Μια tribute συναυλία σε ένα οποιοδήποτε συγκρότημα, εμπεριέχει έναν βαθμό ταύτισης, καθώς οι μουσικοί καλούνται (εξ ορισμού) να μπουν στα παπούτσια κάποιου άλλου. Φαίνεται δε να εκτιμάται περισσότερο η το δυνατόν πιστότερη αναπαράσταση του πρωτοτύπου, παρά η «αποκαθήλωση» και αποδόμησή του.
Το να αποφασίσεις λοιπόν να μπεις στα παπούτσια ενός συγκροτήματος όπως οι Led Zeppelin, προσθέτει στην έννοια του tribute και μία, ας την πούμε, καλλιτεχνική πρόκληση. Διότι δεν έχεις μόνο να μάθεις κάποια τραγούδια· έχεις να αναμετρηθείς και με 4 μουσικούς οι οποίοι έφτασαν τα παιξίματά τους σε μια δεδομένη αρτιότητα. Δύο από τα ονόματα είναι, εδώ, απολύτως ενδεικτικά: Jimmy Page και John Bonham.
Θέλει οπωσδήποτε κάποιου είδους κότσια να βγεις σε μια σκηνή και να αναλάβεις να «υποκαταστήσεις» τέτοιους μουσικούς. Κι αυτά όμως δεν είναι από μόνα τους αρκετά. Γιατί το ζήτημα δεν είναι απλώς να παίζεις «σωστά» τα κομμάτια, αλλά να τα κάνεις να δονούνται –να μεταφέρεις δηλαδή, μαζί με τις νότες, και τον ηλεκτρισμό τους. Αν και με το ζήτημα των tribute προσωπικά έχω διάφορα ζητήματα, οφείλω να παραδεχθώ ότι η μπάντα που βρέθηκε στη σκηνή του Fuzz το βράδυ του Σαββάτου αποδείχθηκε αρκετά επαρκής και στα δύο σημεία.
Οι Στέφανος-Φίλιππος Διαμαντόπουλος (φωνή), Κώστας Μαδεμλής (κιθάρα), Φοίβος Ζήτης (κιθάρα, πλήκτρα), Βασίλης Νησόπουλος (μπάσο) & Ηλίας Αρωνίδης (τύμπανα) είχαν την ερμηνευτική ικανότητα να εκπληρώσουν έναν τέτοιο στόχο. Επί των πλείστων, δεν παρίσταναν τους Zeppelin: τους είχαν ήδη ενσωματώσει μέσα στη μουσική τους ταυτότητα, όπως τόσοι και τόσοι που έπιασαν μια κιθάρα ή μια μπαγκέτα εξ αιτίας τους. Τους έβγαινε δηλαδή περισσότερο η ταύτιση και η πώρωση που αισθάνεται με τα συγκεκριμένα τραγούδια ένας σκληροπυρηνικός φαν, παρά η προσπάθεια παραγωγής ενός «γνήσιου αντιγράφου».
Ένα πρώτο σημείο αναφοράς στην απόδοση της μπάντας, ήταν ο δυναμικός ρυθμικός κορμός που έφτιαχναν ο Αρωνίδης με τον Νησόπουλο. Ένα άλλο η κιθάρα του Μαδεμλή, ικανή να παρακολουθήσει την πλούσια γενεαλογία των παιξιμάτων του Jimmy Page. Ένα τρίτο ήταν βεβαίως και η γενική απόδοση του Διαμαντόπουλου, ο οποίος μπορούσε κι αυτός να παρακολουθήσει το φωνητικό εύρος του Robert Plant. Ο Ζήτης, τέλος, συμπλήρωνε τα κενά, είτε παίζοντας τη ρυθμική κιθάρα, είτε τα πλήκτρα.
Υπήρχε βέβαια μια κάποια τυποποίηση, αλλά –σε τελική ανάλυση– τη λες και λογική. Και εν πάση περιπτώσει είχε λίγη σημασία. Το κοινό (το οποίο είχε γεμίσει το κάτω διάζωμα του Fuzz) ανταποκρινόταν ενθέρμως και η μπάντα απέδιδε όντως καλά, πηγαίνοντας με άνεση από τα ηλεκτρισμένα μπλουζ στις περισσότερο ροκ απολήξεις. Και φυσικά υπήρχε και η δύναμη των ίδιων των επιλογών. Μιλάμε άλλωστε για τα 4 πρώτα άλμπουμ των Zeppelin, για τραγούδια δηλαδή που έχουν «καθαρογραφεί» στο συλλογικό ροκ υποσυνείδητο (“Stairway To Heaven”, “Whole Lotta Love”, “Communication Breakdown”, “Dazed And Confused”, “Ramble On”, “Rock And Roll”, “Babe I’m Gonna Leave You” και τόσα ακόμα).
Όσο για το γενικό πρότζεκτ μέσα στο οποίο συνέβη το λάιβ, ο ίδιος ο Διαμαντόπουλος το περιέγραψε ως «οπτικοακουστική περιήγηση στα 4 άλμπουμ», κάτι που υπονοεί έναν διάλογο μεταξύ οπτικού και ακουστικού. Ο διάλογος, ωστόσο, υπήρξε μόνο στην αρχή –όταν το τέλος της προβολής ενός φιλμ σχετικά με το Hindenburg (το περίφημο γερμανικό ζέπελιν που ανεφλέγη πάνω απ’ το αεροδρόμιο του Νιου Τζέρσεϊ το 1937) συνέπεσε με την εισαγωγή του “Rock And Roll” στο ταμπούρο του Αρωνίδη, κάνοντας ένα εξαιρετικό συναυλιακό μπάσιμο. Όμως ήχος και εικόνα δεν συνομίλησαν έκτοτε ουσιαστικά.
Χώρια που και για το όλο «countdown» έχω τους ενδοιασμούς μου, καθώς έχω την εντύπωση πως το “How Many More Times” (από τον πρώτο δίσκο) ακούστηκε αρκετά νωρίς για να ισχύει η αντίστροφη μέτρηση. Δεν κρατούσα και σημειώσεις βέβαια, οπότε μπορεί να κάνω και λάθος. Ήταν πάντως περισσότερο μια συναυλία της οποίας προηγήθηκε ένα βίντεο και λιγότερο μια «οπτικοακουστική περιήγηση». Δίχως κάτι τέτοιο να αφαιρεί τελικά κάτι από τη συναυλία καθ’ αυτή.
{youtube}Syj63SuIL14{/youtube}
