Η χθεσινή βραδιά τα είχε όλα, για ακόμα μία φορά: τραγούδια αγαπημένα, παλαιά και καινούργια, ακροατήριο ιδιαιτέρως προσηλωμένο, καθώς και σπουδαίους μουσικούς, ικανούς να εξασφαλίσουν μια νέα ατμόσφαιρα...

Δύο μέρη είχε η βραδιά της Παρασκευής στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών (με Emily Dickinson και Καρυωτάκη), διχασμένος βγήκα κι εγώ έπειτα στον δροσερό αέρα της Συγγρού...

Σχεδόν sold-out η Death Disco, με αρκετούς 20άρηδες στο κοινό να επευφημούν τον αναχρονιστικό ήχο ενός πάλαι ποτέ γενναίου underground, αλλά και τους σουρεαλιστικούς στίχους του Νίκου Αγγελή...

Θα ξεκινήσω όπως πρέπει, λέγοντας ότι οι Sigmatropic γάμησαν την Παρασκευή το βράδυ στο Ρομάντσο. Θα γκρινιάξω, όμως, για τα υπόλοιπα: για την προσέλευση, για το κοινό, για τις αναμενόμενες αλλά πάντα απαράδεκτες καθυστερήσεις...

Χειρίστηκαν με αρκετό άγχος μα και κέφι την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα, η οποία έγινε όμως σε ακατάλληλο χώρο: η βραδιά στο Άλικο είχε ως μετρητή το πιοτό κι ενώ έπαιζαν, ίπταντο γύρω τους τυροπιτάκια και μεζεκλίκια...

Τα κατάφεραν, κυρίως γιατί δεν παρίσταναν τους Zeppelin. Τους έβγαινε δηλαδή περισσότερο η ταύτιση και η πώρωση που αισθάνεται ένας σκληροπυρηνικός φαν, παρά η προσπάθεια παραγωγής ενός «γνήσιου αντιγράφου»...

Αν αισθανθήκατε κάτι σαν σεισμό προχθές στα πέριξ της πλατείας Μαβίλη, ήταν από τα χειροκροτήματα στο Μέγαρο. Στο πιο αθόρυβο και ίσως ανέλπιστο sold-out της μέχρι τώρα συναυλιακής σαιζόν...

Οι επιδόσεις της πάνω στο σανίδι ξεπέρασαν άνετα αυτές του δίσκου και τα αποθεωτικά χειροκρότηματα στο τέλος δεν άφησαν αμφιβολία: ένα νέο εγχώριο αστέρι είχε γεννηθεί, εκεί μπροστά στα μάτια μας...

Περιβόητος για τις πολλές ιδέες που στριμώχνει στο μυαλό του, παρουσιάστηκε στην πιο «συναυλιακή», την πιο «ροκ» περφόρμανς του τα τελευταία 5-6 χρόνια...

Σε μια συναυλία «κεκλεισμένων των θυρών», παρουσίασε τον πρώτο της δίσκο (Marionette), καταφέρνοντας να μας κερδίσει με την εμφανή συναισθηματική της σύνδεση με τα συγκεκριμένα τραγούδια...