Ο Dave Holland είναι για πολλούς (αν όχι για όλους) ένας κονταμπασίστας-κολοσσός και πρωτοπόρος της τζαζ για περισσότερες από 4 δεκαετίες τώρα: μία μόνο ματιά στη δισκογραφία του, θα πείσει και τον πιο δύσπιστο. Το 2013 δημιούργησε τους Prism με τους –επίσης τεράστιους, στα δικά τους όργανα– Kevin Eubanks (πνευστά), Eric Harland (ντραμς) & Craig Taborn (κιθάρα), με τους οποίους και ηχογράφησε στη συνέχεια τον ομώνυμο δίσκο. Με το ιδιαίτερο αυτό κουαρτέτο ήρθε στη χώρα μας για ακόμα μία φορά, για την προχθεσινή συναυλία. Ο Άγγλος μουσικός πάντα παίζει άλλωστε με σχήματα τα οποία ωθούν τη μουσική ένα βήμα μπροστά.
Στον πρώτο όροφο της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών δεν έπεφτε καρφίτσα όταν μας σύστησε τους μουσικούς του και μας είπε «We are gonna play one long set». Όντως, στις περίπου 2 ώρες που διήρκεσε το set τους δεν σταμάτησαν να ηχούν νότες ούτε δευτερόλεπτο. Κεντρικούς άξονες περιστροφής τους, οι Prism είχαν την τζαζ, την avant garde και το fusion, γύρω από τους οποίους και ξεδίπλωναν βροχή τους υψηλού επιπέδου αυτοσχεδιασμούς τους. Αφετηρία των 7 κομματιών που παρουσίασαν στην κανονική διάρκεια της συναυλίας (με μία μόνο εξαίρεση) ήταν το κοντραμπάσο του Dave Holland, που μέσα από τα τελευταία μέτρα κάθε σύνθεσης, έπαιζε την εισαγωγή της επόμενης.
Τα δύο πρώτα κομμάτια αποδείχθηκαν μια καταιγίδα αυτοσχεδιασμών και tutti α-λα-Weather Report, μα και avant garde ψυχεδελικών σημείων, κάνοντας έτσι γρήγορα σαφείς τις προθέσεις του κουαρτέτου σε όλους τους παρευρισκόμενους. Είχαν λοιπόν ήδη κερδίσει τις εντυπώσεις, απλά εμείς χρειαζόμασταν λίγο χρόνο για να επεξεργαστούμε τι έγινε σε εκείνο το πρώτο 20λεπτο. Ο Eric Harland άφησε τις μπαγκέτες του, έπιασε τα σκουπάκια και, μαζί με τον Holland, μας έβαλαν σε ένα ήρεμο «βαλσοειδές» κομμάτι, αφήνοντάς μας τον χρόνο που χρειαζόμασταν. Την ηρεμία αυτή διατάραξε κατόπιν ο Craig Taborn, που με τον ιδιαίτερα σκληρό ήχο για την περίσταση, άρχισε να ανεβοκατεβαίνει μανιωδώς, χρωματικά την ταστιέρα του.
Το τέταρτο κατά σειρά κομμάτι είχε μια εισαγωγή κιθάρας/τύμπανων που φευγαλέα μου θύμισε την κλασική ζωντανή εκτέλεση του "Sunday Bloody Sunday" των U2, βάζοντας τους Prism αλλά και το ακροατήριο σε μια πιο ροκ, πεντατονική διάθεση. Ακολούθησε μια τζαζ επιλογή, με τον Harland να αναλαμβάνει ρόλο πρωταγωνιστή, παίζοντας το μεγαλύτερο σόλο του κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Το δοξάρι του Holland ήρθε να μας ηρεμήσει ξανά στην εισαγωγή του έκτου κομματιού (το είχαμε και πάλι ανάγκη), δίνοντας παράλληλα πάσα στον Kevin Eubanks, καθώς είχε έρθει η δική του ώρα να εκφραστεί. Το έβδομο και τελευταίο κομμάτι περιλάμβανε μουσικά μοτίβα από την εισαγωγή της συναυλίας, ολοκληρώνοντας μ' αυτόν τον τρόπο την concept αισθητική της. Για encore κράτησαν μια original σύνθεση του Harland, το κυρίως θέμα της οποίας προέκυψε «λατινίζον», αφήνοντάς μας έτσι με μια πιο ανάλαφρη και ευχάριστη διάθεση.
Η μουσική των Prism προϋποθέτει γερά τζαζ θεμέλια για να μπορέσεις να παρακολουθήσεις τι γίνεται. Αν αυτά δεν υπάρχουν, τότε πολύ εύκολα μπορεί να απογοητεύσουν όποιον ακροατή περιμένει να ακούσει κάτι πιο «βατό». Για αυτούς όμως που τα έχουν, απέδειξαν το Σάββατο πως πρόκειται για ένα μεστό, ολοκληρωμένο μουσικό σχήμα, το οποίο ευνοεί την ελεύθερη έκφραση και τον αυτοσχεδιασμό των μελών του. Η τετράδα κατάφερε να κάνει τον χρόνο να σταματήσει για 2 ώρες, αφήνοντάς μας με πολύ τροφή για σκέψη. Οι δε συζητήσεις για το τι έγινε στη συναυλιακή αίθουσα, άρχισαν πριν ακόμα προλάβουμε να κατέβουμε τα σκαλιά της Στέγης, οδεύοντας πια προς την έξοδο.
Αυτά συμβαίνουν βέβαια όταν πας ένα βήμα μπροστά από τους υπόλοιπους: κάνεις φίλους, μα και εχθρούς. Όμως δεν είναι μόνο η τέχνη έτσι, είναι και ολόκληρη η ζωή. Πάνω από όλα ένιωσα πάντως το Σάββατο ότι γνωρίσαμε τους 4 μουσικούς και λίγο ως ανθρώπους, βλέποντάς τους εκεί πάνω στη σκηνή· κι αυτό από μόνο του με έκανε να τους συμπαθήσω.
{youtube}RCq8dYN-oT4{/youtube}
