Είναι πολλοί εκείνοι που αγαπούν τους καλοκαιρινούς περιπάτους στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αεροπαγίτου, ειδικά τα απογεύματα που ο ήλιος έχει υποχωρήσει λιγάκι. Πόσο μάλλον όταν η βόλτα καταλήγει στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, όπου την Πέμπτη η Καμεράτα, υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη, θα ερμήνευε τη μουσική των Beatles.
Μισή ώρα πριν την προκαθορισμένη έναρξη, επικρατούσε ένας εμφανής «πανικός» στο Ωδείο, καθώς οι ταξιθέτριες προσπαθούσαν να υποδείξουν στο κοινό τις θέσεις του –ένα κοινό που δεν σταμάτησε να εισέρχεται στον χώρο έως ότου δεν έπεφτε πια καρφίτσα. Πολλοί ήταν και οι τουρίστες που φωτογράφιζαν τις κερκίδες του θεάτρου πριν προβούν στις θέσεις τους, ενώ πληθώρα μουσικών οργάνων περίμενε τους μουσικούς στην καλοστημένη «σκηνή».
Δέκα λεπτά μετά τις 9, εμφανίζεται η ορχήστρα με τον μαέστρο και τους τραγουδιστές (Κώστα Βαλιάγκο, Δώρο Δημοσθένους, Βασίλη Γισδάκη & Στηβ Κόκα). Ο κόσμος τους υποδέχεται με ζεστό χειροκρότημα και το ταξίδι στον κόσμο της μουσικής των αγαπημένων μας «Σκαθαριών» είναι έτοιμο να ξεκινήσει.
Ήταν η πρώτη φορά που η Καμεράτα θα προσέγγιζε τους Beatles (σε ενορχηστρώσεις του Νίκου Πλατύρραχου), κάτι που ίσως και να δικαιολογεί την αμηχανία των πρώτων νοτών, η οποία ξεπεράστηκε πάντως λίγα λεπτά αργότερα. Τα πέντε τραγούδια της έναρξης κύλησαν ευχάριστα, με τις πρώτες και τις δεύτερες φωνές να εναλλάσονται μεταξύ των τραγουδιστών, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε σύνθεσης.
Το "Yellow Submarine" έδωσε την πρώτη ευκαιρία στον κόσμο να υπερβεί τους αυστηρούς «κανόνες ησυχίας» του Ωδείου και να τραγουδήσει παρέα με την Καμεράτα, κατόπιν παρότρυνσής της. Μέχρις εδώ οι ενορχηστρώσεις κινήθηκαν σε κλασικίζουσες κυρίως φόρμες –ελάχιστες φορές πήραν πρωταγωνιστικό ρόλο τα ηλεκτρικά όργανα. Όλα κύλησαν ομαλά μέχρι που τελείωσε και το "With A Little Help From My Friends", οπότε έκανε την εμφάνισή του επί σκηνής και το συγκρότημα Μέλισσες.
Ο Χρήστος Μάστορας (ο τραγουδιστής τους) πήρε το μικρόφωνο, μας είπε πως «To 1963 οι Beatles συναντούν τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Νίκο Γκάτσο» και το ποπ/ροκ κουιντέτο ξεκινάει να παίζει το "Honeymοon Song" –την αγγλική δηλαδή διασκευή στο γνωστό μας «Αν Θυμηθείς Τ' Όνειρό Μου». Η παρουσία των Μελισσών έδωσε εμφανέστατα άλλον αέρα στους μουσικούς της Καμεράτας, κάτι που έγινε αισθητό από την πρώτη κιόλας στιγμή. Παρέμειναν στη σκηνή μέχρι το πέρας του πρώτου μέρους, συνοδεύοντας διακριτικά την Καμεράτα σε όσα κομμάτια ακολούθησαν μέχρι το διάλειμμα (γύρω στις 10).
Ένα τέταρτο μετά, ξεκίνησε το δεύτερο μέρος της συναυλίας, σαφώς σε πιο ήπιους τόνους. Και τούτο φάνταζε εσκεμμένο, παρ' όλο που, στη συνέχεια, οι τόνοι ανέβηκαν και πάλι σταδιακά, μαζί με τη διάθεση του κοινού. Με εμφανώς πιο ροκ διαθέσεις, η Καμεράτα συνέχισε το ταξίδι της στις μελωδίες των Beatles και έμελλε να είναι το "Let It Be" αυτό που θα έκανε το τραγούδισμα του κόσμου σχεδόν να καλύψει τους ήχους της ορχήστρας.
Οι Μέλισσες εμφανίστηκαν και σε αυτό το μέρος του προγράμματος, στα 3 τελευταία τραγούδια, χαρίζοντάς μας (μαζί με τους υπόλοιπους μουσικούς) μια εξαιρετική εκτέλεση στο "Yesterday". Σοφά, οι συντελεστές άφησαν το "Hey Jude" για τελευταίο, του οποίου η μελωδική αξία είναι πραγματικά ανεκτίμητη. Τουλάχιστον οι μισοί μάλιστα από τους καθήμενους, παραβλέποντας τον κανόνα της μη χρήσης κινητού στο Ηρώδειο, έβγαλαν τις συσκευές από τις τσέπες –με ό,τι φως ή προσομοίωση φακού διέθετε το καθένα– και ξεκίνησαν να τα κουνάνε ρυθμικά. Η αίσθηση που είχα όταν κατάλαβα τι συμβαίνει και κοίταξα πίσω μου, ήταν σχεδόν εκστατική: χιλιάδες φωτάκια να πάλλονται και χιλιάδες φωνές να τραγουδούν. Σαν να κατέβηκαν σμήνη από πυγολαμπίδες για να γιορτάσουν μαζί μας το τέλος της συναυλίας.
Πριν την καθιερωμένη υπόκλιση της ορχήστρας, ο Χρήστος Μάστορας υποκλίθηκε πρώτος, συμβολικά, προς τους παρευρισκόμενους στη σκηνή, αποδίδοντας με αυτόν το τρόπο τον δικό του φόρο τιμής· όχι μόνο στους μουσικούς της Καμεράτα και στον Μίλτο Λογιάδη, αλλά και στους ανθρώπους που επιλέξανε τις Μέλισσες ως παρουσία και συμμετοχή σε τούτη τη συναυλία. Δεν παρέλειψαν μάλιστα να ευχαριστήσουν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χαρακτηρίζοντας τη βραδιά ως τη «σημαντικότερη της καριέρας τους».
Η ώρα είχε πια φτάσει 11 και η προκαθορισμένη διάρκεια της συναυλίας είχε παρέλθει, μας περίμεναν όμως δύο ακόμα τραγούδια ως encore· τα είχαμε μεν ήδη ακούσει, αλλά αποδόθηκαν με πιο χαλαρή διάθεση από όλους, βεβαίως με την έντονα αισθητή συμμετοχή του κοινού. Δεν παρέλειψε επίσης ο Λογιαδής –σχεδόν αστειευόμενος– να διευθύνει το κοινό στην τελευταία ατάκα του "Yellow Submarine", με σκοπό να τελειώσει το τραγούδι ταυτόχρονα σε κερκίδες και σκηνή. Ο στόχος επετεύχθη.
Δυστυχώς δεν μάθαμε ποτέ ποιος τραγουδιστής είναι ποιος, κάτι που θεωρώ πως θα ήταν χρήσιμο για όσους δεν αρκούνται απλώς σε μία ακρόαση, αλλά τους αρέσει να γνωρίζουν κάθε πληροφορία για ό,τι παρακολουθούν. Επίσης, αποτελεί επιπρόσθετη δυσκολία να μην ξέρει κανείς τα ονόματα όταν περιγράφει μια συναυλία, καθώς θεωρώ πως δεν στήριξαν και οι 4 συμμετέχοντες ερμηνευτές ισάξια τα τραγούδια που τους ανατέθηκαν. Και μάλλον δεν βοηθάει κανέναν αναγνώστη να αναφερθεί πως «από αριστερά προς τα δεξιά, όπως τους βλέπαμε, ο τρίτος ήταν με διαφορά ο καλύτερος, και, εν συνεχεία, ο πρώτος».
Επιπλέον, οι ενορχηστρώσεις υπήρξαν ενίοτε τολμηρές σε διάφορα σημεία, χωρίς πάντως να προσβάλλουν το πρωτότυπο υλικό. Ίσως οι πολυφωνίες των Σκαθαριών να ήθελαν λίγο παραπάνω δουλειά, αλλά μπορεί να ήταν και επιλογή του Πλατύρραχου να κινηθούν σε πιο απλά μοτίβα. Σίγουρα όμως αυτό το κατάλαβαν ελάχιστοι από τους θεατές. Η διεύθυνση του Λογιάδη στην αρχή της παράστασης μου δημιούργησε την εντύπωση ότι δεν άφηνε τα ποικίλα ηχοχρώματα των Beatles να αναδειχτούν όπως έπρεπε –κυρίως λόγω της ταχύτητας· πάντως δεν άργησε να λυθεί αυτό το θέμα και δεν επηρέασε τη διάθεση κανενός από το κοινό.
Όπως και να 'χει, το βάρος της κληρονομιάς των τραγουδιών των Beatles είναι τεράστιο και πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να «πειράξει» τις ήδη άρτιες συνθέσεις, χωρίς να υποπέσει σε λάθη ενορχηστρωτικά, ερμηνείας κ.λ.π. Η αλήθεια είναι πως ελάχιστες φορές έχει συμβεί κάτι τέτοιο με επιτυχία. Ομολογουμένως λοιπόν, είδαμε την Πέμπτη στο Ηρώδειο μία από εκείνες τις φορές που, σε γενικές γραμμές, συνέβη.
Η Διονυσίου Αεροπαγίτου, βράδυ πια, γέμισε από κόσμο που σιγοτραγουδούσε ή σφύριζε τις μελωδίες που λίγο πριν είχαν ακουστεί στο αρχαίο θέατρο. Άνθρωποι που τραγουδάνε περπατώντας, έχουν σίγουρα περάσει καλά. Κι αυτό ήταν που κράτησα ως τελευταία εικόνα και ανάμνηση.
Setlist
Something
Penny Lane
Ob-La-Di,Ob-La-Da
The Long And Winding Road
Girl
Yellow Submarine
Across The Universe
With A Little Help From My Friends
All My Loving
The Honeymoon Song (Αν Θυμηθείς Τ' Όνειρό Μου)
And I Love Her
Hello, Goodbye
(δεύτερο μέρος)
Michelle
When I'm Sixty-Four
The Fool Οn the Hill
Here Comes Τhe Sun
While Μy Guitar Gently Weeps
Let It Be
Strawberry Fields Forever
Don't Let Me Down
Lady Madonna
Eleanor Rigby
Yesterday
Get Back
Hey Jude
Encore:
Hello, Goodbye
Yellow Submarine
{youtube}RXX0OSiqKwM{/youtube}
