Ανασκαλίζοντας τη δεύτερη σε σειρά headline εμφάνιση των Dead Congregation (1,5 έτος έπειτα από τη διεξαγωγή του Death's Black Descent I), τα πάσης φύσης ηγετικά εγκώμια που διογκώνουν την ισχύ τους αποδεδειγμένα δεν εμπεριέχουν υπερβολές, παρά τους λοιμώδεις καρπούς καθόλα μεθοδικών κινήσεων. Θέτoντας σε κυκλοφορία νέο στούντιο υλικό αποκλειστικά όποτε η ποιότητά του μοιάζει να πληροί τα υπερβατικά τους κριτήρια, οι επιλογές των μελών αναδεικνύουν άρτια συγκροτημένες δομές, αλλά και ολοκληρωτική απουσία fillers στη στοχευμένη ολότητά τους. Η εξέλιξη δε του στυγερού τους ύφους αποκρύπτει τις τάσεις μιας ανάμεικτα υπόγειας σήψης: τόσο διαβρωτικής, όσο και δυσπρόσιτης, μα μεταλλασσόμενης σταδιακά, με κάθε νέο σταθμό της κραταιής τους πορείας.
Τη βραδιά στο Κύτταρο, ωστόσω, άνοιξαν οι νεοσυσταθέντες Nigredo: όντας νόθο πνευματικό παιδί του αποχωρήσαντα Αλέξη Παναθεοφάνου των Exarsis, επιτυγχάνουν να διατηρούν μια στοχευμένη χροιά δια μέσου της αμαυρωμένης ποιότητάς τους. Παρότι η ριφολογία, αλλά και το εύρος των φωνητικών, διαφέρουν διακριτά από τα εκάστοτε σημεία αναφοράς, σημαντικό τμήμα της αισθητικής τους μεταλλάσσει την παλαιακή περσόνα των Ravencult υπό ορθόξοδα πρότυπα δυσαρμονίας. Βέβαια, η συμβολή του Γιάννη Βότση στο εκτελεστικό τμήμα συνηγορεί από την πλευρά της σε αναμενόμενους συνειρμούς –έστω και αν το στούντιο υλικό τους μένει αρκετό προς κατάδειξη νοερών σταθμών αφετηρίας.
Στη σκηνική εφαρμογή τους, αντιθέτως, η ακατάσχετη βαβούρα της κιθάρας του Αντώνη Λαμπράκη αποτέλεσε έκφανση ιδιαιτέρως αμφιλεγόμενη –ειδικά μιας και, σταδιακά, αναπτύσσουμε «καρκίνο» τελευταία με τις αθηναϊκές συνθήκες. Η μεμπτή καθυστέρηση στην έναρξη του event ήταν η πρώτη αφορμή που κατέδειξε την ουσιαστική της αιτία, έστω κι αν το πρόγραμμα συμπτύχθηκε ιδανικά κόβωντας και ράβοντας μεταξύ των setlists. Η αλήθεια είναι όμως πως η χαβουζέ αισθητική της ζωντανής περσόνας των Nigredo ήρθε σε αντιδιαστολή με τη μερική τυποποίηση της στούντιο κονσέρβας: τόσο η ξεκουρδίλα του Λαμπράκη, όσο η παρταλέ παρουσία του Παναθεοφάνου, κατέδειξαν πόσο πιο ενδιαφέροντες δύνανται να εντυπωθούν όντας ταγμένοι σε punk δομές.
Σε πλήρη αντιπαράθεση, οι ομοϊδεάτες τους Embrace Of Thorns κλήθηκαν να ξυπνήσουν από έναν συναυλιακό λήθαργο που μετρά 2 ολόκληρα έτη. Πιστοί στην εξερεύνηση ενός διαπλεκόμενου χάους, στάθηκαν αμετακίνητοι εκτελεστές ποικίλων εσωστρεφών εκφάνσεων, οι οποίες απορρέουν εκ της κιθαριστικής μορφής τους. Είναι γεγονός πως οι κατανυκτικές αναζητήσεις του Archfiend DevilPig ήταν εκείνες που προσέδωσαν την ιδιόμορφη αύρα που εκτόξευσε τη δημοτικότητά τους επί Praying For Absolution (2011), δαμάζοντας κατάλληλα τη bestial πυγμή του πρόσφατου δισκογραφικού παρελθόντος. Αλλά η διαφορά είναι πως στο φετινό Darkness Impenetrable οι κιθαριστικές τους ιδέες μετέβησαν στο προσκήνιο: η βέβηλη αισθητική του συνόλου επένδυσε έτσι σε αμιγείς death metal φόρμες, αναβαθμίζοντας διακριτά το πηγαίο, προσωπικό τους στίγμα.
Ανόμοια με τους Nigredo, ωστόσω, ο ήχος διέβαλλε τις παθιασμένες εκτελέσεις με τρόπο που οι τελικές εντυπώσεις απόκτησαν ανάμεικτη όψη. Προφανέστατα, το χαώδες ιστορικό τους οφείλει να ζέχνει δυσωδίας σε στάδιο αποσύνθεσης, αλλά τα θαμμένα μοτίβα στις κιθάρες αποδυνάμωσαν την πυγμή της μπάντας καθαυτής. Ευτυχώς, για καλή μας τύχη, οι αλλεπάλληλες μετακινήσεις υποψιασμένων ακροατών στον χώρο διαχώρισαν αισθητά τα εκάστοτε riffs, σε σημείο ώστε οι περιγραφείσες διακυμάνσεις ολοένα και εξομαλύνονταν. Οφείλω να ομολογήσω όμως πως το set των Embrace Οf Thorns ήταν κι εκείνο που ευχαριστήθηκα λιγότερο, έστω κι αν η ενέργειά τους ηλέκτριζε εκθετικά το ευρύτερο συναυλιακό κλίμα.
Η ώρα έμοιαζε πλέον ιδανική για απουσία κάθε αφέλειας, αλλά και για επίδειξη επίχρυσου μεγαλείου. Σε πλήρη αναλογία με προγενέστερες εμφανίσεις, κυρίαρχο συστατικό, που μετουσίωσε τα αρχετυπικά πρότυπα των Dead Congregation –αφήνοντας συνάμα ανέγγιχτο τον βασικό τους πυρήνα– αποτέλεσε η σταθερά παγερή αποφασιστικότητα την οποία ενέπνευσαν. Έπειτα από σωρεία συμμετοχών στο πλευρό των Sadistic Intent, Kaamos, Primordial και Asphyx, μα και αλλεπάλληλων περιοδειών σε Ευρώπη και Αμερική, η κατολίσθηση που πλέον επιφέρουν οι μηχανικές τους εκτελέσεις αναδεικνύουν άφθαρτες αρετές μέσω της χημείας των μελών καθαυτής. Από τη στιγμή δε που η σύνθεσή τους παραμένει σταθερή τα τελευταία χρόνια, η συναυλιακή τους περσόνα λειτουργεί ολοένα και πιο συγκροτημένα: ως συμπαγής μονάδα παραμένουν αυτόνομα αδιάσπαστοι, σε αντιδιαστολή μιας συνήθους σύμπραξης τεσσάρων διαφορετικών μουσικών.
Παρόλα αυτά, έστω κι αν το φονικό τους κουαρτέτο λειτουργεί με τη μεθοδικότητα ενός κατά συρροή δολοφόνου, δεν αναιρείται (συναυλιακά) το μοτίβο της ιδιοφυούς φύσης των νεότερων συνθέσεων. Αν και δύσκολα οποιαδήποτε μπάντα –συμπεριλαμβανομένων των ιδίων– θα καταφέρει ποτέ να ξεπεράσει το ηγετικό Graves Of The Archangels, το πολυαναμενόμενο Promulgation Of The Fall (2014) επικύρωσε τη ζύμωση της δημιουργικής τους υφής, διατηρώντας σε προοδευτική τροχιά τη ζοφερή μετάλλαξή της. Δεν θα έμοιαζε υπερβολή να πούμε πως αποτελεί την πιο «μουσική» (ή ώριμη) δισκογραφική δουλειά τους έως σήμερα, καθώς σε κάθε του πιθανή πτυχή αποκαλύπτει ένα εργοστασιακά ισοσταθμισμένο μοτίβο.
Αν ο Θάνατος αποτελούσε επάγγελμα σε αναδρομή, οι Dead Congregation θα είχαν το μονοπώλιο. Αναλογιζόμενος κάθε εμφάνισή τους, από τις ευρύχωρα επιβλητικές σκηνές, μέχρι τις άβολες ποντικότρυπες του Βελγίου, η απόδοσή τους ξεπερνά κάθε προηγούμενο για τα δεδομένα μιας πασχίζουσας σπηλαιακής τάσης. Οι μεγάλες μπάντες της κατηγορίας αυτής κατά κανόνα συνηθίζουν να επιβεβαιώνται «στο σανίδι», με τρόπο που οι καθόλα αιματηρές τάσεις των Dead Congregation μοιάζουν επικρατέστερα ικανές να ακονίσουν κάθε καταπιεσμένη αίσθηση, στο έπακρο.
Όπως κάθε φορά που τους έχουμε παρακολουθήσει, έτσι και στο Κύτταρο επέλεξαν να εκπνεύσουν διάχυτα νοσηρό δέος, σε μια εποχή που το metal έχει πάψει να είναι επικίνδυνο. Και όπως ο χρόνος δικαιώνει κάθε έκφανση βουτηγμένη σε πάθος, έτσι η εμπειρία τους συνηγορεί στην εξάπλωση του πιο σηπτικού λοιμού που έχει ποτέ μεταδοθεί από τα ανέλπιδα ερείπια της χώρας μας.
{youtube}tJgEgqIgv48{/youtube}
