Η συνταγή για ένα πετυχημένο Pink Martini με πάγο, είναι γνωστή και πολυδοκιμασμένη. Μπορεί το ρεπερτόριο της κολεκτίβας να είναι πιο ελαφρύ και από το πιο φρουκτώδες κοκτέιλ, μπορεί οι πρόσχαροι μουσικοί τους να υποκύπτουν σε παγίδες συμβατικότητας στην προσπάθειά τους να καλοπιάσουν το κοινό, αλλά κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι πάσχουν από έλλειψη κέντρου βάρους. Στόχος είναι η ανέξοδη διασκέδαση.
Την επιτυχημένη από πλευράς προσέλευσης βραδιά στην Τεχνόπολη άνοιξε η Μαρίζα Ρίζου, support οπωσδήποτε πολύ ταιριαστό για τους Αμερικανούς πρωταγωνιστές, που όμως δεν μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε, καθώς λόγοι ανωτέρας βίας δεν μας επέτρεψαν να φτάσουμε έγκαιρα στη συναυλία.
Οι λατρεμένοι από το ελληνικό κοινό Pink Martini, πάντως, έδειξαν να κερδίζουν με άνεση την προσοχή του κοινού, από τα πρώτα κιόλας τραγούδια. Στη προσπάθειά τους να σηκώσουν το βάρος ενός brand που έγινε ταυτόσημο με τη σουινγκάτη σαγήνη και τις μοσχομυριστές διασκευές, ούτε καν τολμούν να σηκώσουν μπαϊράκι απέναντι σε πολυφορεμένες, δανεικές μελωδίες, μπας και αφήσουν ένα πιο προσωπικό αποτύπωμα. Η μπάντα δεν θέλγεται να προκαλέσει αυθεντική συναισθηματική ένταση στον θεατή. Νοιάζεται όμως αρκετά ώστε να μην αφήσει κανέναν με παράπονο.
Για ακόμα μία φορά, όμως, η τάση του συγκροτήματος για πηγαία διασκέδαση και ασυμμάζευτο μπρίο, πείθει μόνο χάρη σε μια επίπλαστη μίμηση πασίγνωστων στάνταρ. Πάνω στη σκηνή, οι Pink Martini απέδειξαν ότι αντιμετωπίζουν ενστικτωδώς, με χαριτωμενιά στην έκφραση, οποιαδήποτε ετικέτα κρέμεται από κάθε τραγούδι που αντιμετωπίζουν σαν δανεικό πανοφώρι. Τα ερμηνευτικά τερτίπια της πληθωρικής Storm Large αποφεύγουν έτσι την παραμικρή στραβοτιμονιά, η οποία θα αφαιρούσε από τον σκερτσόζικο ναρκισσισμό των αυτόκλητων βιρτουόζων του ξεσηκωτηκού tango, του εξωστρεφούς latin, του μπιτάτου swing και της ξέφαντης jazz.
Ας μην γελιόμαστε, ωστόσο: ο τρόπος με τον οποίον εξέφρασαν την instrumental γοητεία του "The Flying Squirrel", το φωταγωγημένο στυλ του "Splendor Ιn Τhe Grass" και το ρεφρέν-τσίχλα του "Donde Estas Yolanda", δεν μπορούν να πουν τίποτα σε όποιον ασχολείται σοβαρά με την ιστορία της χορευτικής jazz και του swing. Η κοσμοπολίτικη διάθεση που επιλέγουν για κάθε τους εμφάνιση οι Pink Martini κουβαλάει όλη την αφέλεια του ντουνιά, σε σημείο ώστε απορείς για την ανάγκη την οποία εξυπηρετεί στο κοινό –σε όσους τουλάχιστον δεν ανήκουν σε αυτοσχέδιες ομάδες μοντέρνου χορού, που το ρίχνουν για ένα βράδυ έξω. Όσα συμβαίνουν λοιπόν στη σκηνή είναι θαμμένα κάτω από στρώματα αχρείαστου σκέρτσου με πλατύ χαμογελάκι, χωρίς να αφήνουν ουσιαστικό συγκινησιακό αποτύπωμα· λες και η πανηγυρική επικράτηση της τσαχπινιάς μοιάζει ως μοναδική λύση. Οι αισθήσεις μπορούν επομένως να ρυθμιστούν στο μηδέν, σε σημείο που ξεχνάς την ευεργετική επίδραση την οποία μπορεί να έχει μια πραγματικά δεξιοτεχνική μπάντα στο αισθητήριο του θεατή.
Αν πάντως το αισθητικό κομμάτι της εμφάνισης των Pink Martini έπασχε από …μεσογειακή αναιμία, τελικά φαίνεται ότι αφήνουν φευγαλέα κάποιες τρυφερές και γλυκές στιγμές, καθότι όλοι οι παρευρισκόμενοι στην Τεχνόπολη χαμογελούσαν στο τέλος ευχαριστημένοι, ξεχνώντας ακόμα και τη 45λεπτη αναμονή για ένα ρόφημα στο μπαρ, το οποίο διέθετε μόνο έναν υπάλληλο (!!!).
Η επόμενη μέρα θα βρίσκει μάλλον τους Pink Martini στην πρόβα για την παρακάτω συναυλία, να αυτοθαυμάζονται για την κομψότητα και την εκλεκτικότητά τους. Οι παρευρισκόμενοι, πάλι, πιθανότατα θα χαζεύουν τις χθεσινές selfie με πόζες βγαλμένες από φλογερούς ήρωες του tango. Και εμείς οι υπόλοιποι κάνουμε αναλύσεις για το μουσικό αδιέξοδο μιας συναυλιακής απόπειρας, στερούμενης αξιώσεων. Βγαίνει κάποιος περισσότερο κερδισμένος; Quizas, Quizas, Quizas…
{youtube}dFO0QJ71YbM{/youtube}
