Την ποίηση της Emily Dickinson επέλεξε η Λένα Πλάτωνος για τη νέα της εργασία, η οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ζωντανά την Παρασκευή στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, υπό τον γενικό τίτλο Love Is The Thing With Feathers. Η συνθέτρια διάλεξε προς μελοποίηση 10 έργα της Αμερικανίδας ποιήτριας, τα οποία αποδόθηκαν επί σκηνής από μια ορχήστρα που περιλάμβανε πλήκτρα και προγραμματισμό (από τον ενορχηστρωτή της παράστασης Στέργιο Τσιρλιάγκο), κιθάρα (Στράτος Σπηλιωτόπουλος), ηλεκτρικό μπάσο (Τεό Λαζάρου) και τύμπανα (Tsiko), σε ύφος «indie electronica» σύμφωνα με την ίδια τη δημιουργό. Ερμηνεύτηκαν δε από τις Αθηνά Ρούτση και Sissi Rada, με την τελευταία να παίζει και άρπα σε μια-δυο περιπτώσεις.
Είναι πάντα δύσκολο –και ενέχει ρίσκο– να εκφέρεις άποψη για ένα έργο που ακούς πρώτη φορά, πόσο μάλλον όταν αυτό ακολουθεί δρόμους όχι ιδιαίτερα προφανείς. Θα ριψοκινδυνεύσω πάντως να πω ότι το Love Is The Thing With Feathers σύνολο, παρότι είχε τις στιγμές του, με άφησε κάπως αποστασιοποιημένο: εν ολίγοις, τα νέα αυτά τραγούδια, έτσι όπως παρουσιάστηκαν, δεν με συντάραξαν.
Τις αιτίες θα τις αναζητούσα στην όχι πάντα λειτουργική συνύπαρξη της απλότητας της ποίησης της Dickinson και της «ζόρικης» μελοποίησης της Πλάτωνος, αλλά και στην όλη ενορχηστρωτική προσέγγιση: τα ηλεκτρονικά του Τσιρλιάγκου κυμαίνονταν για ακόμα μία φορά στα γνωστά πλαίσια για τα οποία έχει δεχτεί αρκετή κριτική ούτως ή άλλως, οι κιθάρες είχαν κάποιες φορές μια αισθητική απελπιστικά ξεπερασμένη, ενώ ο Tsiko διέθετε ρόλο τόσο περιορισμένο, ώστε η παρουσία του θα μπορούσε και να λείπει. Οι δύο ερμηνεύτριες, πάντως –ενδιαφέρουσες (τουλάχιστον) και αλληλοσυμπληρούμενες φωνές– στάθηκαν αρκετά καλά, ειδικά αν αναλογιστούμε την ιδιαιτέρως απαιτητική αποστολή τους.
Η αρκετά γεμάτη (όχι όμως πλήρως) κεντρική αίθουσα της Στέγης υποδέχθηκε επίσης συγκρατημένα τα νέα αυτά τραγούδια: χειροκροτούσε μεν, αλλά με μέτρο. Τις δε απαγγελίες της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη τις χειροκροτούσε ακόμα πιο διστακτικά, μάλλον από αναποφασιστικότητα. Αποτέλεσαν ωστόσο σημαντικό μέρος της παράστασης, καθότι προλόγιζαν κάθε τραγούδι με την ελληνική μετάφραση των στίχων (σε ελεύθερη απόδοση της Χριστίνας Θαυμαστοπούλου), επιτρέποντάς μας έτσι να καταλάβουμε καλύτερα το περιεχόμενό τους. Η μόνη στιγμή όπου το κοινό χειροκρότησε με πραγματικό ενθουσιασμό, ήρθε στο κλείσιμο του πρώτου μέρους με το “T Is Much Joy” –που ήταν και το μόνο αληθινά εξωστρεφές στιγμιότυπο του νέου έργου της Λένας Πλάτωνος.
Μετά το διάλειμμα, σειρά είχε η γνωστή της εργασία πάνω στην ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη. Φυσικά, αφού είχαμε τώρα να κάνουμε με τραγούδια πολύ γνωστά, τα χειροκροτήματα ήταν πολύ πιο θερμά και μεγαλύτερης διάρκειας. Και, κατά τη γνώμη μου, υπήρχαν λόγοι πέραν της μνήμης και της αναγνωρισμένης αξίας αυτών των 13 τραγουδιών: αφενός ήταν δηλαδή το διακριτικά εκσυγχρονισμένο, σε σχέση με την αρχική ηχογράφηση, μουσικό μέρος –δουλειά του ενορχηστρωτή και πιανίστα Θεόδωρου Κοτεπάνου– με βιολί (Διονύσης Βαρβιτσιώτης), τσέλο (Τάσος Μισυρλής), κοντραμπάσο (Τεό Λαζάρου), άρπα (Sissy Rada) και τύμπανα (Tsiko) να ντύνουν τα τραγούδια, αφετέρου η κλάση της Σαβίνας Γιαννάτου, η οποία ανέλαβε –όπως και στο άλμπουμ του 1982– τις ερμηνείες. Υπήρξαν έτσι αρκετές συγκινήσεις και απολαύσεις.
Για το τέλος είχαμε και εκπλήξεις, όπως την παρουσίαση μιας μεταγενέστερης μελοποίησης της Πλάτωνος στο "Ωδή Σ’ Ένα Παιδάκι", καθώς και κάποιων αγαπημένων τραγουδιών από τη δισκογραφία της: το live έκλεισε λ.χ. με "Ρόζα Ροζαλία", με τη συνθέτρια να κάθεται στο πιάνο. Ειδικά σε εκείνες τις στιγμές όπου βρέθηκε και η ίδια στη σκηνή, η συγκίνηση έπιασε ταβάνι και οι ιαχές και τα χειροκροτήματα υπήρξαν αποθεωτικά. Και τα άξιζε όλα αυτά η Πλάτωνος, όχι μόνο για τα όσα έχει καταθέσει στο παρελθόν, αλλά και για το ότι εξακολουθεί να δημιουργεί και να ζει μέσα από τη μουσική. Ανεξάρτητα από τη γνώμη του καθενός (εμού συμπεριλαμβανομένου) για τα τωρινά της πονήματα, αυτό είναι κάτι πέραν της όποιας κριτικής –κάτι που έχει κατακτήσει η ίδια, με το σπαθί της.
Όπως μας είπε άλλωστε από μικροφώνου, «θα τα ξαναπούμε». Και πολύ καλά θα κάνουμε!
Setlist:
Α’ Μέρος
1. Heart We Will Forget Him
2. If You Were Coming In The Fall
3. Elysium
4. Have You Got A Brook In Your Little Heart?
5. It Was Α Long Parting
6. I Hide Myself
7. He Touched Me
8. Come Slowly Eden
9. Hope Is A Thing With Feathers
10. T Is So Much Joy
Β΄ Μέρος
11. Βράδυ
12. Χαμόγελο
13. Άνοιξη
14. Νύχτα
15. Σε Παλαιό Συμφοιτητή
16. Παιδικό
17. Το Φεγγαράκι Απόψε
18. Σαν Δέσμη Από Τριαντάφυλλα
19. Τα Γράμματά Σου
20. Κριτική
21. Η Πεδιάς Και Το Νεκροταφείο
22. Πεθαίνοντας
23. Μόνο
Encore
24. Ωδή Σ’ Ένα Παιδάκι
25. Τι Νέα, Ψιψίνα;
26. Μάρκος
27. Ρόζα Ροζαλία Ή Το Ροζ Χρώμα
{youtube}4mipsgfBoww{/youtube}
