De profundis αποδόμηση της ποπ κουλτούρας την Τετάρτη στο Six d.o.g.s.: όσοι βρέθηκαν εκεί, θα έχουν να το θυμούνται. 

Η Στέλλα Χρονοπούλου πραγματικά το χάρηκε το live, έστω και με τον λιγοστό κόσμο που ήρθε ως το club του Μύλου να την τιμήσει...

Το ίδιο το υλικό και η εκτέλεση αυτού στάθηκαν σε αρκετές στιγμές πομποί δυνατών φορτίσεων...

Δεν ήταν καθόλου κακή η συναυλία της, όμως η πρόσχαρη τραγουδοποιός οφείλει να γυμνάσει τις ικανότητές της σαν σκηνική παρουσία. Ακόμα αδυνατεί να σταθεί σαν μια παραστατική, απολαυστική frontwoman...

Χειροκροτήθηκαν χωρίς όμως ζητωκραυγές από ένα μισογεμάτο Six d.o.g.s., σε μια συναυλία που δεν κρίνεται συναρπαστική ως διαδρομή, μα διέθετε κάποιες ενδιαφέρουσες στάσεις...

Ο ατίθασος καλπασμός του γαλλικού μπαρόκ και ο αβρός του λυρισμός σε μια (σχεδόν) άριστη απόδοση, που προξένησε παραλήρημα ενθουσιασμού στο κοινό, οδηγώντας σε 3 encores...

Xιπστεροτά κορίτσια και νεο-corporate αγόρια παράγγελναν ποτά και έπνιγαν την κυριακάτικη μελαγχολία τους με στιλ. Και στα μεγάφωνα, να σου τα φάλτσα, να σου οι μικροφωνισμοί, να σου η σύγχυση ως προς το τι θέλουμε να κάνουμε και πού απευθυνόμαστε...

Τραγούδια από τη Θεσσαλονίκη, τραγούδια για τη Θεσσαλονίκη, τραγούδια από τις παραδόσεις που διασταυρώθηκαν στην πόλη διαμέσου των αιώνων: ελληνικά, εβραϊκά, ποντιακά, βουλγάρικα, τουρκικά, αρμένικα, σέρβικα –ακόμα κι ένα ιρλανδέζικο!

Τόσο ακουστικά όσο και οπτικά, η συναυλία στο Six d.o.g.s. απέδειξε ότι τα καταφέρνουν και έξω από τα γνώριμα ηλεκτρικά κατατόπια τους. Ο ακουστικός ήχος τους ταιριάζει, τελικά, πάρα πολύ...

Η επανένωση τιμήθηκε με ανθρώπινη πλημμύρα στον Βοτανικό. Και είχες την αίσθηση πως παρακολούθησες κάτι μεγάλο, κάτι σημαντικό, κάτι που θα συζητιέται για αρκετό καιρό, πιθανώς και χρόνια μετά...