Πριν από μερικές μέρες έγραφα, με αφορμή μια άλλη «εορταστική» συναυλία –εκείνη του Μίλτου Πασχαλίδη στο θέατρο Βράχων, για τα δικά του 20 χρόνια στο τραγούδι– ότι σε τέτοιες βραδιές λίγη σημασία έχουν τα παιξίματα, οι ενορχηστρώσεις, ο ήχος και οι πρόβες και ότι το μόνο που μετράει είναι το συναίσθημα και η συγκίνηση. Μετά τη χθεσινοβραδινή συναυλία του Γιάννη Κότσιρα στο Ηρώδειο (με τον γενικό τίτλο "Ό,τι Θυμάσαι Δεν Πεθαίνει"), καταλήγω πως υπάρχει κι άλλος «δρόμος».
Χθες βράδυ λοιπόν, στο κατάμεστο, sold-out Ηρώδειο, όλα ήταν καλοστημένα, προβαρισμένα και αψεγάδιαστα. Από τις ενορχηστρώσεις του Βασιλικού (άλλες διακριτικές, έως ανεπαίσθητες και άλλες λαμπερές και εύστοχες, να δίνουν νέα πνοή στα τραγούδια, π.χ. στο "Να 'Φευγα" του Αντώνη Μιτζέλου και της Ελένης Ζιώγα) και τα παιξίματα της ορχήστρας (η Καμεράτα έχει φέρει εις πέρας και δυσκολότερες αποστολές, πάντως), μέχρι τη διεύθυνση του μαέστρου (ο Γιώργος Πέτρου έδωσε τη δική του παράσταση, με μια στακάτη και μετρημένα εξωστρεφή –εξ ου και εντυπωσιακή– διεύθυνση), τα φώτα (ο Γιώργος Τέλλος αποτελεί εγγύηση στον συγκεκριμένο τομέα) και τις ερμηνείες του πάντοτε «κουρδισμένου» και αλάνθαστου Γιάννη Κότσιρα, αλλά και των καλεσμένων του: Željko Joksimović και Yasmin Levy έκαναν αισθητή την παρουσία τους στον χώρο, με εξαιρετικές επιδόσεις από τη μεριά τους και σεμνή παρουσία. Ο πρώτος εξέπληξε με την επιλογή του "Μη Μου Θυμώνεις Μάτια Μου" (μουσική/στίχοι: Σταύρος Κουγιουμτζής) και η δεύτερη με τη μοναδική χροιά της φωνής της. Μολονότι δεν είναι ο τομέας μου και ίσως να μην κατάλαβα και καλά, θα χαρακτήριζα διακριτική τη σκηνοθετική επιμέλεια της Αργυρώς Χιώτη, αν και μάλλον τέτοια θα έπρεπε να είναι ούτως ή άλλως.
Αναμφίβολα, ο Γιάννης Κότσιρας είναι ένας σπουδαίος ερμηνευτής. Ένας ερμηνευτής, μάλιστα, που έχει «περάσει» στις συνειδήσεις του ακροατηρίου για τα καλά: η κοσμοσυρροή στο Ηρώδειο αποτελεί την πιο τρανή απόδειξη του παραπάνω ισχυρισμού. Επιπροσθέτως, τυγχάνει της αναγνώρισης των εγχώριων δημιουργών και έχει στο ενεργητικό του συνεργασίες με τους περισσότερους και τους σημαντικότερους εξ αυτών. Στα 20 αυτά χρόνια της πορείας του, έχει λοιπόν τραγουδήσει σημαντικά έργα, είτε σε πρώτη, είτε σε δεύτερη εκτέλεση: από το Άξιον Εστί των Μίκη Θεοδωράκη & Οδυσσέα Ελύτη (που μας θύμισε και χθες) και τον Δρόμο των Μίμη Πλέσσα & Λευτέρη Παπαδόπουλου, μέχρι τραγούδια αγαπημένα της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου, του Μανώλη Φάμελλου και το πιο πρόσφατο "Ό,τι Θυμάσαι Δεν Πεθαίνει" (των Θάνου Μικρούτσικου & Οδυσσέα Ιωάννου), που έδωσε και τον τίτλο στην εορταστική συναυλία του Ηρωδείου –κατά την προσωπική μου γνώμη υπήρξε και ο σημαντικότερος εγχώριος δίσκος που κυκλοφόρησε τη χρονιά που μας πέρασε. Σ' αυτόν, μάλιστα, ο Κότσιρας έκανε και μια μικρή ερμηνευτική υπέρβαση, παρουσιάζοντας έναν διαφορετικό εαυτό σε σχέση με ό,τι είχε κάνει στο παρελθόν. Προσωπική μου άποψη είναι ότι μπορεί (και πρέπει) να πάει και παραπέρα.
Σκεφτόμουν έτσι χθες βράδυ, την ώρα που ξεκινούσε το "Πως Θα Πεθάνω Εγώ Για Σένα» (μουσική/στίχοι: Κώστας Λειβαδάς) με εκείνη την εναρκτήρια φράση «Ποια σκιά, κυνηγάει το μυαλό μου…», ότι θα ήθελα να το «φώναζε» λίγο παραπάνω. Να «έσπαγε» λίγο περισσότερο. Να μην το τραγουδούσε τόσο ίδιο με τον δίσκο. Γιατί, μολονότι ο ήχος της ορχήστρας άλλαζε φορεσιά στο τραγούδι, η ερμηνεία ήταν σχεδόν ίδια. Λεπτομέρειες, ίσως. Ή προσωπικά κολλήματα. Όταν όμως απέναντί σου έχεις έναν τόσο ικανό ερμηνευτή, που δύσκολα πέφτει σε λάθη, αρχίζεις να αναζητάς ακριβώς αυτό: ένα γοητευτικό «λάθος», εκπορευόμενο του συναισθήματος. Μια «πτώση», η οποία θα σε φέρει σε ρόλο υποστηρικτή, αλλά και συμπάσχοντα. Επαναλαμβάνω, βέβαια: λεπτομέρειες.
Στα highlights της συναυλίας, εκτός όσων αναφέρθηκαν ήδη, θα έβαζα επίσης το δυναμικό "Λέει, Λέει, Λέει" (μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος / στίχοι: Άρης Δαβαράκης) με την καταλυτική παρουσία της παιδικής χορωδίας του Σπύρου Λάμπρου, το ντουέτο του με τη Levy "Una Noche Mas" (μουσική: Yasmin Levy & Yechiel Hasson / στίχοι: Yasmin Levy) –αν και οι ελληνικοί στίχοι που γράφτηκαν, προφανώς, για την περίσταση αποδείχθηκαν επιεικώς αμήχανοι– και το "Χάντρα Θαλασσιά" (μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα / στίχοι: Ελένη Ζιώγα), το οποίο ξεσήκωσε το Ηρώδειο. Το Ηρώδειο, βέβαια, που με την επιβλητικότητά του καθιστά συγκρατημένους άπαντες, πάνω και κάτω από τη σκηνή, φρενάροντας έτσι τη γιορτή και δημιουργώντας ένα «αποστειρωμένο» ηχοτοπίο. Αναγκαστική συνθήκη, θα μου πείτε. Και θα συμφωνήσω.
{youtube}lHOYGf3vQlg{/youtube}
