Τα κατάφεραν, κυρίως γιατί δεν παρίσταναν τους Zeppelin. Τους έβγαινε δηλαδή περισσότερο η ταύτιση και η πώρωση που αισθάνεται ένας σκληροπυρηνικός φαν, παρά η προσπάθεια παραγωγής ενός «γνήσιου αντιγράφου»...

Με λυσεργικά cool ηχητική άποψη και με τη φρεσκάδα της γαλλικής ποπ των 1960s να ελαφραίνει το κλίμα, έδωσαν μια εξαιρετική συναυλία. Η προσέλευση ωστόσο στο Fuzz, κρίνεται μέτρια... 

Αν αισθανθήκατε κάτι σαν σεισμό προχθές στα πέριξ της πλατείας Μαβίλη, ήταν από τα χειροκροτήματα στο Μέγαρο. Στο πιο αθόρυβο και ίσως ανέλπιστο sold-out της μέχρι τώρα συναυλιακής σαιζόν...

Ο Skrillex ήρθε, είδε, έπαιξε και αιχμαλώτισε τα αυτιά και τις καρδιές όσων βρέθηκαν το Σάββατο στο Gazi Music Hall. Κοινώς, το σετ μας πήρε το σκαλπ...

Πώς δονήθηκε το (σχεδόν γεμάτο) An Club με πυκνές, αλήτικες σλατζογκρούβες και αργόσυρτες, doom οιμωγές...

Πέσανε στην παγίδα και ομογενοποίησαν τις συνθέσεις τους, επιθυμώντας να «γκαζώσουν» συναυλιακά. Όσοι πάντως πήγαν υποψιασμένοι στο An, αποζημιώθηκαν από την απόδοση των Βρετανών...

Αν και ελαφρώς πεπερασμένο πια, το μονολιθικό stoner των headliners κέρδισε τις εντυπώσεις στο Κύτταρο. Αλλά η πραγματική αποκάλυψη ήταν τελικά οι Κομπραίοι και η τομή τους μεταξύ Blue Cheer και Death...

Οι επιδόσεις της πάνω στο σανίδι ξεπέρασαν άνετα αυτές του δίσκου και τα αποθεωτικά χειροκρότηματα στο τέλος δεν άφησαν αμφιβολία: ένα νέο εγχώριο αστέρι είχε γεννηθεί, εκεί μπροστά στα μάτια μας...

Αμφιταλαντευόμενοι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, άφησαν μια γεύση διαφορετική της «αποξένωσης» του παραδοσιακού ήχου, εστιάζοντας σε ένα αμυδρό φως τη στιγμή που άλλοτε υπήρχε μόνο σκοτάδι...

Γέμισε το Fuzz στην Αθήνα, αλλά στη Θεσσαλονίκη δεν πήγε ο αναμενόμενος κόσμος. Πάντως αμφότεροι οι ανταποκριτές μας κάνουν λόγο για μια φοβερή συναυλία –για (περίπου) 2 ώρες «ατόφιας, καθαρτήριας κιθαριστικής μουσικής»...