Μπορεί οι Paradise Lost να έπαιξαν ολόκληρο το (εμβληματικό) Gothic και οι Converge ολόκληρο το (επιδραστικό) Jane Doe, μα τελικά η 1η μέρα άνηκε στους Cult Of Luna, οι οποίοι επέβαλλαν κάθε αρετή της υποβλητικότητάς τους υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες...

Στον βαρύ από τις μυρωδιές των εσπεριδοειδών αέρα της Επιδαύρου, αποποιήθηκε τον ρόλο της μεγάλης Ερμηνεύτριας. Κι έδωσε μια καταπληκτική συναυλία, αποτελώντας καθρέφτισμα του νυχτερινού ουρανού πίσω της, με το ασημί, τηλαυγές φεγγάρι και τα χρυσά αστέρια...

Περίπου 6.000 κόσμου έδωσαν το παρών στην Πλατεία Νερού, όπου δίκαιοι headliners αναδείχθηκαν οι Editors, καθώς οι James –αν και επαγγελματίες– δεν ενθουσίασαν. Ωστόσο, το 1/3 του πλήθος (οι μικρότερες ηλικίες, συγκριτικά), φαίνεται να βρέθηκε εκεί για το δίδυμο των Ελληνοβέλγων DJs Dimitri Vegas & Like Mike...

Με μια φωνή βγαλμένη θαρρείς από τα έγκατα των μεσογειακών παραδόσεων και μία μπάντα που έδεσε άριστα τη Δύση με την Ανατολή, δεν δυσκολεύτηκε να κερδίσει τις εντυπώσεις. Έστω κι αν το κοινό στο μισοάδειο Κατράκειο δεν έδειξε να συνεννοείται μαζί της, κάτι που σχολίασε εν τέλει και η ίδια...

Μπορεί το εισιτήριο να ήταν ακριβούτσικο, πάντως το Piraeus 117 Academy γέμισε, ο Dave Mustaine είχε μεγάλα κέφια και δεν υπάρχει κάποιος που να μην πέρασε καλά στην 6η εμφάνισή τους στην Ελλάδα...

Στόχος των Αμερικανών παραμένει μια ανέξοδη διασκέδαση, που σερβίρεται κάτω από στρώματα αχρείαστου σκέρτσου, χάρη στα ερμηνευτικά τερτίπια της πληθωρικής Storm Large. Όμως η κοσμοπολίτικη διάθεσή τους, επιμένει να κουβαλάει όλη την αφέλεια του ντουνιά...

Χαρισματικός, αστείρευτος και ακατάβλητος, στάθηκε στο Olympiastadion του Βερολίνου ως τροβαδούρος της εργατικής τάξης και του μέσου ανθρώπου, μα και ως ο showman εκείνος που, μπροστά σε 65.000 κόσμου, εξύψωσε το ροκ σε εμπειρία σώματος, νου και ψυχής...

Με όλες τις νότες της κεντραρισμένες και κουρδισμένες, με τις ανάσες της τεράστιες και λειτουργικές, με τις «ψηλές» της άφοβες κι άκοπες, έδωσε μία ακόμα καταπληκτική συναυλία στο κατάμεστο Βεάκειο του Πειραιά...

Η συναυλία του Ιρακινοαμερικανού δεξιοτέχνη στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος πληρούσε τα κριτήρια τόσο της βαθιάς αισθαντικότητας της αραβικής παράδοσης, όσο και του ένστικτου της περιπέτειας από το οποίο γενικώς διακατέχεται η προοδευτική πλευρά της τζαζ...

Απέναντι σε ένα κοινό που ξεπόρτισε για να κάνει χάζι και να δροσιστεί, παρά για ν' ακούσει μουσική (πόσο μάλλον μελοποιημένη ποίηση), η προσπάθειά της να ψυχαγωγήσει έγινε καπνός...