Οι φωτογραφίες προέρχονται από το βίντεο του Up The Hammers που έπαιξε Live Streaming στο www.localstage.live
Όλο το φετινό φεστιβάλ θα αναμεταδοθεί το προσεχές Σαββατοκύριακο (Σάββατο 5/3 η 1η μέρα, Κυριακή 6/3 η 2η) από το localstage, με συμβολικό web ticket αξίας 1 ευρώ. Όλα τα έσοδα θα πάνε στο Χαμόγελο του Παιδιού.
Για την 1η μέρα, θα πατήσετε εδώ:
https://www.localstage.gr/live/56d5c1d4d98087425864408b
Για τη 2η μέρα, θα πατήσετε εδώ:
https://www.localstage.gr/live/56d5c27bd98087e558644087
Η 2η μέρα του Up Τhe Hammers ξεκίνησε νωρίς και με ...Heavy Load αγάπη! Εκατοντάδες οπαδοί τους έσπευσαν στο signing session που διοργανώθηκε πριν το ξεκίνημα των εμφανίσεων, με βινύλια και φωτογραφίες ανά χείρας, για να γνωρίσουν και να πάρουν αυτόγραφα από τον Eddy Malm και τον Styrbjörn Wahlquist. Οι οποίοι έδειχναν χαρούμενοι μα και σαστισμένοι, καθώς πολλοί από τους παρευρισκόμενους ήταν σίγουρα αγέννητοι όταν ηχογραφούσαν. Βεβαίως το σάστισμα θα γινόταν ακόμα μεγαλύτερο αργότερα, μόλις θα έβλεπαν τα …αγέννητα να μη χάνουν στίχο από τα τραγούδια τους. Αλλά αυτό είναι μια ιστορία, που θα πούμε παρακάτω...
Endomain
Το ξεκίνημα άνηκε στους «δικούς μας» Endomain, οι οποίοι ντεμπούταραν δισκογραφικά το 2015 με το Step Τhe Machine. Μπήκαν με το πολύ δυνατό “Defy Τhe Master”, καταφέρνοντας έτσι να τραβήξουν την προσοχή των περισσοτέρων, που εκείνη την ώρα ρήμαζαν τον πάγκο με το merchandise. Παρουσίασαν σχεδόν ολόκληρο τον δίσκο τους, ο οποίος περιέχει μερικές ακόμα ενδιαφέρουσες συνθέσεις σαν τα “Into Τhe Faint Sea” και “Dreamt In Time”. Σκηνικά, η αλήθεια είναι πως εμφανίστηκαν σφιγμένοι, πράγμα μάλλον φυσιολογικό μιας και η εμπειρία τους δεν είναι πολύ μεγάλη. Ωστόσο η συνολικά άρτια παρουσία τους ήταν αρκετή για να αναδείξει την καλή δουλειά που έχουν κάνει και (κυρίως) κατάφερε να βάλει το κοινό στην πρίζα για ό,τι θα ακολουθούσε.
Solitary Sabred
Το πρώτο συντριπτικό χτύπημα της ημέρας ήρθε από τους Κύπριους Solitary Sabred του φοβερού Πέτρου Λεπτού (της γνωστής οικογενείας, με το γονίδιο για ιδανικούς metal τραγουδιστές). Αφού σκαρφάλωσαν πρώτα στις σκαλωσιές για να κρεμάσουν τα χειροποίητα σκηνικά τους, αφού διαπραγματεύτηκαν με τον ηχολήπτη και την παραμικρή λεπτομέρεια και αφού κοινώνησαν τις μπροστινές σειρές με ζηβανία, ξεχύθηκαν τελικά στη σκηνή με μια φοβερή τσιρίδα, σήμα κατατεθέν του Λεπτού. Ακολούθησε μία εντυπωσιακή εμφάνιση. Η επιλογή των τραγουδιών έγινε κυρίως από το επιτυχημένο Redemption Through Force (2014), πράγμα αναμενόμενο μιας κι εκεί περιλαμβάνονται τα άκρως συναυλιακά και ξεσηκωτικά “Redeemer”, “Sarah Lancaster” και το top hit τους “Burn Magic - Black Magic”, στο οποίο είχαμε και το πρώτο sing-along της ημέρας από Έλληνες και μη. Η εμφάνιση έκλεισε με το γνωστό κυπριακό σύνθημα για το heavy metal και με τη βεβαιότητα ότι τούτοι εδώ σύντομα θα βρίσκονται ψηλότερα στο billing των φεστιβάλ.
EtrusGrave
Συνέχεια στο ίδιο επικό στυλ με τους Ιταλούς πολεμιστές EtrusGrave, με μπλουζάκια «This is Sparta» και τα σπαθιά τους γυαλισμένα. Κλασική και true epic μπάντα, με τις σεβάσμιες φιγούρες των Serena (κιθάρες) και Paoletti (μπάσο) να δεσπόζουν, άρχισαν τα πολεμικά ανακοινωθέντα με εκφωνητή τον σφυροκέφαλο Tiziano Sbaragli. Η αλήθεια είναι ότι το κοινό που πύκνωσε τις μπροστινές σειρές δεν ήταν και από τα μεγαλύτερα της ημέρας. Ωστόσο, όσοι βρέθηκαν εκεί –μεταξύ των οποίων και πολλοί από τους καλλιτέχνες της προηγούμενης μέρας– έδειξαν να απολαμβάνουν και με το παραπάνω το set, καθώς οι περισσότεροι στίχοι τραγουδιούνταν… χορωδιακά, ενώ η αποθέωση στο τέλος κάθε κομματιού δινόταν αφειδώς. Φινάλε με το κοφτερό “Angel Οf Darkness” και πολλά χαμόγελα από όλους για τη συνέπεια και την επιμονή κάποιων συγκροτημάτων, που ακόμα και αν δεν γνώρισαν ποτέ ιδιαίτερη επιτυχία, συνεχίζουν να κάνουν αυτό που λέει η καρδιά τους.
Below
Αφήνουμε τους ηρωικούς πολεμιστές του Νότου για να μεταφερθούμε σε βόρεια και βαριά κλίματα, μιας και σειρά πήραν οι epic/doom Σουηδοί Below. Το δισκογραφικό τους ντεμπούτο Across Τhe Dark River (2014) είχε αποσπάσει πολύ καλές κριτικές, οπότε η πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας αναμενόταν με μεγάλο ενδιαφέρον. Το ξεκίνημα ήταν μάλλον μουδιασμένο, κυρίως ως προς την ανταπόκριση του κοινού, το οποίο –έχοντας προφανώς κεκτημένη ταχύτητα από τα πιο speed προηγούμενα συγκροτήματα– δεν μπήκε αμέσως στο κλίμα των αργόσυρτων τραγουδιών των Below. Η τάξη επανήλθε ωστόσο εγκαίρως, γιατί οι συνθέσεις αποδείχθηκαν ενδιαφέρουσες, ο ήχος ήταν τζάμι και πάνω από όλα η απόδοση του Zeb στα φωνητικά ήταν εξαιρετική. Αν και Σουηδοί, οι επιρροές των Below δεν περιορίζονται στη σχολή των Candlemass, αλλά επεκτείνονται και πέραν του Ατλαντικού, στους Solitude Aeturnus και στους πρώιμους Trouble. Από το συνολικά καλό set ξεχώρισαν τα έπη “Portal” και “Mare Οf Τhe night”, τα οποία έδωσαν και μια καλή ώθηση στο κοινό για να κατευθυνθεί προς τον πάγκο με το υλικό τους στο φινάλε.
Ruthless
Και ενώ μέχρι εκείνη την ώρα στεκόμασταν σχετικά άνετα στο Κύτταρο, άρχισε να δημιουργείται συνωστισμός, ειδικά στις μπροστινές σειρές. Ο λόγος, προφανής: σειρά για τους Ruthless, μία από τις σημαντικότερες μπάντες του underground αμερικάνικου power της δεκαετίας του 1980, η οποία τον περασμένο χρόνο επέστρεψε και δισκογραφικά με το They Rise. Μάλιστα, η σοφή επιλογή τους να συμπεριλάβουν σαν μπόνους το κλασικό ΕΡ Metal Without Mercy τους βοήθησε να φέρουν σε επαφή και τις νεότερες γενιές με το παλιό υλικό, με αποτέλεσμα να βλέπεις στο Up The Hammers έφηβους μπροστά στη σκηνή να κραυγάζουν «το "Mass Killer" παίξτε ρεεε!». Παρότι ο χρόνος είναι αμείλικτος, τα αδέρφια McGee και ο εμβληματικός Sammy DeJohn δείχνουν να τα έχουν καλά μαζί του, καθώς ούτε η ενέργεια τους λείπει, ούτε και η ικανότητα να παίζουν με ακρίβεια και με vintage feeling τα παλιά κομμάτια. Η επιλογή των τραγουδιών ήταν η ενδεδειγμένη για να μη μείνει κανείς παραπονεμένος και στις αναμενόμενες κορυφώσεις των “Sign Οf Τhe Cross” και “Discipline Of Steele” κατάφεραν να προκαλέσουν παραληρηματικές αντιδράσεις στο κοινό.
Heir Apparent
Η ώρα των θεών Heir Apparent είχε φτάσει και στον χώρο η αδημονία ήταν διάχυτη. Πόσο μάλλον που η εμφάνιση αυτή γινόταν στα πλαίσια της επετειακής περιοδείας για τα 30 χρόνια του ανυπέρβλητου και χαλαρά εκ των κορυφαίων άλμπουμ του αμερικάνικου power Graceful Inheritance. Ξεκίνημα με το “Dragon’s Liar” και στα καπάκια το “The Servant”, με την κατάσταση στις μπροστινές σειρές να ξεφεύγει. Σε αυτό βοηθησε και ο νεοσύλλεκτος Will Shaw, ο οποίος κυριολεκτικά τα έδωσε όλα, ανεβοκατεβαίνοντας τις οκτάβες με χαρακτηριστική άνεση, ευρισκόμενος ταυτόχρονα σε συνεχή «επικοινωνία» με το κοινό.
Την ίδια ώρα ο Terry Gorle κένταγε τις μελωδίες με τον γνωστό του χειρουργικό τρόπο, παραδίδοντας μαθήματα ουσίας στο σολάρισμα. Η μαγεία όμως της μπάντας ανέκαθεν βρισκόταν στην πιο αρτίστικη rhythm section του είδους, που συνθέτουν ο sui generis μπασίστας Derek Peace και ο ιδιοφυής ντράμερ Ray “Black” Swartz.
Σύντομα έρχεται το “Tear Down The Walls” και το Κύτταρο γίνεται ολόκληρο ένας θίασος, όπου άλλος ξελαρυγγιάζεται, άλλος κλαίει και άλλος γίνεται …15 χρονών και παριστάνει μπροστά στον καθρέφτη εκ περιτροπής τον κιθαρίστα και τον ντράμερ. Θριαμβευτικό φινάλε με τα “Keeper Of The Reign” και “Another Candle”, με το κοινό να αποθεώνει σε βαθμό …παραβίασης της ροής του φεστιβάλ, μιας και επέβαλλε την παράταση του προγραμματισμένου set κατά ένα τραγούδι. Μοναδική συναυλιακή εμπειρία, από εκείνες τις οποίες αφηγείσαι για πολλά χρόνια, περήφανος που ήσουν εκεί.
Heathers From The North (Heavy Load tribute)
Headliners της βραδιάς, οι …μυστηριώδεις Heathers From The North, η ακριβής σύνθεση των οποίων (πλην της παρουσίας του Eddy Malm) κρατήθηκε μυστική μέχρι την ώρα της εμφάνισης. Αμέσως πριν έγινε βράβευση των δύο αυθεντικών μελών των Heavy Load εκ μέρους των διοργανωτών, με τον κόσμο να χειροκροτά θερμά, αναγνωρίζοντας την προσφορά τους στη σκληρή μουσική.
Αμέσως μετά το τελετουργικό, στη σκηνή ξεπετάχτηκε η ...Eθνική Ελλάδος του heavy metal, με εξτρέμ στις δύο κιθάρες τον Νίκο Παπακώστα των Convixion και τον Μανόλη Καραζέρη των Dexter Ward. Στην άμυνα η rhythm section των Strikelight, με τους Θοδωρή Βογιατζή και Gerry Cobra. Σέντερ-φορ η φωνή των Valor, Βαγγέλης Κρούσκας, ο οποίος στεκόταν ένα βήμα πίσω και στήριζε, όταν στον ρόλο του 10 του καλού εμφανιζόταν ο θρύλος Eddy Malm για να αρπάξει το μικρόφωνο και να δώσει το σύνθημα για ακόμα πιο ξέφρενους πανηγυρισμούς στην εξέδρα. Αλλαγή, μα με σημαντική συμβολή στον αγώνα, η heavy «άγγελος» Marta Gabriel των Crystal Viper. Με τέτοια ομάδα, το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από μια θριαμβευτική νίκη του παραδοσιακού, ανόθευτου, metal sing-along.
Νίκη που επιτεύχθηκε με φάσεις οι οποίες ξεσήκωσαν την εξέδρα (σαν τα “Singing Swords” και “Heavy Metal Angels”) και με στιγμές όπου κυριάρχησε το πάθος, όπως λ.χ. έγινε στα “Free” και “Little Lies”. Ο γύρος του θριάμβου έγινε υπό τους ήχους της φωνής του Eddy να τραγουδάει το “Saturday Night” και το κοινό να παρεκτρέπεται σε σημείο να κινδυνεύει η έδρα της ομάδας με τιμωρία, καθώς ακούστηκαν υβριστικά συνθήματα για τους αντιπάλους, με κυρίαρχο το all-time classic «heavy metal ρε μουνιάααααααα!».
Κάπως έτσι έπεσε η αυλαία του Up Τhe Hammers 2016, που για ακόμα μία φορά άφησε τους θεατές του –οι οποίοι προσήλθαν κυριολεκτικά από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα– με αισθήματα πληρότητας και ικανοποίησης. Επιβεβαίωσε δε και πάλι πως, σε αυτή τη μουσική, εξίσου σημαντικά με τα σόλο και τα όμορφα ρεφραίν, είναι η επιμονή και το μεράκι των καλλιτεχνών, καθώς και οι σχέσεις ειλικρίνειας και αλληλεγγύης με το κοινό.
Kαι του χρόνου, λοιπόν. Long live Heavy Metal!
{youtube}SYQNDjoJI9Q{/youtube}
