Όταν τρία τόσο μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού συναντιούνται, είτε στη σκηνή ενός νυχτερινού μαγαζιού (όπως έγινε τον περασμένο χειμώνα), είτε στα ανοιχτά καλοκαιρινά θέατρα της χώρας (έτσι ξεκίνησε την Παρασκευή η καλοκαιρινή τους περιοδεία, από το Κατράκειο της Νίκαιας), υπάρχουν μερικά συγκεκριμένα δεδομένα και ορισμένα απροσπέλαστα εμπόδια. Ειδικά δε αν μιλάμε για καλλιτεχνικά μεγέθη σαν τον Γιώργο Νταλάρα, την Ελένη Βιτάλη και τη Γλυκερία. Πώς να χωρέσουν σε 3 ή 4 ώρες προγράμματος οι σημαντικότερες –και ταυτόχρονα αγαπημένες– στιγμές της πορείας καθενός εκ των συμμετεχόντων; Είναι αδύνατο.
Ένας χοντροκομμένος μέσος όρος ετών πρωταγωνιστικής παρουσίας των τριών αγαπημένων ερμηνευτών «στα πράγματα», βγάζει σχεδόν 40 χρόνια δουλειάς για τον καθένα τους. Έτσι, μοιραία, πολλά τραγούδια μένουν απέξω. Αν έπρεπε δηλαδή να ακουστούν όλες εκείνες οι επιτυχίες που καθιέρωσαν τους τρεις τους στις συνειδήσεις του ακροατηρίου, δεν έφτανε τριήμερο φεστιβάλ. Με αυτό το δεδομένο, προσωπικά, δεν κατανοώ την επιλογή ορισμένων τραγουδιών στην playlist.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, δεν βρίσκω το λόγο να περιλαμβάνεται ο "Αμάραντος" (παραδοσιακό) στα όσα ερμηνεύει ο Νταλάρας στις εμφανίσεις αυτές, όταν απουσιάζει το "Κάπου Νυχτώνει" (μουσική/στίχοι: Σταύρος Κουγιουμτζής) ή το "Έχω Έναν Καφενέ" (μουσική: Μάνος Λοΐζος/στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος) και πόσα άλλα. Κατανοώ τη δυσκολία και την πίεση χρόνου που προκαλεί το στενό πλαίσιο μιας συναυλίας, αλλά θα επιθυμούσα μια καλύτερη επιλογή τραγουδιών, από εκείνα που έχουν πει σε πρώτες εκτελέσεις οι τρεις ερμηνευτές και όχι δεύτερες εκτελέσεις άλλων τραγουδιών –όσο αγαπημένα και να είναι αυτά.
Το βράδυ της Παρασκευής στο Κατράκειο (που δεν γέμισε, ίσως και με τον φόβο της βροχής) υπήρχε επίσης μεγάλη απόσταση μεταξύ σκηνής και κερκίδων. Και μιλώ κυριολεκτικά. Η σκηνή βρισκόταν πολύ μακριά, ενώ ο ήχος δεν ήταν τόσο καλός για εκείνους που καθόντουσαν στα πλαϊνά διαζώματα. Παράλληλα, κάποιες ψιχάλες που έκαναν την εμφάνισή τους (ευτυχώς όμως δεν μετατράπηκαν σε βροχή) προκάλεσαν διστακτικότητα στο κοινό, το οποίο στο τελευταίο μισάωρο του live κατέβηκε πάντως από τις κερκίδες, πλησίασε τη σκηνή και κατέληξε ακόμα-ακόμα και να χορεύει τον "Αμάραντο" και άλλα δημοτικά, που για μένα δεν ταίριαζαν στην playlist.
Ο Γιώργος Νταλάρας παραμένει με διαφορά ο πιο ακμαίος τραγουδιστής της γενιάς του, με αστείρευτες ερμηνευτικές ικανότητες. Παρότι σε αρκετές επιλογές έμοιαζε να «συγκρατείται», συγκλονιστικές καταλήξεις σαν αυτή του "Με Τελείωσες" (μουσική/στίχοι: Γιάννης Καραλής), αποδεικνύουν τον παραπάνω ισχυρισμό. Αλλά και οι κυρίες της βραδιάς αποδείχθηκαν επίσης σε ικανοποιητική φόρμα, από κοντά. Ζήτημα για μένα αποτέλεσε η πολυπληθής ορχήστρα, που, αν και προβαρισμένη και δεξιοτεχνική, συχνά στάθηκε φλύαρη, λόγω μιας «εμμονής» η οποία τη θέλει να παίζει συνεχώς: 13 σπουδαίοι μουσικοί (αν μέτρησα καλά), που παίζουν, όμως, ασταμάτητα. Με τον τρόπο αυτό, κάποιες ενορχηστρώσεις «μπουκώνουν», εκπέμποντας μια αισθητική νυχτερινού κέντρου.
Η συνεργασία του Γιώργου Νταλάρα, της Ελένης Βιτάλη και της Γλυκερίας γέννησε κι ένα καινούργιο τραγούδι σε στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου και μουσική Νίκου Αντύπα. Ακούγεται στην έναρξη του προγράμματος και έχει τον τίτλο "Σου Χρωστώ Κάποια Τραγούδια". Αν παραβλέψουμε μια ακατανόητη «παραξενιά» του στη μελοποίηση –σε όλα τα ρεφραίν ο τονισμός της φράσης είναι σωστός (σου χρωστώ), αλλά στο τελευταίο ξάφνου γίνεται αλλιώς (σού χρωστω)– θα συμφωνήσω, γιατί το ένιωσα φεύγοντας από τη συναυλία: μου χρωστάνε κάποια τραγούδια κι ας μη γινόταν διαφορετικά. Μας χρωστάνε, από την Παρασκευή, κάποια τραγούδια και οι τρεις τους.
{youtube}3G3pfqMEoAQ{/youtube}
