Rockwave Festival 2014/μέρα 2

 

 

 

Από όλα όσα σούρνουμε στους διοργανωτές του Rockwave, βρίσκω ως μεγαλύτερο φάουλ το ότι μπάντες όπως οι Chinese Basement αναγκάστηκαν (όπως και άλλες πέρυσι) να παίξουν μπροστά σε ελάχιστο –ελαχιστότατο– κόσμο. Για να καταλάβετε, όταν η τετράδα από τη Θεσσαλονίκη ανέβηκε στo Terra stage, αντίκρυσε μόνο... 3-4 φωτογράφους κι άλλους τόσους θεατές. Το αντιμετώπισαν με χιούμορ πάντως όλο αυτό και σίγουρα δεν τσιγγουνεύτηκαν στο επί του σανιδίου δόσιμο. Έπαιξαν λοιπόν με φουλ δύναμη τα πανκ καταβολών αγχωμένα/αγχωτικά και εντελώς άναρχα ενίοτε τραγούδια τους (“Πολυεστέρας”, “Κατάθλιψη Του Τουρπάν-505”, “Ταβάνι» κλπ.), διασκεύασαν Λένα Πλάτωνος (“Ρόζα Ροζαλία”) και γενικά φάνηκε να το διασκεδάζουν σαν να είχαν μερικές χιλιάδες από κάτω.

 

 

Παρότι εμφανώς πιτσιρικάδες (ή μήπως εξ αιτίας αυτού;), οι Chinese Basement απέδειξαν πως διαθέτουν μπόλικο τσαγανό, αλλά και σκηνική συνέπεια, καθώς κι έναν φρόντμαν ο οποίος μαγνήτιζε με τις ερμηνείες και με την όλη πληθωρική παρουσία του. Στον κιθαριστικό τους ήχο προσάρμοσαν κατά περίσταση μπουζούκι, φανφάρα και... ρόδα ποδηλάτου(!), αποδεικνύοντας ότι δεν είναι αέρας κοπανιστός τα όσα αποθεωτικά γράφονται για εκείνους στο διαδίκτυο. Τους βγάζω το καπέλο και τους βάζω στα υπ' όψιν, δεν το συζητώ.

 

 

 

Το πρώτο όνομα που θα έπαιζε στο Vibe Stage ήταν οι Little Barrie: κολλητοί των Primal Scream, με επιρροές που ξεκινούν από το ψυχεδελικό ροκ των πρώιμων 1970s και φτάνουν μέχρι την garage αισθητική των Black Rebel Motorcycle Club και με τις ευλογίες του Steve Ηοwe (Yes, Asia) του οποίου ο γιος –ο Virgil– κάθεται στα ντραμς. Το αγγλικό γκρουπ προσπάθησε να μας «ζεστάνει», ενώ ο ήλιος μας χτύπαγε κατακέφαλα. Ως αποτέλεσμα, οι ελάχιστοι θεατές ψάχναμε για σκιά, ενώ εκείνοι ίδρωναν από την αφόρητη ζέστη.

 

 

Ένα μικρό πρόβλημα στην κιθάρα του Barrie Cadogan τους ανάγκασε να παίξουν ξανά το ίδιο τραγούδι, ενώ και στη συνέχεια αντιμετώπισαν ξανά τεχνικά προβλήματα, τα οποία δεν τους βοήθησαν να αποκτήσουν καλή μουσική ροή. Την εμφάνισή τους μάλλον την ξεχάσαμε γρήγορα, οι λιγοστοί που τους είδαμε στη δεύτερη μέρα του Rockwave 2014.

 

 

 

Οι Greeklish Babylon είναι ουσιαστικά το γκρουπ που συνοδεύει τον Γιάννη Χαρούλη στις εμφανίσεις του, με διαφορετικό όμως frontman και άλλον ήχο. Μιλάμε δηλαδή για τους Παύλο Συνοδινό, Μιχάλη Πορφύρη, Πάνο Τόλιο & Νίκο Ζαδέ, οι οποίοι κινούνται σε ροκ/ποπ μονοπάτια (με αυτήν την προτεραιότητα), χωρίς να αποκλείουν και κάποιες επιπλέον προσμίξεις. Παρότι μιλάμε για μπάντα με σαφώς ανεβασμένα εκτελεστικά στάνταρ –κάτι που επιβεβαίωσαν και πάνω στο Terra stage– ένιωσα ότι έχουν ένα εμφανές μείον: δεν διαθέτουν το υλικό που θα τους ανεβάσει σκαλί και θα τους δώσει αβάντα για να ξεδιπλώσουν περισσότερες πλευρές των δυνατοτήτων τους. 

 

 

Εν ολίγοις –και παρότι μάλιστα γνώριζα τα δύο άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει ο Συνοδινός, από τα οποία και αντλήθηκε το ρεπερτόριο της εμφάνισης– δεν κατάφερα να πιαστώ από το υλικό παρακολουθώντας τους Greeklish Babylon. Για την ακρίβεια, βρήκα μόνο δύο τραγούδια να εξαιρούνται των παραπάνω, τα “Άιντε Και Ξέχασα” (στο οποίο συμμετείχε και ο νεαρός Μιχάλης Τόλιος με το μπουζούκι του) και “Μικρός Λαός”. Κατά τα λοιπά, βρήκα σωστή τη μετακίνηση του ερμηνευτικού βάρους στη μεριά του Νίκου Ζαδέ, ο οποίος προσθέτει πολλά και σε επίπεδο σκηνικής παρουσίας, μα και σε φωνητική σταθερότητα. Τα απέδειξε όλα αυτά (όχι ότι αμφιβάλλαμε) σκίζοντας στο τέλος το “Kashmir” των Led Zeppelin.

 

 

 

Είχα πάει να παρακολουθήσω λίγο τους Greeklish Babylon, όταν μου φάνηκε ότι άκουσα μουσική από το Vibe stage. Αλλά οι Calexico, σύμφωνα με το πρόγραμμα, ήθελαν ακόμα 30 λεπτά για να εμφανισθούν, τι γινόταν; Πήγα λοιπόν προς τα εκεί και τους βρήκα να κάνουν soundcheck για κανά μισάωρο περίπου, οπότε τους είδα να δοκιμάζουν κομμάτια και να κάνουν πλάκα με όσους είχαμε μαζευτεί εκεί. Μόλις τελείωσαν οι Greeklish Babylon, όλα ήταν πλέον έτοιμα. Η τελευταία τους συναυλία στο Fuzz (2012) ήταν sold-out και, παρ' όλο που δεν τους είχα παρακολουθήσει ξανά, ήξερα ότι πρόκειται για συγκρότημα το οποίο ξέρει να διασκεδάζει το κοινό. 

 

 

Οι Αμερικανοί ξεκίνησαν με το “Epic” (από το Algiers του '12) και για τα επόμενα 90 λεπτά μας παρουσίασαν ένα χορταστικό σετ, με τραγούδια από όλες τις κυκλοφορίες τους. Όσο πέρναγε μάλιστα η ώρα, τόσο το συγκρότημα όσο και το κοινό άρχισαν ν' ανεβάζουν ρυθμούς, ενώ τραγούδια σαν το “Stray” –πασίγνωστο από τηλεοπτική εκπομπή– ή το “Alone Again Or” έδωσαν την ευκαιρία ν' αρχίσει κι ο χορός κάτω από τη σκηνή. Ευχάριστη έκπληξη η διασκευή τους στο "Bigmouth Strikes Again" των Smiths και κλείσιμο με το "Guero Canelo". 

 

 

Η συγκεκριμένη εμφάνιση είναι ένας από τους λόγους που μου αρέσουν τα φεστιβάλ: βλέπεις δηλαδή έναν καλλιτέχνη που ενδεχομένως δεν έχεις δει ξανά, να παίζει ένα σετ ίδιας διάρκειας με ό,τι θα παρουσίαζε σε μια δικιά του συναυλία. Και αφού μάλιστα έπιασαν και τα γνωστά τους στάνταρ οι Calexico, δεν μπορώ παρά να δηλώσω ευχαριστημένος.

 

 

 

Η συμμετοχή της Νατάσσας Μποφίλιου στο φετινό Rockwave έγινε από νωρίς ανέκδοτο και κάτι τέτοιο δεν νομίζω ότι μπορεί να της βγει σε καλό. Φάνηκε να το έχει καταλάβει και η ίδια, καθώς την ένιωσα το βράδυ του Σαββάτου να προσπαθεί πάρα πολύ με τη σκηνική της παρουσία. Από την άλλη, η ερμηνευτική της απόδοση με άφησε με αρκετές απορίες: η εικόνα της αλάνθαστης και με απόλυτο έλεγχο ερμηνεύτριας χάλασε από το πρώτο κιόλας τραγούδι, ενώ καθ' όλη τη διάρκεια του σετ μου δημιουργήθηκε η αίσθηση πως σαν να ήθελε να τα πει γρήγορα και να τελειώνει. 

 

 

Παρά τη συντήρηση δυνάμεων, υπήρξαν και ορισμένες πραγματικά υπερβατικές στιγμές –μιλάμε άλλωστε πάντα για μία από τις καλύτερες φωνές στο (σημερινό) ελληνικό πεντάγραμμο. Από την άλλη βέβαια, για ακριβώς τον ίδιο λόγο, δικαιούμαστε να περιμένουμε περισσότερα και να αναρωτιόμαστε αν η υπερπροβολή και η λογική «μέσα σε όλα» μπορούν να τη βοηθήσουν να πάει παραπέρα. 

 

 

Συνολικά πάντως, βάζοντας στην εξίσωση την επιλογή της να πει τη “Λόλα” του Κωστή Μαραβέγια (μα σοβαρά τώρα;) και την αποτυχία της –από κοινού με τον Γιάννη Χαρούλη– να φέρει κόσμο στη Μαλακάσα, νομίζω ότι η Μποφίλιου πραγματοποίησε μια εμφάνιση που θα θέλει να ξεχάσει σύντομα. Όπως κι εγώ, αφού το μόνο που κρατάω τελικά είναι το "Έχω Ένα Σχέδιο", ειπωμένο από τον Θέμη Καραμουρατίδη με αυτοπεποίθηση και αρτιότητα που δεν περίμενα.

 

 

Με Τσιγάρα Βαριά/Οι Μέρες Του Φωτός/Ασπιρίνη/Παρέα/Το Ραντεβού/Λόλα/Έχω Ένα Σχέδιο/Το Μέτρημα/Σ’ Έχω Βρει Και Σε Χάνω/Πάμε Ξανά/Η Καρδιά Πονάει Όταν Ψηλώνει/Ευχαριστήριο/Εν Λευκώ

 

 

 

O Woodkid ήταν το πρώτο όνομα που ανακοινώθηκε για το Rockwave και για αρκετούς ήταν και το μεγαλύτερο ή καλύτερα το πιο hot από όσα τελικά εμφανίστηκαν στη φετινή εκδοχή του φεστιβάλ. Άλλωστε το καλλιτεχνικό του βιογραφικό είναι εντυπωσιακό: βιντεοκλίπ σε γνωστούς ποπ καλλιτέχνες (Rihanna, Drake, Lana Del Rey), κάτοχος του βραβείου σκηνοθεσίας MVPA, 6 MTV Video Music Awards, αλλά και 5 Χρυσών Λεόντων στο Lions Advertising Festival των Καννών, για την καμπάνια του, "Graffiti" σχετικά με την ευαισθητοποίηση πάνω στο AIDS. Επιπρόσθετα, η πρώτη του κυκλοφορία (The Golden Age), είχε λάβει καλές κριτικές. 

 

 

Η εμφάνιση του Σαββάτου χωρίστηκε σε ένα εικαστικό και σ' ένα μουσικό μέρος. Στο εικαστικό ο Woodkid παίρνει άριστα. Τα βιντεοκλίπ για τα τραγούδια του –όπως λ.χ. το “Run Boy Run” ή το “Iron”– προβάλλονταν πίσω από τη σκηνή, ενώ γενικά υπήρχε ένα οπτικό «ντύσιμο» για κάθε τραγούδι που μας παρουσίασε. Αλλά και το στήσιμο της μπάντας του αποδείχθηκε εξίσου ωραίο, με τους μουσικούς που στέκονταν δίπλα του να εκτελούν κάτι σαν χορογραφία: κάθε χτύπημα στα τύμπανα, κάθε τους κίνηση ήταν καλά συγχρονισμένη και σχεδιασμένη από πριν. 

 

 

Για το μουσικό κομμάτι έχω ωστόσο μια ένσταση. Το ξέρω ότι η λέξη «υποτονικός» δεν είναι η πιο κατάλληλη για να εκφράσω αυτό που άκουσα –θα ταίριαζε καλύτερα η λέξη «μινιμαλιστικός»· ωστόσο κάτι τέτοιο μου έβγαλε ο Γάλλος καλλιτέχνης. Το είπα μάλιστα και φωναχτά στον συνάδελφο Μιχάλη Τσαντίλα και συμφώνησε μαζί μου, ότι εάν στη θέση του ήταν ο Moby, θα ξεσήκωνε τον κόσμο ακόμα και με αυτά τα τραγούδια, θα έδινε με μια κίνησή του άλλη δυναμική στην όλη συναυλία. Ο Woodkid είναι βέβαια διαφορετικός και το σέβομαι απόλυτα. Απλά η ζυγαριά ανάμεσα στο εικαστικό και στο μουσικό, έγειρε ξεκάθαρα προς το εικαστικό.

 

 

 

Έπειτα από την εμφάνιση του Woodkid, τη μόνη πραγματικά συγκινητική (όπως την εισέπραξα εγώ τουλάχιστον) στο πρόγραμμα του Σαββάτου, κατηφόρισα με πραγματική βαρεμάρα για το Terra stage, όπου ακολουθούσε το σετ του Γιάννη Χαρούλη. Είχα ήδη 7 ώρες φεστιβαλικού σούρτα φέρτα στην πλάτη, οπότε καταλαβαίνετε... Είχα ξεχάσει, όμως –όπως το ξεχνούν και πολλοί όταν μιλάνε ή γράφουν για τον Χαρούλη– ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης κυριολεκτικά ακτινοβολεί πάνω στη σκηνή. 

 

 

Κάπως έτσι, το σχεδόν δίωρο σετ του κύλισε χωρίς να το καταλάβω, παρότι ο δημοφιλής τραγουδιστής δεν έκανε τίποτα διαφορετικό απ’ ό,τι κάνει συνήθως και παρά το ότι κινήθηκε σε χαμηλότερα ύψη από εκείνα που είναι ικανός να πιάσει (όπως και η μπάντα του). Για να μην αναφέρω και το δικό του θέμα με το ρεπερτόριο: οι Μαγγανείες δεν περιείχαν σε καμία περίπτωση τα καλύτερα Θανασέϊκα τραγούδια που μπορεί να βρει κανείς, ενώ ούτε οι προηγούμενοι δίσκοι του κινήθηκαν σε ιδιαίτερα αξιόλογα επίπεδα. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος –έστω με πολλά δάνεια από αλλού (η συγκεκριμένη βραδιά, λ.χ., περιείχε από Σαββόπουλο και Πασχαλίδη μέχρι παραδοσιακά)– καταφέρνει να δίνει δυνατές συναυλιακές εμπειρίες και να σου βγάζει με την πρώτη μια συμπάθεια· η οποία είναι εύκολο μετά να μετατραπεί σε λατρεία, πράγμα που ως γνωστόν συμβαίνει για χιλιάδες κόσμου. 

 

 

Δεν ξέρω σε τι ακριβώς οφείλεται, πάντως από όλους τους ερμηνευτές-αστέρες που μάς έχουν «σερβιριστεί» τα τελευταία χρόνια, ο Χαρούλης είναι ο πιο συμπαθής και (φαινομενικά έστω) ο πιο ειλικρινής και πηγαίος στην επί σκηνής παρουσία του. Ίσως γιατί δεν προσπαθεί πολύ...

 

 

Μαγγανείες/Ανεμόσκαλα/Της Λήθης Το Πηγάδι/Πλύστρα Του Ουρανού/Του Λασιθιού Η Στράτα/Ο Τρελός/Πάνω Στ’ Αργυρό Σκαμνί/Έλα Πάρε Με/Τριανταφυλλάκι/Ο Ακροβάτης/Ορχηστρικό/Η Ουρά Του Αλόγου/Μαύρη Πεταλούδα/Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι/Χειμωνανθός/Σου Μιλώ Και Κοκκινίζεις/Το Γράμμα/Το Σκουλαρίκι/Σύννεφα Του Γιαλού (encore)

 

 

 

 

Κλείσιμο με το βερολινέζο δίδυμο των Booka Shade, που ξεκίνησε το ταξίδι του στην ηλεκτρονική μουσική πριν από περίπου δύο δεκαετίες και παραμένει ένα από τα πιο επιδραστικά σχήματα στη dance κουλτούρα. Η επιλογή όμως να παίξουν παράλληλα με τον Γιάννη Χαρούλη είχε ως αποτέλεσμα να μεταφερθούν όλοι σχεδόν οι θεατές στην άλλη σκηνή: όταν λοιπόν εμφανίστηκαν οι Walter Merziger & Arno Kammermeier, ύστερα από μικρή καθυστέρηση, από κάτω τους βρήκαν μόλις 30-40 άτομα... Τουλάχιστον όμως αυτοί έπαιξαν έστω για τους ελάχιστους, σε αντίθεση με τον Timo Maas την προηγούμενη μέρα, ο οποίος τελικά ούτε που εμφανίστηκε.