Πάνε σχεδόν 20 χρόνια από την πρώτη φορά που πήγα σε live του Αλκίνοου Ιωαννίδη. 20 χρόνια. Το ξαναγράφω για να το συνειδητοποιήσω. Πέραν της σκληρής διαπίστωσης για τον αμείλικτο χρόνο, μία ακόμα συνειδητοποίηση έρχεται άκοπα στο μυαλό μου: μέσα σε αυτά τα χρόνια έχω ακούσει ζωντανά τον Αλκίνοο πάρα πολλές φορές, ουδέποτε όμως με απογοήτευσε. Για την ακρίβεια, δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να αποχωρεί «ξενερωμένος» ούτε μία φορά. Η ιστορία επαναλήφθηκε και χθες το βράδυ στο Θέατρο Βράχων. Και πως το λέει εκείνο το τσιτάτο; «Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη δεν είναι σύμπτωση».
Βαδίζοντας προς την έξοδο χθες βράδυ, σκεφτόμουν ότι ο αγαπημένος τραγουδοποιός έχει αντιμετωπίσει με πανέξυπνο τρόπο την «ασθένεια» που μαστίζει τον κλάδο του. Και εξηγούμαι: ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του λεγόμενου «εντέχνου», είναι η επανάληψη. Πιο συγκεκριμένα, και με δεδομένη την μικρή παραγωγή των τραγουδοποιών μας (σ.σ.: δεν κυκλοφορούν δίσκους κάθε χρόνο), οι συναυλίες των περισσοτέρων εμφανίζουν έντονες ομοιότητες ως προς την playlist, τις ενορχηστρώσεις, τους συμμετέχοντες μουσικούς και την εν γένει ατμόσφαιρα. Αυτό συμβαίνει και για τον επιπρόσθετο λόγο της αποφυγής κάθε ρίσκου που μπορεί να οδηγήσει το εγχείρημα στην εμπορική αποτυχία. Με άλλα λόγια, η τακτική που προτιμάται είναι η πεπατημένη. Εκείνη της επαναλήψεως.
Στην περίπτωση του Αλκίνοου Ιωαννίδη, η αναπόφευκτη επανάληψη της playlist (δεν έχει άλλωστε αστείρευτο ρεπερτόριο) αντιμετωπίζεται με τακτικές –και συχνά απροσδόκητες– αλλαγές σε όλες τις υπόλοιπες παραμέτρους. Έτσι, αν μη τι άλλο, ανανεώνεται το μουσικό ενδιαφέρον, διαφοροποιείται το ηχοτοπίο από κάθε προηγούμενό του και εξασφαλίζεται μια νέα ατμόσφαιρα. Από τα 40 τραγούδια που ακούστηκαν χθες βράδυ στους Βράχους, τα 30 εμφανίζονται σχεδόν ανελλιπώς στις συναυλίες του Ιωαννίδη. Ωστόσο, κάθε ένα από αυτά αλλάζει συχνά φορεσιές και παρουσιάζεται στο ακροατήριο σαν καινούργιο. Έτσι εξασφαλίζεται η προσμονή και οι χώροι γεμίζουν: ίσως όχι ασφυκτικά, πάντως γεμίζουν ανθρώπινα. Επιπλέον, η εκάστοτε μπάντα του Αλκίνοου «φωνάζει» ότι είναι καλά προβαρισμένη και δουλεμένη, ενώ ταυτόχρονα τα μέλη της απολαμβάνουν την ελευθερία του αυτοσχεδιασμού και της δεξιοτεχνίας. Και όλα αυτά χωρίς καθόλου να υποβαθμίζεται το συναίσθημα.
Η χθεσινή βραδιά τα είχε λοιπόν όλα, για ακόμα μία φορά. Τραγούδια αγαπημένα, παλαιά (κανένα «σουξέ» δεν απουσίασε) και καινούργια (από τη Μικρή Βαλίτσα), ένα ακροατήριο ιδιαιτέρως «ήσυχο» και προσηλωμένο, καθώς και σπουδαίους μουσικούς, οι οποίοι στην πλειονότητά τους παίζουν εδώ και λίγο καιρό και για πρώτη φορά –από τον χειμώνα– με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, δίνοντας αυτό το «διαφορετικό» που αναφέρθηκε παραπάνω: Μανώλης Πάππος (μπουζούκι, λαούτο, τραγούδι), Φώτης Σιώτας (βιολί, τραγούδι), Δημήτρης Τσεκούρας (κοντραμπάσο) και ο «συνήθης ύποπτος» Γιώργος Καλούδης (τσέλο, λύρα).
Την προσήλωση του κοινού την επεσήμανε μάλιστα και ο τραγουδοποιός από σκηνής, ευχαριστώντας. Και είναι αλήθεια. Μοιάζει σαν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης να έχει «εκπαιδεύσει» το ακροατήριό του να ακούει, να προσέχει, να παρατηρεί, να τραγουδάει, να χειροκροτεί, αλλά να μην κάνει φασαρία και βαβούρα. Έτσι, μπορεί ο ίδιος να τραγουδά a capella και χωρίς μικρόφωνο την τελευταία στροφή από τη "Μικρή Βαλίτσα" και να ακούγεται σε ολόκληρο το Θέατρο Βράχων, χαρίζοντάς μας ένα μοναδικό, συγκινητικό στιγμιότυπο.
Στα χθεσινοβραδινά highlights και τα: "Διότι Δεν Συνεμορφώθην" (μουσική-στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης), "Πατρίδα", "Χορτάτος", "Ήταν Ανάγκη" (μουσική-στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης), "Χατζιδακιάς" (μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης-στίχοι: Νίκος Γκάτσος) και βέβαια η καταπληκτική τρίφωνη εκτέλεση του "Απόγευμα Στο Δέντρο" (μουσική-στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης). Ένα τραγούδι πραγματικό κόσμημα και φάρος για την εγχώρια τραγουδοποιία.
Μετά από τόσα χρόνια και τόσες όμορφες βραδιές, έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Γιατί σύμπτωση επαναλαμβανόμενη ΔΕΝ είναι σύμπτωση.
{youtube}axSrBqdauGg{/youtube}
