Έχοντας παραβρεθεί σε δεκάδες ζωντανές εμφανίσεις των σημαντικότερων συγκροτημάτων που κατηγοριοποιούνται στο 1980s thrash metal, μια κοινή παρατήρηση επιβεβαιώνεται κάθε επόμενη φορά: αυτή η μουσική παραμένει, με διαφορά, εκείνη που προσφέρει άπλετη συναυλιακή συγκίνηση στους παλιούς και στους νέους metalheads. Οι Flotsam And Jetsam μπορεί να μνημονεύονται πλέον όλο και λιγότερο –μιας και ο πρώην μπασίστας τους Jason Newsted δεν βρίσκεται στις τάξεις των Metallica– όμως τα δύο πρώτα άλμπουμ (Doomsday For The Deceiver και No Place For Disgrace) αποτελούν ζωντανή ιστορία του ήχου, διατηρώντας έτσι άσβεστη τη φλόγα της δυναμικής τους. Ας δούμε όμως τι περιλάμβανε το πρόγευμα της μακράς συναυλιακής βραδιάς της περασμένης Πέμπτης.
Με 20 λεπτά καθυστέρηση, το death/thrash (να το πούμε extreme thrash, καλύτερα) των Spider Kickers απλώνεται στο άδειο An Club και, για να είμαι ειλικρινής, δεν φάνηκε κανείς να εντυπωσιάζεται από το θέαμα. Ο κακός ήχος αποθάρρυνε και τους πλέον καλοδιάθετους να συγκεντρωθούν στην ακρόαση, ενώ και η σκηνική παρουσία του γκρουπ δεν βοήθησε ιδιαίτερα στο κλίμα. Γρήγορα θα ξεχαστεί αυτή η εμφάνιση...
Κι ενώ το κοινό, σθεναρά, αντιστέκεται στο να εισέλθει στον συναυλιακό χώρο, οι Speedblow –το «new thing» του billing– παρουσιάστηκαν αρκούντως πιο δυναμικοί. Το περσινό άλμπουμ Behold Τhe Darkness ήταν μια αξιόλογη προσπάθεια, ζωντανά δε τα κομμάτια του είναι ακόμα καλύτερα. Τα εξαιρετικά σολίδια του Κώστα Παπασπύρου προσφέρουν τις πινελιές μελωδίας που λείπουν από αυτόν τον πολυφορεμένο doom/sludge/heavy metal ήχο, ενώ και ο Νίκος Φενερλής στη φωνή προσπάθησε ιδιαίτερα να σπάσει τον πάγο στο κρύο An. Σε μια πιο «οικογενειακή» κατάσταση, μια αντίστοιχη εμφάνιση θα θεωρείτο επιτυχημένη, αλλά ίσως ήταν ατυχής η επιλογή τους ως support σε μια αυθεντική thrash metal συναυλία.
Τον χορό των support σχημάτων ολοκλήρωσαν οι Memorain του Ηλία Παπαδάκη: με αντίπαλο τον κακό ήχο, δεν κατάφεραν να αποδώσουν τα αναμενόμενα. Επαγγελματίες μεν, αλλά και με κλισαρισμένη παρουσία, δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον μέσο όρο των απλά καλών συγκροτημάτων. Τα νέα κομμάτια (από το περσινό άλμπουμ Zero Hour) δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, ενώ και η στροφή στον πιο γκρουβάτο, αμερικάνικο ήχο δεν με εξέπληξε ευχάριστα. Ελπίζω στο σύντομο μέλλον να αντιστρέψουν τις εντυπώσεις μου, μιας και τα τελευταία 3-4 χρόνια φαίνεται ότι βρίσκονται σε πτώση...
Οι Flotsam And Jetsam επέστρεψαν στη χώρα μας μετά από περίπου 5 χρόνια και μάλιστα στα πλαίσια μιας μίνι περιοδείας, η οποία πέρασε επίσης από Θεσσαλονίκη, Λάρισα και Ιωάννινα, ενώ θα ακολουθήσει και η παρουσία τους στο Chania Rock Festival στα μέσα Ιουλίου. Με τον Michael Spencer στο μπάσο (συμμετείχε στα sessions του No Place For Disgrace) και με το δίδυμο Eric A.K./Michael Gilbert να συνδέει το σχήμα με το ένδοξο παρελθόν του, οι Flots αναμενόμενα στηρίζουν τη setlist σε αυτό. Και όχι άδικα.
Η έναρξη με τα “No Place For Disgrace” και “Desecrator” σπάει τα πρώτα άλατα των αυχένων μας, αν και ο ήχος ακούγεται πηχτός. Η καταπονημένη φωνή του Eric μπορεί να μην παράγει τσιρίδες όπως άλλοτε, όμως η φιλότιμη προσπάθειά του να αποδώσει όσο αρτιότερα το υλικό, ήταν συγκινητική. Στα “Dream Of Deaths” και “Hammerhead” ζήσαμε τις κλασικές στιγμές thrash παροξυσμού –αν και το crowdsurfing από τα ίδια και τα ίδια άτομα καταντά ενοχλητικό πολλές φορές– ενώ αμέσως μετά πήραμε και τις απαραίτητες, σύντομες ανάσες με τα σπονδυλωτά αριστουργήματα “I Live You Die” και “Escape From Within”.
Ο Gilbert παραμένει παικταράς, αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του ήχου των Flots και μοιάζει να διαθέτει πολύ καλή φυσική κατάσταση (με διαφορά ο πιο άνετος στην εκτέλεση των μερών του). Το encore βρίσκει το κοινό σχεδόν αποκαμωμένο, μιας και είναι περασμένες μία, με τα “Doomsday For The Deceiver” και “P.A.A.B” να ολοκληρώνουν μια βραδιά, νοσταλγίας και έντονης σωματικής καταπόνησης για αυτούς που ζουν και αναπνέουν για αγνό, ανόθευτο thrash metal. Εάν βοηθούσε και λίγο ο ήχος (παρέμεινε σχετικά κακός σε όλες τα γκρουπ), θα μπορούσαμε να μιλάμε ακόμα και για θρίαμβο.
Στόχος λοιπόν επετεύχθη, καμία σταγόνα ιδρώτα δεν πήγε στράφι και απλά περιμένουμε για την επόμενη μάζωξη σε κάποιο ανήλιαγο υπόγειο.
{youtube}nvZwiav6bOE{/youtube}
