Rockwave Festival 2014/μέρα 1

 

 

 

 

 

Δυστυχώς ελάχιστος χώρος θα αφιερωθεί εδώ στους Beggar's Blues Diary, καθώς τα λεωφορεία για το Terra Vibe έφυγαν με μισή ώρα καθυστέρησης συγκριτικά με εκείνη που είχε ανακοινωθεί –με αποτέλεσμα να προφτάσω μόλις 2 τραγούδια μπαίνοντας στον χώρο. Μπορεί τα λόγια του τραγουδιστή τους στο αποχαιρετείν να διέθεταν λίγο περισσότερο στόμφο από όσο ίσως χρειαζόταν, όμως η μπάντα παρουσιάστηκε σαφώς δεμένη, με σωστό, «βρώμικο» ήχο. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που τους βλέπουμε συχνά σε ιντερνετικές μουσικές ειδήσεις ή που συζητιούνται όταν παίζουν λάιβ. Οι άνθρωποι έχουν δουλέψει, αναντίρρητα.

 

 

 

Δεν τους είχα ξαναδεί ζωντανά, ωστόσο το περιβάλλον στη Μαλακάσα με τα βουνά και τα δέντρα περιμετρικώς και τον επί σκηνής ηλεκτρισμό, έδειχνε ως τέλειος «υδροβιότοπος» για τη μουσική αυτής της τόσο συζητημένης τελευταία μπάντας –οπότε και περίμενα με πραγματικό ενδιαφέρον την εμφάνισή τους. Στα συν μπήκε αμέσως με το που ξεκίνησαν να παίζουν και ο ωραίος μπασίστας τους, ο οποίος κράτησε με στιβαρότητα τον ήχο, αλλά και ο καλός τους ντράμερ, που δεν έχανε χτυπήματα (παρότι μερικές φορές δεν κάρφωνε στις ενορχηστρώσεις όσο χρειαζόταν). Σαφώς, επίσης, ο τραγουδιστής και κιθαρίστας τους έδειξε πως μπορεί να μεταδώσει το κέφι του στο κοινό, όπως φάνηκε από τις αντιδράσεις των παρευρισκομένων· ακόμα κι αν αυτές εκδηλώθηκαν με καλικαντζαρίστικες μιμήσεις δημοτικών χορών. Και είναι ακριβώς εδώ όπου άρχισε να μπλέκεται το ζήτημα. 

 

 

Προσφέρει το γιαννιώτικο γκρουπ άλλοθι στον μέσο Έλληνα ρόκερ για να αποδεχθεί τη ρίζα του; Γιατί έδειξαν τέτοια εμμονή στο ρε και σε μικρές υπεραξίες περί αυτού; Και για το νέι θα μου επιτρέψετε μεν να μην εκφέρω άποψη, όμως τα σόλα του κλαρίνου γιατί είχαν τη λογική της κόλλας ούχου πάνω σε stoner μοτίβα, τα οποία κάποιες φορές σκλήραιναν κινούμενα προς Tool κατευθύνσεις; Με έναν περίεργο τρόπο, σκέφτηκα, οι ViC είναι αναγκαίοι στην παρούσα ιστορικότητα της εγχώριας μουσικής. Σε καμία όμως περίπτωση δεν τους είδα ν' αποτελούν γέφυρα, παρά μόνο πρόχωμα –στη συγκεκριμένη τους φάση, τουλάχιστον. Γιατί δεν παντρεύουν, μα κωλυσιεργούν περί της «φάσης»· γιατί τους παρασύρει περισσότερο το κέφι, από την ίδια τη δημιουργία. Κακό είναι; ίσως ρωτήσετε. Όχι. Εκτελεστικά όμως, εκεί όπου θα μπορούσε να απογειωθεί το πράγμα και ν' ακούσουμε πραγματικά ψυχεδελικά και progressive ηχητικά τέκνα, μείναμε τελικά με κάποιους ανιστόρητους συντηρητισμούς...

 

 

 

 

Το εργάσιμο της Παρασκευής δεν μου επέτρεψε να φτάσω νωρίτερα στη Μαλακάσα, με αποτέλεσμα να χάσω τα εναρκτήρια σετ από Normatraxx Sessions, Στιχοπλοκές και Ground Zero. Παρέα με τον μόνιμο συνεργάτη του DJ Micro, ο Ταυτισμένος Λάθος ανέβηκε στην οριζοντίως διαμορφωμένη σκηνή του Under The Roof of Terra «λέγε-με-και-χιπ-χοπ» Stage, λίγο πριν τις 8. Ο ήλιος δεν είχε φύγει ακόμα από τον ορίζοντα αλλά είχε πια αρχίσει να βρίσκεται στη κάθοδο, οπότε ήρθε και ταίριαξε απόλυτα με τον ήχο του, που έκανε αρχή με το τελευταίο του κομμάτι “Όταν Σε Είδα Ξανά”. Ορεξάτος, κινητικός και χαμογελαστός, ο Ταφ Λάθος παρουσίασε στους λίγους που είχαν μαζευτεί εκείνη την ώρα μερικές χαρακτηριστικές στιγμές από τις μέχρι τώρα δουλειές του, με τα “Ξέρω Πια Πόσο Διαρκεί”, “Στο Πλήθος Χαμένος”, “Συναισθήματα”, “Εγώ Συγγνώμη” και “Ελεύθερος Ακόμα” να βάζουν εύκολα τον κόσμο στο κλίμα που ήθελε να διαμορφώσει. Όμορφη εμφάνιση, από έναν καλλιτέχνη ο οποίος δείχνει να εξελίσσεται συνεχώς.

 

 

 

Ποιος ο λόγος που υπάρχουν οι Godfathers σήμερα; Αυτό υποτίθεται ότι το απαντάει κάθε παλιά μπάντα με το που ανεβαίνει πάνω στη σκηνή, είτε από κάτω βρίσκονται 1000, είτε 45 νοματαίοι. Και λέω κάτι τέτοιο διότι ήμασταν/δεν ήμασταν 170 άτομα στο Vibe stage, οι Λονδρέζοι όφειλαν να δώσουν ένα δυνατό σόου και όχι να το ρίξουν στα γαμωσταυρίδια, όπως έκανε ο Peter Coyne στο αποχαιρετιστήριο λογύδριό του. 

 

 

Για να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, αν δεν ένιωθαν έτοιμοι να βγουν σε τουρνέ, ας μην το έκαναν: το εναρκτήριο λάκτισμα με το "She Gives Me Love" μπαίνει άνετα στα 5 χειρότερα που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου –μου πέρασε μάλιστα από το μυαλό ότι εκεί πάνω δεν έβλεπα τους Godfathers, μα κάποια μπάντα σχολικού επιπέδου. Και αναγνωρίζω μεν ότι το δεν είχαν μαζί τον κανονικό τους ντράμερ ίσως αφαίρεσε κάτι από τη δυναμική της ρυθμομηχανής τους, ας μην διυλίζουμε ωστόσο τον κώνωπα όταν ο τελευταίος είναι τόσο ισχνός και αναιμικός. Ο Peter Coyne κοιτούσε το ακροατήριο σαν χαμένος και οι μόνες καλές στιγμές της συναυλίας ήρθαν από τον αριστερό τους κιθαρίστα, Mauro Venegas. Όπως θα αποδεικνυόταν λίγο μετά, μια τόσο κακή εμφάνιση δεν ήταν θέμα ηλικίας... 

 

 

 

 

Μπορεί να μην παρουσιάστηκαν με τη σύνθεση που τους είδαν όσοι πήγαν στο Umicah διήμερο, πάντως ο Βέβηλος, ο Παράφρων και το Θηρίο φρόντισαν να μην αφήσουν κανέναν παραπονεμένο την Παρασκευή. Άνετοι πάνω στη σκηνή και με το προσωπικό στίγμα του ο καθένας, μας πήγαν μια βόλτα στις εποχές που ακούγαμε τα τραγούδια τους όντας ακόμα σχολιαρόπαιδα –αν και τελικά αποδείχτηκε ότι και οι θεατές νεότερης ηλικίας είχαν πολύ καλή επαφή με το υλικό του low bap σχήματος. Είναι βέβαια κι εκείνη η άτιμη η πρώτη ύλη που έχουν αφήσει πίσω τους οι Βαβυλώνα: εκείνη δηλαδή η street μυρωδιά που πάντα έβγαζαν τραγούδια όπως τα “Ραψωδία Επί Σκηνής”, “Παράφρων”, “Μην Πεις Κουβέντα”, “Πρόβα Πολέμου”, “Σινιέ Ανδρείκελο” και το ακόμα και σήμερα συγκλονιστικό “Δωμάτιο Με Θέα”. Στο “Πολισμανία”, όπως ήταν φυσικό, έγινε το περισσότερο σούσουρο εκ μέρους του κοινού, ενώ για το κλείσιμο η τριπλέτα μας άφησε με το “Αφιερωμένο” (από τον δίσκο των Φάρσα) και με μπόλικα «άντε γαμήσου».

 

 

 

 

Νικήτα Κλιντ και Fleck έλεγε μεν το πρόγραμμα, αλλά περισσότερο με κολεκτίβα έμοιαζε το σχήμα που αντικρίσαμε αμέσως μετά τους Βαβυλώνα στο Terra stage. Έτσι είδαμε τον DJ Micro να αναλαμβάνει τα scratches, τον Felipe να εκτελεί χρέη beatboxer (μα και παντός είδους καθήκοντα), καθώς και δυο guest MCs στα πρόσωπα του Ταφ Λάθος και του Βέβηλου, ο οποίος ανέβηκε για να πουν μαζί με τον Νικήτα Κλιντ το “Άμεση Δράση” σε ειδικά διαμορφωμένο remix. Στο μεταξύ ο Fleck στα μετόπισθεν αναμείγνυε reggae και dub ήχους με dubstep, jungle και breaks, στήνοντας ένα μουσικό όργιο από διαφορετικά είδη και στοιχεία, τα οποία με έναν μαγικό τρόπο κατάφεραν να ηχήσουν ομοιόμορφα, παρ' όλη την ποικιλομορφία τους. Όπως κάνουν δηλαδή και τα στουντιακά πονήματα του Κλιντ, που πασπάλιζε όσους ήχους βγαίνανε από τα ηχεία με κάθε λογής λεκτικές γαρνιτούρες και με τη γνωστή του on stage περσόνα. Για το τέλος, η παρέα επέλεξε να μπλέξει το “Smack My Bitch Up” των Prodigy με το “Too Drunk To Fuck”, επιβεβαιώνοντας τις παραπάνω σκέψεις.

 

 

 

 

Ο Eric Burdon ήρθε στο Rockwave με τους ίδιους συμπαθητικούς υπέργηρους που μας επισκέφθηκε και την τελευταία φορά στο Half Note, αλλά άμα είναι έτσι οι γέροι, οι νέοι πώς πρέπει να παίζουν; Ωραίες ενορχηστρώσεις σε τραγούδια που τα έχουμε χιλιακούσει, κέφι (και ας μην ήταν πάνω από 450 άτομα από κάτω), δύναμη και δυναμικές και ουχί αναιμικές εκτελέσεις, που θα μας έκαναν να σιχτιρίσουμε. Ο ίδιος ο Burdon είναι συγκινητικός (ρωτήστε και τον Χρήστο τον Κισατζεκιάν με τον οποίον αγκαλιαζόμασταν από τη χαρά μας που τον βλέπαμε τόσο ανθηρό και ακμαίο), διότι δεν διαθέτει μόνο φωνή στα 73 του. Διαθέτει και μπρίο και χιούμορ, ενώ ερμηνευτικά είναι εκπληκτικός: συγκινεί. Έμοιαζε κάπως σαν τα βουνά που –κάτω από τα μυστηριώδη σύννεφα της πανσελήνου– δαφνοστεφάνωναν τη μικρή σκηνή του Rockwave. Αμετακίνητος και επιβλητικός.   

 

 

Η σύμπραξη τώρα στο encore με τον Γιάννη Χαρούλη, η οποία είχε δοκιμαστεί και την περασμένη Τετάρτη σε ειδική δημοσιογραφική βραδιά στο Stage Volume 1, κρίνεται ως μη επιζήμια για την εικόνα του Burdon. Να σημειώσω δε ότι ο δημοφιλής Κρητικός έγινε δεκτός με φιλικά αισθήματα από το κοινό. Ο Burdon βέβαια έμεινε ξανά μόνος επί σκηνής μετά από δύο συνθέσεις/αυτοσχεδιασμούς με τον Χαρούλη, για να κορυφώσει εκ νέου το κέφι μας με μια καλή εκτέλεση του "It’s My Life" (όχι των Bon Jovi βρε αθεόφοβοι. Aν και, τώρα που το ξανασκέφτομαι, κι αυτό ακόμα το AOR anthem θα το κουλάντριζε μια χαρά…).

 

Ακολουθούσε ο Roni Size και αργότερα ο Timo Maas, έπρεπε όμως να σπεύσω να πάρω το πούλμαν της επιστροφής στην Αθήνα, διαφορετικά θα εγκλωβιζόμουν στο Terra Vibe ως (τουλάχιστον) τις 02.30. Πράγμα αδύνατον, ένεκα υποχρεώσεων νωρίς το πρωί του Σαββάτου.

 

 

 

 

Παρακολουθώντας τους Razastarr ζωντανά δεν μπορούν παρά να σου έρθουν δύο λέξεις στο μυαλό: ήρεμη δύναμη. Ο Νικόλας και ο Οδυσσέας σου το μεταδίδουν αυτό, από τη στάση τους επί σκηνής, μέχρι τις φράσεις τους μεταξύ των τραγουδιών και φυσικά με τους στίχους και με τις μελωδίες τους. Με τον DJ Everlast των FFC στα μετόπισθεν να χειρίζεται τους ατσάλινους τροχούς και μ' ένα μίγμα νέων δημιουργημάτων (“Χανόμαστε”, “Όλοι Οι Θεοί”) και παλιότερων –όπως τα “Βύρωνας” και το “Φως Του Ήλιου”, που βρήκε τον μικρό αριθμό των θεατών να το τραγουδάει μαζί με το ντουέτο σε ένα πολύ όμορφο τελείωμα– το βυρωνιώτικο γκρουπ κατάφερε να κάνει, μέσα σε ένα περιορισμένο χρονικά σετ, μια αναδρομή σε όλες τις στάσεις της καριέρας του. Θυμίζοντας στους παλιούς και κλείνοντας το μάτι τους νεότερους θεατές, χαρίζοντάς μας ένα όμορφο 40λεπτο βουτηγμένο στη μελωδικότητα.

 

 

 

 

Για να το πω στη μητρική του γλώσσα, «he came, he saw, he conquered»! Σίφουνας ο Rodney P την Παρασκευή, ο οποίος μπορεί να μην αντίκρισε μεγάλο αριθμό ατόμων στο ακροατήριο, παρέδωσε όμως ένα σόου αντάξιο γεμάτου σταδίου. Κινητικότατος, ομιλητικότατος, επικοινωνιακός και γενικότερα... ατραξιόν, ο Άγγλος δεν έμεινε σε αμιγώς χιπ χοπ μονοπάτια, αλλά επεκτάθηκε τόσο προς reggae, όσο και προς dance ηχοτοπία. Ως αποτέλεσμα, ο κόσμος τέθηκε σε κίνηση με τα καμώματά του, ο ίδιος ανέβασε τον Ramon επάνω στη σκηνή για ένα τραγούδι, ενώ δεν σταμάτησε καθόλου να μας θυμίζει τη σχέση του τόσο με τον BD Foxmoor, όσο και με το low bap –αποκαλώντας τον εαυτό του «low bap soldier». Για το τέλος, αποφάσισε να πάρει τον Skitz και να κατέβουν μαζί στο κοινό, τραγουδώντας ανάμεσά μας, χορεύοντας με τους θεατές, βγαίνοντας φωτογραφίες μαζί μας και γενικότερα μεταφέροντας το πάρτι που είχαν στήσει επί σκηνής, από κάτω της. 

 

 

 

Μπορεί ο BD Foxmoor να είπε σε κάποιο σημείο πως «το χιπ χοπ κοινό δεν είναι μαθημένο σε εκδρομές, αλλά θα γίνει κι αυτό» –εμφανώς αναφερόμενος στον μικρό αριθμό θεατών της πρώτης μέρας του Rockwave 2014– όμως η αλήθεια είναι πως την ώρα της εμφάνισης των Active Member το Terra Stage όχι μόνο μάζεψε τον περισσότερο κόσμο ολόκληρης της ημέρας, αλλά παρουσίασε κι έναν θερμό πυρήνα οπαδών, ο οποίος πήρε μάλιστα τα πάνω του με το πέρας της ώρας. 

 

 

Το ξεκίνημα έγινε με καινούργια ακούσματα: μ' ένα κομμάτι που δεν γνώριζα, αλλά υποθέτω πως είναι το ομώνυμο μέσα από το επερχόμενο άλμπουμ Cosmos Alivas και με το “Βάστα” –αναμφισβήτητα ένα πολύ δυνατό πρώτο δείγμα του τελευταίου. Οι “Πόρνες Στο Κόκκινο Χαλί” ανέλαβαν να συνεχίσουν τη ροή της βραδιάς, δίνοντας τη σκυτάλη στο “Ντου Ξελευτερία”. Όταν δε κάνανε την εμφάνισή τους δύο παλιότερα τραγούδια, το “Φύλακας Άγγελος” (όπου ο BD Foxmoor σηκώθηκε από την καρέκλα του και αντάμωσε τη Sadahzinia στο κέντρο της σκηνής, με το κοινό να φωνάζει ρυθμικά «low bap!») και το “Στη Χάση Και Στη Φέξη”, τότε ο κόσμος πήρε πραγματικά φωτιά, τραγουδώντας, χοροπηδώντας και γλεντώντας μαζί τους. Το “Πόσο Καιρό Έχεις Να Γλεντήσεις;” μας μετέφερε ξανά στη σύγχρονη εποχή, ενώ το “Στο Τίποτα (Μέρος Προσβάσιμο)” συνέχισε τη ροή της εμφάνισης. 

 

 

Και μετά; Μετά αναγκάστηκα να μεταβώ στο πούλμαν του γυρισμού, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να περιμένω δυόμιση ώρες ακόμα μέχρι να φύγει το επόμενο. Ζητώ συγγνώμη λοιπόν τόσο από τους αναγνώστες, όσο και από τους Active Member που αυτή η ανταπόκριση έμεινε στη μέση και επιφυλλάσομαι για μια πληρέστερη κάλυψη σε επόμενη ευκαιρία.