Το ελληνικό κοινό υποδέχτηκε θερμά τους Maybeshewill στη στάση τους στην Αθήνα, μη χάνοντας την ευκαιρία να δει το αγγλικό σχήμα για μια τελευταία φορά, αφού –όπως έχουν ήδη ανακοινώσει– διαλύονται μετά το πέρας της νυν περιοδείας. Οι ίδιοι πάντως φαίνεται να μην έχουν πλήρη επίγνωση ότι αυτές οι συναυλίες είναι οι τελευταίες: το performance τους διέθετε κάτι το επείγον αλλά και τελεσίδικο την ίδια στιγμή, μία προσπάθεια να υπογραμμιστεί η ουσία της μουσικής τους.
Η συναυλία ξεκίνησε στην ώρα της, με το ήδη μισογεμάτο Fuzz να υποδέχεται τους we.own.the.sky, μια εγχώρια post-rock instrumental μπάντα. Άριστη επιλογή για support, καθώς ο γεμάτος, κιθαροκεντρικός τους ήχος ερχόταν σε πλήρη συμφωνία με την αισθητική των headliners. Από τις πρώτες νότες, το κοινό εισχώρησε εύκολα στην ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν και έδειξε ανταπόκριση στην προσπάθεια της μπάντας. Στα πολύ καλά σημεία προσμετράται o τέλειος τονισμός του ήχου από τα ντραμς (με καινούριο ντράμερ μάλιστα, τον εξαιρετικό Στέφανο Σακελλαρίου) και οι ενδιαφέρουσες μελωδίες. Αυτό που ίσως έλειψε είναι οι πιο περίπλοκες κιθαριστικές δομές, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως το γκρουπ καταμετρά τρεις κιθάρες κι ένα μπάσο. Πέραν αυτού, οι we.own.the.sky ενδέχεται να μας απασχολήσουν πολύ στο μέλλον, καθώς έδειξαν να έχουν πράγματα να δώσουν.
Μετά από ένα (μεγάλο) διάλειμμα, ήρθε η ώρα να ανέβει στη σκηνή η μπάντα απο το Leicester, εν μέσω ιαχών από το –γεμάτο, πλέον– Fuzz. Oι Άγγλοι ανταποκρίθηκαν με έναν εξαιρετικά συμπαγή και πλούσιο ήχο, υποστηριζόμενο από τα πολύ μελωδικά πλήκτρα του Matthew Daly. Η επιλογή να εμφανιστούν στο Fuzz φάνηκε να ευοδώνει, μιας και το υλικό τους απαιτεί καλό ήχο για να κοινωνηθεί, κάτι που επετεύχθη. Οι ατμοσφαιρικές εναλλαγές μεταξύ θεματικών και μουσικών ενοτήτων ήταν ένα από τα πιο επιτυχημένα σημεία της βραδιάς, με τη μπάντα να φτάνει σε κρεσέντο και σε drops με άριστο timing, προϊόν πολύ καλής προετοιμασίας. Τα δε διαφορετικά επίπεδα που προσπάθησαν να χτίσουν, κατάφερναν να χωρέσουν πολύ αλλά και ουσιαστικό υλικό μέσα στη διάρκεια ενός και μόνο κομματιού.
Οι ελάσσονες επίσης κλίμακες στις οποίες περπατούσαν τα πλήκτρα, έδεναν εκπληκτικά με το συνονθύλευμα των ήχων. Οι Άγγλοι φάνηκε γενικά να αφήνουν τη μουσική να μιλά για εκείνους, μιας και στις ελάχιστες περιπτώσεις που ο κιθαρίστας John Phelps πήρε το μικρόφωνο, μας ευχαρίστησε στα ελληνικά, αναφέρθηκε στην έκπληξη της μπάντας για την προσέλευση στη συναυλία και μόνο στο τέλος άγγιξε το θέμα της ύστατης περιοδείας.
Στη μέση της συναυλίας η ροή κάπως χώλαινε, με τη μουσική να γίνεται ελαφρώς επαναληπτική· πράγμα που άλλαξε γρήγορα παρ' όλα αυτά, καθώς προχωρούσαμε προς το τέλος της βραδιάς. Πριν το encore, οι Maybeshewill τα έδωσαν πραγματικά όλα, οδηγώντας την απόδοσή τους σε εντυπωσιακό κρεσέντο, με το μπάσο να δονεί το πλήθος σε σαρωτικά κύματα. Για encore, το κοινό απόλαυσε εξαιρετικές εκτελέσεις των “Seraphim Αnd Cherubim” και “He Films Τhe Clouds Pt. 2” (μετά από αλλαγή μεταξύ του πληκτρά και του μπασίστα), με το τελευταίο να αποτελεί ιδανική επιλογή για αντίο, καθώς άφησε το Fuzz να παραπέει μεθυσμένο από τον τόσο συμπαγή ήχο της μπάντας.
Οι Maybeshewill διαλέγουν λοιπόν να διαλύσουν στην καλύτερή τους στιγμή, κάτι που ίσως είναι απογοητευτικό για τον τόσο κόσμο που φάνηκε πως τους αγαπά, μας άφησε όμως την πιο όμορφη επίγευση.
{youtube}l71tu9FCs2I{/youtube}
