Συχνά διαφωνούμε με φίλους, με αφορμή τις καλοκαιρινές συναυλίες. Στην παρέα υπάρχουν υποστηρικτές διαφόρων ρευμάτων: μερικοί βάζουν στην πρώτη θέση τις εμφανίσεις του Γιάννη Χαρούλη, άλλοι του Θανάση Παπακωνσταντίνου (ανάμεσά τους κι εγώ) και κάποιοι εκείνες του Σωκράτη Μάλαμα (συγκαταλέγομαι και σ' αυτούς, ενίοτε). Όλοι πάντως συμφωνούμε ότι, στον καιρό μας, οι τρεις συγκεκριμένοι καλλιτέχνες αποτελούν μια διαφορετική «αγία τριάδα» στις θερινές μας μουσικές αναζητήσεις. Επιχειρήματα υπεράσπισης του εν λόγω ισχυρισμού υπάρχουν πολλά. Για παράδειγμα, χθες το βράδυ στους Βράχους (με το περιοριστικό ωράριο) ο Σωκράτης Μάλαμας χώρεσε στην playlist του 53 τραγούδια. Και επειδή είμαι σε θέση να θυμάμαι, τόσα περίπου είχε χωρέσει και πέρυσι –συγκεκριμένα πέρυσι είχε 54 και πρόπερσι 55.
Σίγουρα, η ποσότητα από μόνη της δεν αρκεί. Αλλά όταν συνδυάζεται με την ποιότητα και συγκεκριμένα με το βάθος του ρεπερτορίου του Σωκράτη Μάλαμα και με τα ερμηνευτικά του χαρίσματα, τότε τα αποτελέσματα είναι από ικανοποιητικά έως σπουδαία. Με τον τρόπο αυτό, δύσκολα θα βρεθεί κανείς σε συναυλία του τραγουδοποιού και θα φύγει απογοητευμένος.
Χθες βράδυ στον Βύρωνα, μέσα σε ένα κλίμα γενικότερης ανησυχίας εκπορευόμενης από τα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα (όλοι κρατούσαν ένα κινητό στο χέρι, όχι για να μαγνητοσκοπούν τη συναυλία μόνο, αλλά και για να ενημερώνονται για τις εξελίξεις και τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού), ο Σωκράτης Μάλαμας «ταξίδεψε» το μυαλό μας σε γνώριμα μονοπάτια, δίνοντας παράλληλα τροφή για σκέψη με τα σχόλια και τις αφηγήσεις του μεταξύ των τραγουδιών. Μέσα σε αυτό το κλίμα, το "Αερικό" (μουσική/στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου), τραγουδισμένο από τον Φώτη Σιώτα, πήρε άλλες διαστάσεις· και στον καταληκτικό, υπέροχο στίχο του ένωσε το κοινό των –σχεδόν– κατάμεστων Βράχων.
Δεν ξέρω ποιος είναι τελικά ο ρόλος του τραγουδιού σε εποχές σαν κι αυτή που διανύουμε, καιρούς φορτισμένους, ιστορικούς και δύσκολους. Και δεν ξέρω κι αν ο ρόλος του, όπως και των ανθρώπων του, είναι ένας και μόνος. Σε μια συναυλία του Μάλαμα, για παράδειγμα, την ίδια στιγμή που μπορείς να ξεχαστείς, αφηνόμενος στο "Τσιγάρο Ατέλειωτο" (μουσική: Σωκράτης Μάλαμας/στίχοι: Γιώργος Αθανασόπουλος), μπορείς να συγκινηθείς με τα "Διόδια" (μουσική: Σωκράτης Μάλαμας/στίχοι: Άλκης Αλκαίος), να θυμώσεις με τη "Μπαλάντα Του Κυρ Μέντιου" (μουσική: Λουκάς Θάνος/στίχοι: Κώστας Βάρναλης), να προβληματιστείς με το "Λένε" (μουσική: Σωκράτης Μάλαμας/στίχοι: Μανώλης Ρασούλης), να βουρκώσεις με τον "Μέρμηγκα" (μουσική/στίχοι: Μάνος Λοΐζος), να χορέψεις με τα "Ξωτικά" (μουσική/στίχοι: Σωκράτης Μάλαμας), να φωνάξεις για τα "Πάγια" (μουσική/στίχοι: Σωκράτης Μάλαμας) και η λίστα συνεχίζεται. Γιατί, ακόμα και χρεωκοπημένος, ζορισμένος και άφραγκος, μπορείς την ίδια στιγμή να είσαι ερωτευμένος και να μη σε νοιάζει.
Όλους αυτούς τους διαφορετικούς ακροατές παίρνει λοιπόν από το χέρι ο Σωκράτης Μάλαμας στις συναυλίες του. Και τους «συντρέχει». Αυτό έκανε και χθες βράδυ στους Βράχους. Και συνηθίζει να το κάνει με ένα ασυγκράτητο δόσιμο, σε κάθε εμφάνισή του.
Παρότι, μάλιστα, έχει πλούσιο ρεπερτόριο και αρκετές προσωπικές δουλειές, ποτέ δεν παραλείπει να παίζει και τα λεγόμενα «σουξέ», ικανοποιώντας έτσι και όλους εκείνους τους περιστασιακούς επισκέπτες των συναυλιών του. Έτσι ανανεώνει διαρκώς το κοινό του, κρατώντας πάντοτε ενεργό τον πυρήνα του φανατικού του ακροατηρίου με τραγούδια τα οποία κάθε τόσο μοιάζουν να εμφανίζονται από το πουθενά και να γίνονται ανάρπαστα. Παράδειγμα, η επιτυχία που απολαμβάνει το "Το Χρόνο Να Λαβώσω" (μουσική: Βαγγέλης Φάμπας/στίχοι: Γιώργος Αθανασόπουλος).
Χθες το βράδυ στο θέατρο Βράχων, έκλεισε πάντως για μένα η «τριλογία του Ιουνίου». Με σειρά εμφανίσεως: Θανάσης Παπακωνσταντίνου (3/6), Γιάννης Χαρούλης (8/6) και Σωκράτης Μάλαμας (29/6). Το Σεπτέμβριο αναμένεται η επανάληψή της.
{youtube}RwNqi_EKtmw{/youtube}
