Η μουσική της Yasmin Levy περιστρέφεται γύρω από το δράμα, το πάθος και τον θάνατο. Πολλές φορές σε υπερβολικό βαθμό. Kι αυτό είναι κάτι που η ίδια αντιμετώπισε με περίσσιο χιούμορ και αυτοσαρκασμό το βράδυ της Τετάρτης, στο Κατράκειο θέατρο της Νίκαιας. Σε μια συναυλία που άνοιξε η καλλιτεχνική κολεκτίβα των Πλέγμα, τους οποίους ωστόσο δεν προλάβαμε, μιας και οι μετακινήσεις στην πόλη αποδείχθηκαν πολύ χρονοβόρες, λόγω μάλλον και της απεργίας σε μετρό και ηλεκτρικό.
Πιθανότατα το ίδιο φταίει και για το γεγονός ότι την Ισπανοϊσραηλινή τραγουδίστρια υποδέχτηκε ένα μισοάδειο θέατρο. Το κοινό υπήρξε επίσης κάπως αμήχανο, πράγμα που ίσως οφείλεται στη σύστασή του. Εκεί δηλαδή όπου θα έπρεπε να υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να ξεκινήσουν ένα ταξίδι σε δρόμους οι οποίοι γεφυρώνουν μισή χιλιετία μουσικών παραδόσεων, υπήρχαν άνθρωποι που ήρθαν να ζήσουν το προσωπικό τους άρλεκιν. Φαντάζομαι η ίδια η Levy δεν έχει κανένα πρόβλημα με τα ανθρώπινα πάθη, αλλά στη θέση όσων έχουν πέσει στα πατώματα για τον έρωτα, ήρθε η πεμπτουσία της κυρίας που έχει πέσει στα πατώματα γιατί την έριξε ο μεσόκοπος παρτενέρ της στη συνοικιακή σχολή λάτιν χορών “Fuego”.
Κι εκεί οφείλεται η έλλειψη συνεννόησης. Η τραγουδίστρια, δηλαδή, κανιβάλισε την ίδια της την περσόνα, ρωτώντας λ.χ. αν κατάφερε να μας ρίξει σε κατάθλιψη, λέγοντάς μας πως τραγουδάει μόνο «για νεκρούς» και εξιστορώντας μας διηγήματα πάθους, προδοσίας και πόνου. Αλλά όταν έφτασε η στιγμή να ζητήσει τη συμμετοχή του κόσμου, το Κατράκειο στάθηκε σιωπηλό, κάτι που έφτασε τη Levy να μας τσιγκλίσει, σχολιάζοντας πως «η Θεσσαλονίκη υπήρξε πολύ καλύτερη».
Παρόλαυτα, η ίδια απέπλευσε –μόνη της– σ’ ένα ταξίδι με στάσεις στη σεφαραδίτικη μουσική παράδοση, στο φλαμένκο και στην Ανατολή. Τραγούδια γνωστά στο ελληνικό κοινό, όπως το "Me Voy" και η διασκευη του "Τραγουδιού Των Γύφτων (Μπαλαμός)" του Διονύση Τσακνή, βρέθηκαν δίπλα στο σπαραχτικό "La Hija De Juan Simon", αλλά και στην ισπανόφωνη διασκευή του "Hallelujah" του Leonard Cohen. Η φωνή της Levy κρύβει μεγάλη δύναμη, με την ισπανική γλώσσα να αποτελεί ιδανικό εργαλείο για να μας μεταδώσει τους καμπύλους, γεμάτους ένταση φθόγγους των συναισθημάτων, φθόγγους που έχουν την ανεξέλεγκτη φύση των κυματισμών του θρήνου. Βέβαια οι διαρκείς μεταβάσεις της από ψιθυρίσματα σε φωνές μάλλον υπήρξαν εφιάλτης για τον ηχολήπτη, γεγονός που ίσως εξηγεί και τον κακό ήχο στην αρχή της συναυλίας.
Η Σεφαραδίτισσα τραγουδίστρια αποτελεί έναν κινούμενο εκπομπέα συγκίνησης, κάτι το οποίο τονίζει και η περήφανη παρουσία της επί σκηνής. Από τη μακριά μαύρη κάπα της μέχρι τις κοφτές μα αλλέγκρες κινήσεις των χεριών και του κεφαλιού, φαίνεται να έχει βρει ένα στυλ ερμηνείας που ταιριάζει ιδανικά στο ρεπερτόριο και στη φωνή της, που ηχεί θαρρείς και είναι βγαλμένη από τα έγκατα των μεσογειακών παραδόσεων. Η μπάντα της έδεσε άριστα τη Δύση με την Ανατολή, με συμμετοχές από πιάνο με ουρά, κοντραμπάσο και κλασική κιθάρα, μέχρι νέι και κλαρίνο. Η Levy έκανε βέβαια και την αναμενόμενη αναφορά στην αγαπημένη της Ελένη Βιτάλη και στη συνεργασία τους, ενημερώνοντάς μας μάλιστα ότι η Ελληνίδα ερμηνεύτρια είχε προγραμματίσει μία guest εμφάνιση στο Κατράκειο, αλλά τελικά δεν κατάφερε να παραβρεθεί.
Η συναυλία της Τετάρτης έδειξε πως, όταν μιλάμε για κάτι τόσο διαδραστικό όπως η μουσική, για να καταφέρει μία παράσταση να γίνει υπερβατική, ρόλο δεν παίζει μόνο ό,τι διαδραματίζεται στη σκηνή, αλλά και κάτω από αυτήν.
{youtube}FAyMyHAoFCc{/youtube}
