμπούτο Slit με τον Steve Albini. Ικανότατες συνθήκες, λοιπόν, για να σταματήσουν –σε πρώτη φάση–οποιαδήποτε συζήτηση γύρω από το αν έχει νόημα να ασχοληθείς με το φαινόμενο.
Ο κόσμος είχε πυκνώσει εν τω μεταξύ λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει το σόου, αν και δεν νομίζω πως ήταν και ο προβλεπόμενος αριθμητικά, δεδομένης και της περιορισμένης χωρητικότητας της Death Disco. Όσον αφορά τη σύστασή του, τώρα, μπορούσες να εντοπίσεις από κλασικούς θαμώνες του club –industrial και goth αισθητικής κυρίως– μέχρι κλασικές παρέες που έχουν μετατρέψει το bar hopping γύρω από την Αγία Ειρήνη σε τυπική σαββατιάτικη έξοδο. Όταν αιφνίδια οι Barb Wire Dolls ξεπρόβαλλαν στη σκηνή, δεν μας χάρισαν ούτε μισό δευτερόλεπτο εγκεφαλικού εγκλιματισμού: η βγαλμένη από διαφορετικό χωροχρόνο Isis Queen κατέβηκε στο κοινό και κήρυττε το μανιφέστο της για τη γενιά των δρόμων ("Street Generation") σε καθέναν από τους αρχικά απαθείς παρατηρητές, που ακαριαία τσίτωσαν και ηλεκτρίζονταν σαν να τους ψιθύριζε ξόρκια αφύπνισης στη δικιά τους διάλεκτο.
Η μπάντα έπαιξε λίγα κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο της Desperate, κυρίως όμως από το Slit, το οποίο παρεπιπτόντως μπορεί εμείς εδώ στην Ελλάδα να μην το πολυπήραμε χαμπάρι προ 3 ετών, αλλά στην punk κοινότητα του Λος Άντζελες έκανε θραύση: το "Revolution" –το θεωρούμενο ως εμβληματικό κομμάτι της μπάντας– παίζεται στα τοπικά ανεξάρτητα και μη ραδιόφωνα, ενώ οι συναυλίες τους σε σημαντικούς χώρους ξεπουλούν θεαματικά. Γεγονότα και στατιστικά κυρίως που επέβαλλα να έχω στο μυαλό μου κατά τη διάρκεια του live, ώστε να αποκτήσω σφαιρική αντίληψη για τους Barb Wire Dolls, καθώς αυτό που παρακολουθούσα μου φαινόταν ως ένα πάρα πολύ καλοστημένο θέαμα φόρος-τιμής στη θρυλική punk κληρονομιά made-in-U.S.A.
Κανένα πρόβλημα βέβαια με κάτι τέτοιο, πάντως για να πάρω στα σοβαρά το σόου έπρεπε να το προσεγγίσω μόνο ως αφιερωματικό. Διαφορετικά, οι στίχοι για κοινωνική επανάσταση και ξεσηκωμό της νεολαίας μέσα από φουγκατσικές σπιρουνάτες κιθάρες και φωνητικά κάπου ανάμεσα στη Debbie Harrie και στην Ari Up, έχουν ήδη αποτυπωθεί στα επαναστατικά ρεύματα τα οποία γεννήθηκαν προ δεκαετιών, ως αποτέλεσμα των έντονων πολιτικών και κοινωνικών ζυμώσεων. Οχι ότι τώρα οι εποχές δεν απαιτούν κάτι τέτοιο, αλλά όταν το σύνολο της ρητορικής και της αισθητικής σου παραπέμπει τόσο κραυγαλέα στην αυθεντική εποχή, τότε κινδυνεύεις να μετατραπείς σε παρωχημένο και γραφικό. Απλώς μερικές μου σκέψεις, προς δικιά σας επεξεργασία.
Τα παραπάνω δεν εμπόδισαν πάντως τον κόσμο να χτυπηθεί και να απολαύσει την εμφάνιση των Barb Wire Dolls, η οποία ομολογώ ήταν εκρηκτική, σχεδόν βγαλμένη από ντοκιμαντέρ. Η Isis Queen ανέβαινε στα ντραμς σαν θεότητα και ευαγγέλιζε συνθήματα, κατέβαινε με βίαιες διαθέσεις στο κοινό που εκστασιαζόταν, ενώ οι «κούκλες» της αποδείχθηκαν καλοκουρδισμένες μηχανές, που ακολουθούσαν κάθε καπρίτσιο της με χειρουργική ακρίβεια. Στο φινάλε οι selfies πήγαν σύννεφο, μικρές φωτιές από mosh-pits ξάναψαν και έσβησαν, μέχρι και οι πιο τελευταίες σειρές στη Death Disco άρχισαν να κουνιούνται στον ξέφρενο ρυθμό. Τελικά, όμως, η επίγευση που προσωπικά μου έμεινε, έδειχνε κάπως πικρή: παρακολούθησα ακόμη μία μπάντα που έχει πέσει θύμα της λατρείας των ηρώων της και δεν έχει καμία διάθεση να δημιουργήσει κάτι επίκαιρο, να κοιτάξει το μέλλον με θάρρος και να αφήσει το παρελθόν στα σκονισμένα ντουλάπια της ιστορίας. Και στη δικιά μου κοσμοθεωρία, αυτό είναι ένα από τα πιο σοβαρά μουσικά αδικήματα.
{youtube}9Lp3pu5jth8{/youtube}
