Όλο το φετινό φεστιβάλ θα αναμεταδοθεί το προσεχές Σαββατοκύριακο (Σάββατο 5/3 η 1η μέρα, Κυριακή 6/3 η 2η) από το www.localstage.live, με συμβολικό web ticket αξίας 1 ευρώ. Όλα τα έσοδα θα πάνε στο Χαμόγελο του Παιδιού.
Για την 1η μέρα, θα πατήσετε εδώ:
https://www.localstage.gr/live/56d5c1d4d98087425864408b
Για τη 2η μέρα, θα πατήσετε εδώ:
https://www.localstage.gr/live/56d5c27bd98087e558644087
Seven Sisters
του Κωνσταντίνου Διαμαντόπουλου
Οφείλουμε μια συγγνώμη στους Seven Sisters, όμως δεν ήταν δυνατή η παρακολούθηση της εμφάνισής τους: το «3 η ώρα» είναι απλά απαγορευτικό σε εργάσιμη μέρα. Σας μεταφέρω όμως τις θετικές εντυπώσεις όσων παρακολούθησαν το βρετανικό σχήμα και σας προτρέπω να αναζητήστε το καλαίσθητο δισκάκι τους, το οποίο πουλιόταν και στο Κύτταρο. Αποτυπώνει το μεράκι που έχουν οι περισσότερες μπάντες του underground.
Sacral Rage
του Κωνσταντίνου Διαμαντόπουλου
Συνέχεια με τους συμπατριώτες μας Sacral Rage, οι οποίοι μας συστήθηκαν εμφατικά με το πρόσφατο ντεμπούτο τους Illusions Ιn Ιnfinitive Void, αποσπώντας θετικότατες κριτικές. Αναμενόμενα λοιπόν κέντρισαν το ενδιαφέρον του κοινού, που πρόθυμα εγκατέλειψε τη ...δεξίωση στο πεζοδρόμιο της Ηπείρου, συρρέοντας μπροστά στη σκηνή για τον πρώτο συνωστισμό της ημέρας. Η μπάντα μπήκε δαιμονισμένα και τίμησε με το παραπάνω το ενδιαφέρον αυτό, δίνοντας όλο της το είναι. Με αιχμή τον αεικίνητο και εντυπωσιακό (και ως προς τη φωνή και ως προς το βάψιμο του προσώπου) τραγουδιστή της, κατάφερε να βάλει το σύνολο του κόσμου σε κίνηση και ώθησε τον φανατικό πυρήνα οπαδών μπροστά στη σκηνή σε χορωδιακές αποδόσεις. Σε κάποιες στιγμές ο ήχος φαινόταν να μπουκώνει, χωρίς πάντως κάτι τέτοιο να προβληματίζει ούτε τους καλλιτέχνες, ούτε το κοινό, το οποίο στο φινάλε χάρισε στους Sacral Rage μια μικρή αποθέωση.
Tempest
του Κωνσταντίνου Διαμαντόπουλου
Χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση στη σκηνή ανεβαίνουν οι Tempest, τον οποίων η ιστορία μοιάζει τυπική για τα δεδομένα της σκηνής: ξεκίνησαν να ηχογραφούν κάποια singles τη δεκαετία του 1980, για να φτάσουν χτίζοντας τη δυναμική τους μέσα από τις ζωντανές εμφανίσεις στην κυκλοφορία του μοναδικού τους άλμπουμ (Heavy Metal) το 1996. Κι αυτή τη σισύφεια διαδρομή τους μπορούσες εύκολα να τη δεις στο χαμόγελο ικανοποίησης του τραγουδιστή Thorsten Dierks, όταν στο δικό του «Καλησπέρα Hellas» έλαβε σαν απάντηση ένα μακρόσυρτο χειροκρότημα. Καθ’ όλη την εμφάνισή τους, οι Tempest έδειξαν πολύ δεμένοι και με πολύ καλό ήχο, ενώ συνθέσεις όπως τα “The Voice Inside”, “The Εnd Οf Α dream” και “Incomprehensible Conduct” –παρότι άγνωστες στους περισσότερους– άφησαν με την πρώτη πολύ καλές εντυπώσεις. Ωραία και τίμια εμφάνιση, η οποία έγινε ακόμα σημαντικότερη λόγω της guest εμφάνισης του Neudi των Manilla Road στα ντραμς.
IronSword
του Κωνσταντίνου Διαμαντόπουλου
Η ώρα για την ίσως πιο cult εμφάνιση της 1ης Up The Hammers 2016 ημέρας είχε φτάσει, καθώς στη σκηνή βγαίνουν οι θρυλικοί Πορτογάλοι IronSword, με αρχηγό τον Tann: έναν από τους τελευταίους αυθεντικούς metal heroes, μα κι έναν πολύ συμπαθή άνθρωπο. Το set τους εξελίχθηκε σε ένα πάρτυ του επικού ήχου, με τα ηρωικά τους άσματα να παίζονται χωρίς διακοπή, τον Tann να τραγουδάει πότε με βαρβαρική και πότε με «πιο Shelton πεθαίνεις» χροιά, τον Joao να ρημάζει τα δέρματα των τυμπάνων του και το κοινό να ανταποκρίνεται με μεγάλη θέρμη, τόσο σε κλασικούς ύμνους σαν το “First Masters”, όσο και σε πιο πρόσφατους, σαν τα άκρως συναυλιακά “Forging Τhe Sword” και “Eye For An Eye”. Πρωταγωνιστές στις θερμές εκδηλώσεις ήταν μάλιστα μια παρέα Πορτογάλων, οι οποίοι το καταδιασκέδαζαν και δεν σταμάτησαν να αποθεώνουν τους συμπατριώτες τους στη γλώσσα τους. Ασφαλώς οι IronSword δεν ανακάλυψαν τον τροχό, ούτε και διεκδικούν βραβεία πρωτοτυπίας. Σαν βρίσκονται όμως στη σκηνή, αποτελούν εγγύηση πώρωσης και διασκέδασης, πράγμα πολύ σημαντικό σε ένα τέτοιο live.
Vardis
του Χάρη Συμβουλίδη
Το βρετανικό τρίο δεν είχε την παραμικρή σχέση μουσικά με τους IronSword, όντας όμως παλιές καραβάνες (έτος ίδρυσης το 1973, παρακαλώ) ήξεραν πώς να κρατήσουν το κέφι ψηλά, παρουσιάζοντας στο αθηναϊκό κοινό το σφιχτοδεμένο, βαρβάτο τους rock 'n' roll. Θεός ο μπασίστας Martin Connolly με το γυαλί ηλίου, ακόμα πιο θεός ο ηγέτης Steve Zodiac (φωνή/κιθάρα), έπαιξαν κάμποσα κομμάτια από τη δισκογραφία τους κατά τα 1980s, αλλά και το "Red Eye" από το ομώνυμο, επερχόμενο άλμπουμ τους στην SPV/Steamhammer. Ομολογουμένως, ως υλικό, τα τραγούδια τους ηχούν όλα ίδια, καθώς οι Vardis λειτουργούν πολύ βάσει φόρμουλας. Επί σκηνής όμως είναι απόλαυση να τα ακούς, χάρη στην απίστευτη ενέργεια της μπάντας και στην άκρως ηλεκτρισμένη performance της. Δεν είναι τυχαίο που κάμποσος κόσμος ο οποίος είχε βγει έξω από το Κύτταρο μετά το σετ των IronSword, ξαναμπήκε, μόλις κατάλαβε πως υπήρχε ψωμί στο σκληρό rock 'n' roll των Βρετανών.
Lethal
του Κωνσταντίνου Διαμαντόπουλου
Ένα βήμα πριν τους headliners, στο πρόγραμμα βρίσκονται οι Lethal –μια θρυλική μπάντα του αμερικάνικου power. Με όλο δε τον σεβασμό στους θεούς Virgin Steele που ακολούθησαν, η εμφάνισή τους ήταν τέτοια, ώστε έκλεψε αρκετή από τη δόξα της βραδιάς. Το live ξεκίνησε με μια συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή, καθώς οι διοργανωτές του φεστιβάλ αποφάσισαν να τιμήσουν τη μνήμη του αρχικού κιθαρίστα και συνθέτη της μπάντας, Eric Cook («έφυγε» το 2012), απονέμοντας ένα βραβείο στον αδερφό του και μπασίστα Glen Cook. Μια πολύ όμορφη κίνηση που, συνοδευόμενη από τις επευφημίες του κοινού, φάνηκε να προκαλεί αισθήματα ευγνωμοσύνης στους Αμερικανούς.
Αυτό που παρακολουθήσαμε στη συνέχεια, μας καθήλωσε και μας ενθουσίασε, μας άφησε όμως και την απορία για την ανάλογη της αξίας τους καθιέρωση, που δεν γνώρισαν ποτέ. Εκπληκτικές συνθέσεις, στις οποίες η λυρικότητα εναλλασσόταν με τη δύναμη, τρεις κιθάρες που άλλοτε εξαπέλυαν ριφάρες και άλλοτε μελωδίες που σε έκοβαν στη μέση, ένας αεικίνητος, βιρτουόζος μπασίστας και ίσως ο καλύτερος τραγουδιστής του είδους. Ξέρω, θα πείτε υπερβολή όταν από εδώ έχουν περάσει ο Tate και ο Midnight. Κι όμως, αν η ζωή ήταν δίκαιη, το όνομα της εύθραυστης φιγούρας του Tom Malicoat θα έπρεπε να μπαίνει στην ίδια σειρά με τέτοια ιερά τέρατα. Απίστευτη η χροιά και η έκταση στη φωνή του, πόσο μάλλον που δεν διανύει και την πρώτη νεότητά του. Πάνω από όλα, όμως, αξίζει ο τρόπος με τον οποίο σου αφηγείται, λέξη-λέξη, την ιστορία κάθε τραγουδιού.
Μάταιη η αναφορά σε επιμέρους στιγμές του set, μπροστά στο συνολικό μεγαλείο αυτής της εμφάνισης. Κι ούτε είναι εύκολο να περιγραφούν με λέξεις οι αντιδράσεις του κόσμου, τόσο μπροστά στη σκηνή, όσο και στα υπόγεια του Κυττάρου, όπου πολλοί έσπευσαν μαζικά για μια φωτογραφία με τους Lethal. Εμφάνιση-αποκάλυψη, που μακάρι να επαναληφθεί σύντομα.
Virgin Steele
του Χάρη Συμβουλίδη
Mετά από την αναπάντεχα σεισμική εμφάνιση των Lethal, οι Virgin Steele θα έπρεπε να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για να δικαιολογήσουν και στην πράξη τον τίτλο του headliner της 1ης ημέρας του φετινού Up The Hammers. Στην πραγματικότητα, βέβαια, θα μας αρκούσε και κάτι τις λιγότερο (έστω και με τον φόβο μιας setlist βασισμένης στο περσινό, μετριότατο, Nocturnes Of Hellfire And Damnation) κι αυτό φάνηκε νομίζω από την ενθουσιώδη υποδοχή που σύσσωμο το Κύτταρο επεφύλαξε στον Daniel DeFeis και στους συνοδοιπόρους του, με το που βγήκαν στη σκηνή: όλοι για εκείνους είχαν έρθει την Παρασκευή κι εγώ ήμουν ακόμα ένας ανάμεσά τους.
Ένα μεγάλο μέρος του κοινού διάλεξε να ακολουθήσει τις γραμμές των γνώριμων τραγουδιών, να ποντάρει στα χορωδιακά και στη μπάντα που πραγματικά «σκότωνε» με την απόδοσή της –ειδικά o κιθαρίστας Edward Purcino, που μπορεί εμφανισιακά να μη φέρνει πια ούτε κατά διάνοια σε μέταλλο, όμως η ηλεκτρική πραγματικά κελαηδάει στα χέρια του– κάνοντας το κορόιδο για τα υπόλοιπα. Αλλά «τα υπόλοιπα» ήταν αρκετά σοβαρά και για μερικούς από μας ζωγράφισαν μια μεγάλη απογοήτευση, που τελικά κυριάρχησε, όσο καλή θέληση κι αν δείξαμε. Ο Daniel DeFeis, κοινώς, δεν μπορεί πια να τραγουδήσει. Και το κρύβει είτε τσιρίζοντας σαν πληγωμένος ιαγουάρος, είτε χρησιμοποιώντας echo σε βαθμό εξωφρενικό, που έφτασε να μας τρυπάει τ' αυτιά. Στο ενδιάμεσο, δεν καταλαβαίνεις γρι πια τι λέει, ακόμα και σε υπεραγαπημένα τραγούδια σαν το "The Burning Of Rome", που τα ξέρεις (σχεδόν) απέξω.
Στην αρχή στενοχωρήθηκα λοιπόν που δεν είδα στη setlist ούτε το προσωπικώς λατρεμένο "Agony And Shame", ούτε το "Victory Is Mine". Εκνευρισμένος, όμως, στη συνέχεια σκέφτηκα κάπου εκεί στο δεύτερο encore πως «καλύτερα». Οι Virgin Steele που ήξερα δεν υφίστανται πια και βασιλιάδες της 1ης Up The Hammers 2016 ημέρας ήταν στην πραγματικότητα οι φοβεροί συμπατριώτες τους Lethal.
{youtube}nU0ztRTpunU{/youtube}
