Ήμουν ανταποκριτής σε άλλη σκηνή στο περσινό Plisskën Festival την ώρα που βγήκαν οι Raketkanon, οπότε πληροφορήθηκα την αίσθηση που έκαναν από όσα ιδιαίτερα κολακευτικά άκουσα κατόπιν. Ανέμενα λοιπόν με ενδιαφέρον την επιστροφή των Βέλγων στη χώρα μας, για να δω αν ευσταθούσαν όσα είχαν φτάσει στ' αυτιά μου περί της σκηνικής τους περσόνας.
Το ξεκίνημα έγινε με τους δικούς μας One Leg Mary, για τους οποίους ναι μεν ήταν ακριβής η περιγραφή «post-hardcore», μα χρειαζόταν και την ταμπέλα του emo από δίπλα για να είναι πλήρης. Γιατί, ανά στιγμές, το κουαρτέτο έφερνε στο μυαλό τους Braid, όπως και μπάντες του όλου emo revival σαν τους Everyone Everywhere. Είχε όμως και λίγο από math rock η εξίσωση, μιας και δεν ήταν λίγες οι φορές που στα γυρίσματα εντόπιζες τους πρώιμους Minus The Bear, ενώ από τις επιρροές δεν έλειπαν και σταθερές αξίες σαν τους Weezer, αλλά και κάτι από Glassjaw. Με λίγα λόγια, οι One Leg Mary έφερναν κατά νου πολλά. Σίγουρα δεν ψάχνουν την καινοτομία στα τραγούδια τους, πάντως το ύφος που έχουν επιλέξει να ακολουθήσουν το υπηρετούν ωραιότατα: σε διάφορα σημεία του σετ, απλά δεν γινόταν να μη σε συνεπάρουν στους ρυθμούς τους.
Όσο για τους Raketkanon, πραγματικά θα 'θελα να τους σφίξω το χέρι και να τους πω μπράβο. Και να φανταστείτε ότι δεν μιλάω καν για το μουσικό κομμάτι, μα αποκλειστικά για την επί σκηνής τους παρουσία. Σε έναν δίκαιο κόσμο, θα έπρεπε να παραδίδουν σεμινάρια σε ανερχόμενα συγκροτήματα (αλλά και σε ορισμένα καταξιωμένα), περί του πώς να βάζεις φωτιά σε ένα live. Από πού να ξεκινήσεις, αλήθεια, μ' αυτούς τους Βέλγους; Από τις άναρχες κραυγές του soundcheck και τα χοροπηδητά του τραγουδιστή ή από την ανακοίνωση εκ μικροφώνου για το σοβαρότατο νέο της κατεύθυνσης του πληκτρά τους προς ...τουαλέτα μεριά; Κι όλα τούτα προτού καν ακουστεί έστω και μία νότα από μέρους τους!
Η απολαυστική παράνοια δεν θα σταματούσε βέβαια εκεί: θα συνέχιζε καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Συνεπώς, πάρτε autotune φωνητικά επάνω από βαριές παραμορφώσεις, τα ηλεκτρονικά ηχητικά με τις στριγκλιές του frontman Pieter-Paul Devos, αλλά κι ένα συγκρότημα που τραγούδι με το τραγούδι φαινόταν να ανεβάζει ρυθμούς όλο και περισσότερο. Αεικίνητοι λοιπόν οι Βέλγοι, μα και ιδιαίτερα τολμηροί, αφού το να κάνεις επανειλημμένα stage dives σε έναν χώρο σαν τη Death Disco –και με έναν αριθμό θεατών που δεν τον έλεγες και τίγκα– θέλει γερή δόση τρέλας. Όταν μάλιστα πραγματοποίησε τη δική του «βουτιά» o Devos, δεν παρέλειψε να γρατζουνάει παράλληλα τα σωθικά του επί του μικροφώνου. Λίγο μετά θα τον βλέπαμε να κυλιέται στα πατώματα, να τυλίγει το καλώδιο γύρω από τον λαιμό του και γενικά να μοιάζει με επιληπτικό ιεροκήρυκα.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτός, μιας και σε κάποιο άλλο σημείο πήρε φόρα και ο ντράμερ Pieter de Wilde και πήδηξε στους θεατές –με το δικό του ωστόσο εγχείρημα να καταλήγει τελικά σε βουτιά στο ...πάτωμα! Άλλο δε στιγμιότυπο, εκείνο το φιλί στο στόμα που έδωσε πεταχτά στον κιθαρίστα τους Jef Verbeeck, πριν από το ξεκίνημα ενός κομματιού. Ο οποίος κιθαρίστας δεν έμεινε έξω από τον χορό τρέλας, αφού προλόγισε μια επιλογή ως εξής: «και τώρα θα σας παίξουμε ένα τραγούδι που έχουμε να το παίξουμε ζωντανά εδώ και 40 χρόνια»...
Όλα τα παραπάνω γινόντουσαν υπό τη σταθερή μουσική υπόκρουση των γνωστών συνθέσεων των Raketkanon από τα δύο ως τώρα άλμπουμ τους, που με τα κιθαριστικά ακόρντα, τα ψυχωμένα τύμπανα, τα μουρλαμένα σύνθια και τη δημιουργική τους ιδιομορφία φρόντιζαν να δυναμιτίσουν ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα. Η μεγαλύτερη αποθέωση ήρθε βέβαια στο φαινομενικά πιο ήσυχο τραγούδι τους, το γνωστό και από το χαρακτηριστικό του βιντεοκλίπ "Anna".
Από τα παραπάνω συμπεραίνετε εύκολα πως το σαββατιάτικο κατηφόρισμα στη Death Disco άξιζε αναμφισβήτητα τον κόπο. Δεν ξέρω αν οι Βέλγοι θορυβοποιοί πίνουν 2-3 energy drinks μετά από κάθε συναυλία για να συνέλθουν, εμείς πάντως σίγουρα τα χρειαστήκαμε!
{youtube}jxxDmPAQL8c{/youtube}
