Είχα γράψει στο παρελθόν ότι στο Kings Ejekt Festival, από το 2010 και μετά, του «πάνε» οι ζυγές χρονιές. Για του λόγου το αληθές, αρκεί να θυμηθούμε ότι το 2010 είδαμε τους Faith No More, το 2012 και 2014 τους Kasabian, και φέτος τους Editors –πάντα σε σχέση με headliners όπως οι Moby (2011), Pet Shop Boys (2013) και Parov Stelar (2015). Για πρώτη φορά επίσης από το 2009, το μεγάλο όνομα (Muse) παίζει στη 2η ημέρα, αλλά και την 1η ημέρα δεν την έλεγες κι άσχημη: μπορεί οι Editors και οι James να έχουν έρθει στη χώρα μας συνολικά πάνω από 10 φορές, έχουν όμως το στάνταρ κοινό τους και είναι έτσι αυτό που λέμε «σιγουράκι».
Ήταν όμως headliners οι Editors την Παρασκευή στην Πλατεία Νερού; Ή μήπως ήταν τελικά οι Dimitri Vegas & Like Mike, οι οποίοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην κορυφή της λίστας του DJ Magazine με τους καλύτερους DJs του κόσμου; Η απορία μου λύθηκε εν μέρει όταν έφτασα στον χώρο και είδα μερικά πιτσιρίκια με μπλούζα Dimitri Vegas & Like Mike. Με το που άνοιξαν λοιπόν οι πόρτες, τα πιτσιρίκια αυτά –απτόητα από τη ζέστη– πήγαν και έπιασαν κάγκελο(!), ώστε να έχουν εξασφαλισμένη τη θέση τους για αργά το βράδυ: στο μυαλό τους, επομένως, headliners ήταν καθαρά οι δύο Ελληνοβέλγοι DJs.
Το φετινό Kings Ejekt Festival άνοιξαν πάντως με το set τους δύο άλλοι DJs, οι DJ Kenn & Kid Angelo, λίγο μετά τις 5 το απόγευμα. Το δημοσιογραφικό κλισέ λέει ότι ανέλαβαν να «ζεστάνουν» τον κόσμο, αλλά με 35 βαθμούς υπό σκιά είχαμε ήδη ζεσταθεί· οπότε μια βόλτα προς το μπαρ κι ένα χάζεμα στις τέντες και στους πάγκους των χορηγών, επιβαλλόταν.
Σειρά κατόπιν στη σκηνή είχε η Σtella (Χρονοπούλου). Οι αναγνώστες ίσως θυμούνται ότι το ομώνυμο ντεμπούτο της βρέθηκε στο νούμερο 2 της λίστας του Avopolis με τα ελληνικά άλμπουμ του 2015 (εδώ), ενώ έχει σχεδόν έτοιμη και τη 2η κυκλοφορία της (όπως έχει πρόσφατα δηλώσει), η οποία θα είναι λιγότερο ηλεκτρονική και περισσότερο τύπου Fleetwood Mac. Ξεκίνησε με το “Way To Go” και στο μυαλό μου ήρθε ξανά η κριτική του άλμπουμ της, ειδικά η φράση «Επιβλητικές μπασογραμμές, φωνητικά τόσο σίγουρα όσο και οι στίχοι που ομολογούν· σίγουρα για την αλήθεια τους, όχι όμως αυτάρεσκα».
Την ποπ με ηλεκτρονικά στοιχεία που παίζει η Σtella, την έχεις ακούσει ξανά. Δεν έχει όμως σημασία, γιατί γίνεται εύκολο να αντιληφθείς ότι απέναντί σου έχεις μια καλλιτέχνιδα που διαθέτει το βασικότερο ατού: ωραία τραγούδια, τα οποία έχουν κάτι να πουν, όπως τα γνωστά πια "Detox" και "Picking Words". Το νέο επίσης υλικό μας έκανε να περιμένουμε με περιέργεια την καινούρια της κυκλοφορία. Δίκαια κέρδισε τα χειροκροτήματα του κοινού, τουλάχιστον δηλαδή απ' όσους την πρόσεξαν, καθώς 6 το απόγευμα στην Πλατεία Νερού ο ήλιος ήταν ανυπόφορος.
Με το που τελείωσε η Σtella, αρχίσαμε να ακούμε από τα ηχεία Muse, έτσι για να θυμηθούμε ποιο είναι φέτος το μεγάλο όνομα του Kings Ejekt Festival. Ξαφνικά το τραγούδι σταμάτησε στη μέση και ένα ντάπα-ντούπα άρχισε να ηχεί από την πλευρά της σκηνής. Προφανώς κάτι ήθελαν να τεστάρουν στα ντραμς οι Crystal Castles κι έκαναν ένα μίνι soundcheck. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να καθυστερήσουν κανά δεκάλεπτο· όταν βγήκαν τελικά, αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση, ήταν το ντύσιμό τους: γάντια και καπαρντίνα η νέα τους τραγουδίστρια Edith Frances, σκούφο και μπουφάν ο Ethan Khan –μετά από λίγο, πάντως, η Frances δεν άντεξε και άδειασε ένα μπουκάλι νερό στο κεφάλι της, μπας και καταφέρει να δροσιστεί.
Και αν το στιλιστικό της υπόθεσης το συνήθισα μετά από λίγο, δεν συνέβη το ίδιο και με το ηχητικό. Δεν μπορώ να πω ότι ξεχώριζα τι τραγούδαγε η Edith Frances κάθε φορά, καθώς o ήχος των ντραμς και τα beats και τα εφέ του Khan σκέπαζαν τα πάντα. Βέβαια, οι 3 μέχρι τώρα δίσκοι των Crystal Castles έχουν βρεθεί στις λίστες με τα «καλύτερα» στα σημαντικότερα μουσικά μέσα (NME, Pitchfork, Spin, Stereogum, Hype Machine κλπ.), αυτό πάντως που είδα στο Ejekt δεν ενθουσίασε ούτε εμένα, ούτε και το κοινό. Ίσως και οι ίδιοι οι Crystal Castles να μην ενθουσιάστηκαν, εδώ που τα λέμε, καθώς στο τέλος, μετά το “Not In Love", απλά αποχώρησαν από τη σκηνή, δίχως χαιρετούρες κτλ. Καθόλη δε τη διάρκεια της εμφάνισής τους, σου φαινόταν λες και έβλεπες 3 άτομα, με το καθένα να κάνει τα δικά του. Άσχημη μέρα, ίσως…
Μέχρι να έρθει η ώρα για τους James, ξανά στα ηχεία Muse (για να μην ξεχνιόμαστε), με μια σφήνα από Stone Roses. Να είναι άραγε σημάδι; Είχα διαβάσει κάπου ότι οι James συνηθίζουν να τρολάρουν λίγο τους οπαδούς, καθώς σε κάθε σχεδόν συναυλία φέτος ξεκινάνε με διαφορετικό τραγούδι, οπότε είναι δύσκολο να μαντέψεις ποιο θα παιχτεί πρώτο. Μπήκαν λοιπόν με το “Johnny Yen” από το Stutter (1986), δηλαδή όχι με την πιο safe επιλογή. Και στο 2ο μόλις κομμάτι –το φετινό “To My Surpise”, αφιερωμένο σε όσους «έχουν γεννηθεί assholes»– o Tim Booth άρχισε να κάνει τα δικά του, πηγαίνοντας κοντά στον κόσμο για να το πει.
Και ήταν απλά η αρχή. Πρέπει να ήταν στο “Catapult”, κατόπιν, όταν ξαφνικά τον είδαμε να κάνει crowd surfing, καλύπτοντας μια απόσταση σχεδόν μέχρι τον ηχολήπτη και πίσω. Στο “Coming Home”, πάλι, στάθηκε όρθιος (αυτή τη φορά) ανάμεσα στο κοινό και χόρεψε παρέα με μερικούς· γενικότερα, λοιπόν, ήταν ο αεικίνητος frontman που ξέρουμε πια εδώ και τόσα χρόνια. Το ζήτημα με τους James είναι ότι, επειδή έχουν έρθει αρκετές φορές, πολλοί οπαδοί εστιάζουν σε παλιότερες εμφανίσεις τους, που έμειναν χαραγμένες στη μνήμη. Για παράδειγμα, αρκετοί μου έλεγαν την Παρασκευή για τη συναυλία τους στο Θέατρο Βράχων το 2014, που θα ήταν δύσκολο να ξεπεραστεί.
Η φετινή τους εμφάνιση έγινε ασφαλώς στα πλαίσια της προώθησης του νέου τους άλμπουμ Girl At The End Of The World (δες εδώ), το οποίο συνοψίζεται εύστοχα στη φράση «συμπαθητικό-μα-εύκολο-να-ξεχαστεί». Εγώ βέβαια συνήθως βρίσκομαι στη μειονότητα που υποστηρίζει ότι πρέπει να παίζονται αρκετά τραγούδια από την τελευταία κυκλοφορία. Αλλά, όπως είπα, είμαι η μειονότητα. Οπότε βάλτε στη θέση των 7 τραγουδιών που ακούσαμε από το Girl At The End Of The World τουλάχιστον 3-4 χιτάκια τους και μπορείτε να φανταστείτε πόσο διαφορετικό θα ήταν το live. Για να μην χάνουν χρόνο με το κατέβα/ανέβα για το encore, οι James έπαιξαν τα “Moving On” –αφιερωμένο σε μια φίλη τους που είχε καρκίνο, δεν τους το είπε ποτέ και πέθανε δίχως να προλάβουν να την αποχαιρετήσουν– κι έκλεισαν με το “Nothing But Love”. Ίσως να ήταν η εμφάνιση των James που, μετά από χρόνια, θα θυμόμαστε λιγότερο. Σε καθαρά επαγγελματικό πλαίσιο, πάντως, έδωσαν μια καλή συναυλία, δίχως όμως το κάτι παραπάνω.
Setlist
Johnny Yen
To My Surprise
Move Down South
Waltzing Along
Sit Down
Catapult
Interrogation
P.S.
She's a Star
Just Like Fred Astaire
Dear John
Surfer's Song
Come Ηome
Sometimes
Attention
Moving On
Νothing But Love
Έχουν περάσει μόλις 7 μήνες από όταν είδαμε τους Editors σε μια πάρα πολύ καλή συναυλία (δες εδώ), η οποία μάλιστα έμεινε στη μνήμη μου λόγω του εκτενούς sing-along που είχε κάνει το πλήθος στο “Sugar”. Στο Kings Ejekt Festival ξεκίνησαν όπως ακριβώς και τον Δεκέμβρη, με το “No Harm” –κομμάτι ιδανικό για να «προλογίσεις» το “Sugar”, το οποίο βρισκόταν 2ο στη setlist. Εκεί, όμως, έφαγα και το μεγάλο ξενέρωμα: ενώ δηλαδή περίμενα κάτι αντίστοιχο με ό,τι ζήσαμε τον χειμώνα, είδα μόνο χεράκια ψηλά, τα κινητά να τραβάνε και τίποτα άλλο. Όσο και να προσπαθούσε να μας παρακινήσει να τραγουδήσουμε ο Tom Smith, τίποτα από κάτω... Πίστευα έτσι ότι ίσως ξενέρωνε αντίστοιχα και ο Βρετανός frontman. Απεναντίας, όσο πέρναγε η ώρα ανέβαζε ρυθμούς, ειδικά όταν ξεφορτώθηκε το δερμάτινο μπουφάν του!
Ο κόσμος στην Πλατεία Νερού μπήκε πιο ενεργά στο παιχνίδι με το “An End Has A Start”, ενώ ο Smith, αναλόγως το τραγούδι, άρχισε να πιάνει και την κιθάρα πέρα από το μικρόφωνο, να παίζει πιάνο και να έχει κι έναν καλό λόγο για τους James. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη setlist είχε το καινούριο, ακυκλοφόρητο τραγούδι των Editors “The Pulse”: ηχητικά δεν είναι μακριά από τα κομμάτια της τελευταίας τους κυκλοφορίας. Το “Munich” παραμένει ένα στάνταρ αγαπημένο για το εγχώριο κοινό, το “Open Your Arms” επέστρεψε στη setlist της μπάντας μετά από αρκετά χρόνια (ήταν μια ευχάριστη έκπληξη), για να ακολουθήσει το “Α Ton Of Love”, ξεσηκώνοντας τον κόσμο.
Για να πάρει μια ανάσα, ο Tom Smith κάθεται ύστερα στο πιάνο για το “No Sound But The Wind”, η συνέχεια είχε όμως μία ακόμα αναπάντεχη έκπληξη, καθώς μας έπαιξε και το “Dancing In The Dark” του Bruce Springsteen, λέγοντας ότι του το ζήτησε ο διοργανωτής! Πράγματι, κοιτώντας σε παλιότερες setlists, πρόκειται για μια διασκευή που σπάνια παίζουν και σίγουρα ακούστηκε για πρώτη φορά κατά τη φετινή τους περιοδεία. Μπορεί λοιπόν όντως να το ζήτησε ο διοργανωτής, αν και, εάν ένα συγκρότημα δεν θέλει να παίξει κάτι, απλά δεν το παίζει –οπότε δικαιούμαστε να πούμε ότι η σχέση των Editors με το ελληνικό κοινό έχει πάει πια σε άλλο επίπεδο. Μετά από 2 ώρες επί σκηνής έκλεισαν με το “Papillon”, στο οποίο έγινε ο χαμός, ενώ μας αποχαιρέτησαν οριστικά με το “Marching Orders”.
Setlist
No Harm
Sugar
Smokers Outside the Hospital Doors
Life Is a Fear
An End Has a Start
Bones
Formaldehyde
The Pulse
Eat Raw Meat = Blood Drool
The Racing Rats
Forgiveness
Munich
All the Kings
Open Your Arms
Ocean of Night
A Ton of Love
No Sound but the Wind
Dancing in the Dark (Bruce Springsteen cover)
Papillon
Marching Orders
Πρέπει να βρίσκονταν γύρω στις 6.000 κόσμου στο Kings Ejekt Festival, όταν τέλειωσαν οι Editors. Το μεγαλύτερο κομμάτι αυτών αποχώρησε μετά τις χαιρετούρες και τα χειροκροτήματα, αφήνοντας περί τα 2.000 άτομα στην Πλατεία Νερού, που ανέμεναν να χορέψουν με τους Dimitri Vegas & Like Mike.
Το “Enter Sandman”, τώρα, είναι ιδανικό για να ξεκινήσεις ένα live ή να το ακούσεις σε ένα rock club. Αποδείχθηκε όμως εξίσου καλό για το ξεκίνημα του Velix, ο οποίος επιδόθηκε σε ένα 30λεπτο DJ set, με dance remixes σε γνωστά τραγούδια όπως τα “Smells Like Teen Spirit”, “Let Me Entertain You” και “Seven Nation Army”. Περίπου στη 1:00 το πρωί, μέσα σε φωτιές, καπνό και εντυπωσιακούς φωτισμούς, είδαμε και τους Dimitri Vegas & Like Mike να κατεβαίνουν προς το κοινό με ένα μπουκάλι βότκα. Κάπου εκεί, ωστόσο, είχε φτάσει η ώρα για τη δική μας αποχώρηση, καθώς είχαμε πια συμπληρώσει 8ωρο στην Πλατεία Νερού.
Επιγραμματικά, η 1η μέρα του Kings Ejekt Festival2016 κύλησε δίχως μεγάλες εκπλήξεις: Οι Editors αυτή τη φορά ήταν δίκαια οι headliners, οι James ήταν καλοί δίχως να ενθουσιάσουν, η Σtella δεν έχει να ζηλέψει κάτι από την αντίστοιχη Stella της Αγγλίας (εάν ήταν ξένο όνομα, θα γράφονταν διθύραμβοι), ενώ οι Crystal Castles άφησαν τη γεύση της απογοήτευσης. Ραντεβού με περισσότερο κόσμο, στους Muse.
{youtube}bb0NwN2RR_g{/youtube}
