Ακόμα δεν κατάλαβα γιατί έπαψαν αγάπη να θυμίζουν οι James.
Το συγκρότημα που υπέγραψε ένα από τα πιο απολαυστικά και πλήρη άλμπουμ των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του 1990 έγινε με τον καιρό συνώνυμο χλευασμών· και κάθε αναφορά σε επικείμενο ερχομό τους στην Ελλάδα προκαλεί πλέον πνιχτά γελάκια. Όχι απολύτως άδικα, βέβαια. Η ανημπόρια τους να γράψουν κάτι που να έφτανε έστω αμυδρά την ποιότητα του Laid έγινε τραγικά φανερή σε κάθε μετέπειτα δίσκο. Χώρια την αίσθηση του «προσβάσιμου», τα ανώδυνα χιτάκια που κατάντησαν τσίχλα σε κάθε mainstream σταθμό και «ευκολάκια» για κάθε ανέμπνευστο DJ, τη ρετσινιά του Πλιάτσικα…
Ένα κακορίζικο αίσθημα σε προλάβαινε λοιπόν πριν από κάθε νέα τους κυκλοφορία. Αλλά αυτό που οφείλει να παραδεχτεί κάθε ακροατής –αφού ρυθμίσει στο μηδέν τον διακόπτη της εμπάθειας– είναι πως η φετινή τους (νιοστή) εμφάνιση στην Αθήνα ήταν μία από τις πιο απολαυστικές συναυλίες της χρονιάς.
Η εμπειρία της μπάντας και η προσήλωση στην απαρέγκλιτη απόδοση του υλικού της σε σχέση με την ηχογράφηση έδωσε μια ενέργεια διάχυτη και αδιαπραγμάτευτη. Από το εναρκτήριο "Lose Control" σε ακουστική version, το οποίο τραγούδησαν διασχίζοντας το κοινό (εύρημα όχι πρωτότυπο, αλλά σίγουρα αποτελεσματικό), και με αποκορύφωμα τα "Out To Get You", "Laid" και "Sometimes", οι James έδειξαν ότι το τιμάνε το ψωμάκι τους. Ακόμα και όταν εγκλωβίζονται στο ασφαλές κουκούλι του sing-a-long ανάμεσα σε ορκισμένους fans.
Οι James στάθηκαν λοιπόν ως μια τίμια greatest hits μπάντα στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα. Χαρακτηρισμός που δεν στοχεύει να υποτιμήσει το –αδύναμο είναι αλήθεια– νέο υλικό (με εξαίρεση το "Interrogation", το οποίο έπαιξαν απολαυστικά), αλλά να αναδείξει τον μεγάλο δρόμο από εθιστικά, απλοϊκά, άκρως ραδιοφωνικά, ακίνδυνα μα ευήλια hit singles με τα οποία στρώθηκε ο δρόμος για τόσο ασφυκτικά γεμάτα λάιβ όπως το προχθεσινό. Ένα δελτίο τύπου όλο κι όλο και μερικές συνεντεύξεις, αρκούσαν για την προώθησή του.
Πολλοί χρεώνουν την καλή σκηνική παρουσία της μπάντας στην υπερ-ενεργητική περσόνα του Tim Booth. Προσωπικά, πάντως, με αφήνει αδιάφορο η τάση του να οργώνει αυτάρεσκα και χαρούμενα τη σκηνή. Όμως παραμένει άκρως επικοινωνιακός, παρά την κάλπικη κανάκευση του κοινού με το manual του αρεστού frontman που δείχνει να έχει καταπιεί. Η αγάπη που εισέπραξε από το πολυάριθμο πλήθος (ανάμεσά τους βρισκόταν και η Υπουργός Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη) έδωσε βροντερή απάντηση στο αν κάνει καλά ό,τι είναι προορισμένος να κάνει πάνω στο συναυλιακό σανίδι. Κι αυτή τη φορά τα έδωσε όλα, αλήθεια.
Και του χρόνου με υγεία.
Υ.Γ.: Τη συναυλία άνοιξαν οι Moan, αθηναϊκή αγγλόφωνη μπάντα που γνωρίζει κάποιο airplay τον τελευταίο καιρό με το τραγούδι "Languages". Δυστυχώς, λόγω υποχρεώσεων στη δουλειά, δεν μπόρεσα να φτάσω νωρίς στο Βύρωνα και να προλάβω το σετ τους.
{youtube}Xuz5Z5nPJlc{/youtube}
