Ολοένα και μεγαλώνει ο συμπαγής πυρήνας της εγχώριας hardcore punk κοινότητας, η οποία και ανταποκρίθηκε φυσικά στο κάλεσμα των Comeback Kid την Παρασκευή, συρρέοντας στο γνωστό εξαρχειώτικο club.
Την ώρα βέβαια (λίγο μετά τις 10) που άνοιξε το πρώτο support σχήμα της βραδιάς, το κοινό ήταν ακόμα λιγοστό. Οι Soundkrash παίζουν ένα μίγμα hardcore και beatdown βασισμένο στην αμερικάνικη σχολή, το οποίο έχουν παρουσιάσει και δισκογραφικά (τελευταία τους κυκλοφορία, το Shipwreck). Άγουρος, εφηβικός ενθουσιασμός, από παιδιά τα οποία φάνηκε ότι γούσταραν πολύ αυτό που κάνουν, αλλά και το γεγονός ότι βρίσκονταν στο An στη δεδομένη περίσταση. Παράλληλα όμως ήταν και μια ιδιαίτερη βραδιά για εκείνους, καθώς ο τραγουδιστής Nick Z. εμφανιζόταν μαζί τους για τελευταία φορά.
Λίγη παραπάνω συμμετοχή από το κοινό θα βοηθούσε πάντως το κλίμα, κάτι που τόνισε άλλωστε και ο Βαγγέλης Παπαβασιλείου, τραγουδιστής των Above Us The Waves που ακολούθησαν –κάνοντας έκκληση στον κόσμο να έρθει πιο κοντά στη σκηνή και να δώσει λίγη περισσότερη ένταση σε ένα μάλλον άχαρο ξεκίνημα. Οι Καβαλιώτες υπήρξαν άκρως διασκεδαστικοί. Η «μελωδία» στις συνθέσεις τους γινόταν διακριτή, ήταν δε και όση χρειαζόταν, ώστε να μην επισκιάζονται τα στοιχεία της οργής και της επιθετικότητας. Προσθέτοντας ακόμα ένα λάιβ στο βιογραφικό τους, οι Above Us The Waves δείχνουν όλο και καλύτεροι όσο περνάει ο καιρός.
Μετά από τις δύο εγχώριες μπάντες, η αναμονή για το κυρίως πιάτο έφτασε στο τέλος της. Συσπείρωση λοιπόν γύρω από τη σκηνή και όλοι οι «μάχιμοι» φανατικοί στις θέσεις τους, για την επερχόμενη πάλη. Λίγο μετά, βγαίνουν φορτσάτοι οι Comeback Kid κι έρχονται τα πρώτα stage divings, ενώ η θερμοκρασία ανεβαίνει όσο ο Andrew Neufeld ουρλιάζει από μικροφώνου, με το γνωστό ζοχαδιασμένο του ύφος. Ήταν αδύνατον να παρακολουθήσεις κάτι άλλο εκτός από τα τεκταινόμενα. Ακούσαμε φυσικά τραγούδια από το τελευταίο τους άλμπουμ Die Knowing (ανάμεσά τους και το ομώνυμο, όπως και το “Wasted Arrows”), φυσικά όμως έπαιξαν κι όσα τους έκαναν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της σκηνής: το "Broadcasting" λ.χ. –στο οποίο έγινε κι ένας μικρός χαμός– και το "False Idols Fall", εν μέσω mosh pits, σπρωξιμάτων και λοιπών εντάσεων.
Ένα μικρό διάλειμμα κατόπιν για ευχαριστίες, για το πόσο όμορφη είναι η χώρα μας κτλ. (συνηθισμένα και αγαπημένα), έδωσε απλά την ευκαιρία για μερικές ανάσες –μα και για τις φλέβες στον λαιμό να επανέλθουν στη φυσική τους κατάσταση. Δύο/τρία λεπτά ανάπαυλας δεν ήταν πάντως ικανά για να ηρεμήσουν τα πνεύματα, το αντίθετο μάλιστα. Με το “Wake The Dead” που ήρθε στο κλείσιμο του λάιβ, ο Neufeld σκαρφάλωσε στα κάγκελα και σχεδόν κρεμάστηκε από τα ηχεία, ενώ όλο το An χοροπηδούσε: αγόρια και κορίτσια «εκτοξεύονταν» από τη σκηνή πάνω στους υπόλοιπους. Οι Καναδοί αποχώρησαν αμέσως έπειτα χωρίς encore, παρά τις παρακλήσεις.
Οι Comeback Kid έδωσαν λοιπόν ένα ακόμα πολύ καλό λάιβ, όχι βέβαια ότι περίμενε κανείς το αντίθετο. Αν και δεν είναι πια πιτσιρικάδες –οι πρώτες ρυτίδες έχουν κάνει προ πολλού την εμφάνισή τους– ο ήχος τους, η ενέργεια και το πάθος τους παραμένουν αναλλοίωτα, 15 χρόνια αφότου έσκασαν μύτη στα πράγματα. Κι αυτό είναι που κάνει τέτοιου είδους συναυλίες άκρως ενδιαφέρουσες για τα μάτια και τα αυτιά: το πόσο γουστάρει ο κόσμος να ξεδίνει ακούγοντας οργιώδεις κιθάρες, στιβαρές μπασογραμμές και απόκοσμα φωνητικά. Όμως οι κοινωνιολογικές αναλύσεις δεν είναι της προκειμένης. Αν θα μπορούσε κάπως να χαρακτηριστεί η εμφάνιση της Παρασκευής, θα ήταν ως ένα μάθημα των Καναδών για το πώς το κάνουνε σωστά. Δεν είναι αρκετό;
{youtube}ZpP-WPO2Ub4{/youtube}
