Το πρόγραμμα είναι ...ανάποδο! Ξεκινάει με τη λεγόμενη «λαϊκή ώρα» και συνεχίζει με προσωπικές στιγμές των τριών ερμηνευτριών. Είναι τόσο ωραίο να πηγαίνεις κρατώντας «μεγάλο καλάθι» και φεύγοντας να έχεις βάλει και στις τσέπες...

Γέμισε ασφυκτικά το Ρομάντσο για τα ξυραφιαστά hi hats και τους ambient ωκεανούς του Γερμανού αστέρα της techno, σε μια βραδιά που είχε πάντως «ψωμί» και πέρα από τη δική του, πολυαναμενόμενη εμφάνιση...

Κάπου κούρασε η 4ωρη διάρκεια της βραδιάς και κάπου οι Ελβετοί και Έλληνες πρωταγωνιστές της χάθηκαν (σε αντίθεση με το support) σε στιλιστικές μανούβρες και άλλα περιττά, προσπαθώντας να αποτυπώσουν τη μαγεία της αμερικάνικης κληρονομιάς. Πάντως, το (κάμποσο) κοινό έμεινε χορτασμένο και σε κατάσταση ευφορίας...

Χρώματα, κίνηση και ευφάνταστες, επιτυχημένες σύγχρονες πινελιές σε σκηνικά και κοστούμια τίμησαν τα 200 χρόνια της λαοφιλέστατης όπερας, διατηρώντας στο ακέραιο τον σπινθηροβόλο, «ροσσίνειο» χαρακτήρα της...

Σκανδιναβοί με αστρικές βλέψεις και εγχώριοι ήρωες με μασίφ doom/stoner περιβάλλοντα αναζήτησαν σημεία γειτνίασης μέσω της ψυχεδέλειας το Σάββατο στο Six d.o.g.s., με τους πρώτους να αναδεικνύονται εν τέλει πιο εξερευνητικοί...

O αφηγητικός μονόλογος της εισαγωγής σε ταξίδευε σε κάποιο στενό της γραφικής Βιέννης, το οποίο φάνταζε ακόμη νωπό από τις ψιχάλες μιας δροσερής, φθινοπωρινής βροχής. Το πλακόστρωτο μονοπάτι, βέβαια, εντυπωνόταν ολοένα και πιο γλιστερό όσο τα αργόσυρτα riffs αυξομείωναν την ένταση, ωσάν μια σύντομη μα ορμητική θύελλα...

Στην 1η μέρα του νέου αυτού φεστιβάλ του underground δισκάδικου Sound Effect, οι Σουηδοί πρωταγωνιστές και οι εγχώριοι συμπαραστάτες τους απέδειξαν πόσο ανταποδοτική μπορεί να γίνει η επαφή με τη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα στον prog γαλαξία...

Καμιά 500αριά άτομα έδωσαν το παρών στο Πειραιώς 117 Academy και απόλαυσαν το κάθε λεπτό, αφού οι Σουηδοί αποδείχθηκαν σε φόρμα, έστω κι αν έλειψε για λόγους υγείας ο «αρχηγός» Leif Edling...

Καμία νότα δεν την τρομάζει, καμία νότα δεν τη δυσκολεύει, ενώ η έκταση της φωνής της δεν την προδίδει ποτέ. Ακόμα και στα σημεία που μπορεί να «φοβάσαι» εσύ, σαν ακροατής, εκείνη από σκηνής σε καθησυχάζει, χτυπώντας κέντρο κάθε φορά...

Στο club του Σταυρού του Νότου, απέδειξε ότι έχει πολλά να πει και να τραγουδήσει: διαθέτει ένα όραμα καθαρό, η προοπτική του οποίου δεν σταματά στις κακοτοπιές και στα όρια της ελληνόφωνης «ροκ σκηνής» που, κακά τα ψέματα, δεν υφίσταται πια με κανέναν τρόπο...