Πραγματικά μεστή εμφάνιση, από μια μπάντα που έχει καταφέρει να δημιουργήσει τη δική της ηχητική περιοχή μεταξύ του jazz rock των 1970s και της εγχώριας (αλλά και γειτνιάζουσας γεωγραφικά) παράδοσης...

Αν και χωρίς την κάψα που πήγαινε πακέτο με την πρώτη τους επίσκεψη στη χώρα μας, έφυγαν και πάλι ως απόλυτοι θριαμβευτές...

Η μανία του thrash, η δυναμική του hardcore punk, το «βάρος» των κιθάρων του stoner, το εκ φύσεως πολυσυλλεκτικό sludge. Κι όλα αυτά χωρίς σοβαροφάνειες...

Τα αδιέξοδα του μητροπολιτικού κατσαριδάνθρωπου και το επιληπτικό ντελίριο του σύγχρονου πολιτισμού, μεταδόθηκαν με μια πιστότητα που δεν κατάφεραν ποτέ ν' αποκτήσουν οι Soundgarden κι έχασαν ανεπιστρεπτί οι Εinstürzende Νeubauten...

Αρκετός κόσμος την Παρασκευή, αν και δεν επαναλήφθηκε η προσέλευση του πρώτου CU OnStage. Όσοι πάντως βρέθηκαν στο Κ44, πέρασαν καλά...

Όχι και πολύς κόσμος προχθές στο Stage Vol. 1, πάντως είχε headbanging και moshing και πέσανε και κάποιες μπίρες απ' τα χέρια, λόγω σπρωξιμάτων. Κανονική thrash metal βραδιά δηλαδή...

Ο χρόνος, η παλικαριά, η φρόνηση, η ομορφιά έχουν μια ξάστερη διάσταση· και δονούν ξανά τον άνθρωπο από την αρχή, για τη δική του αρχή...

Το καβάλ παραχώρησε τη θέση του στον ζουρνά και το τουμπερλέκι αντικαταστήθηκε από το νταούλι. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, ο χορός δεν σταμάτησε...

Η θλιβερή μορφή του ανήμπορου Χοσρόη ήταν μια ευκαιρία να κάνουμε τους δικούς μας συσχετισμούς, με τις παροντικές εξουσίες που εναλλάσσονται τα τελευταία χρόνια σε όλη την Ευρώπη…

Θα μπορούσαν να μείνουν και λίγο παραπάνω επί σκηνής, αλλά δεν βαριέσαι. Περιμέναμε κοντά 20 χρόνια να ακούσουμε αυτά τα τραγούδια ζωντανά, δεν θα τα χαλάσουμε για μερικά λεπτά λιγότερα...