Προσπαθώ να καταλάβω, αλήθεια. Θέλω να καταλάβω, μ’ ενδιαφέρει, για διάφορους λόγους. Όσο όμως περισσότερο προσπαθώ, τόσο αισθάνομαι ότι κάτι μου διαφεύγει. Οπότε καταλήγω ότι το πρόβλημα είναι ακριβώς εκεί: στη θέλησή μου να εντάξω τον νου σε μια διαδικασία που τον αφορά ελάχιστα.
Δεν μπορώ ας πούμε να κατανοήσω τους λόγους που κάνουν ένα συγκρότημα να βγαίνει στη σκηνή και να αναπαριστά με τη μέγιστη δυνατή ηχητική ακρίβεια τον προ 30ετίας (και κάτι ψιλά) εαυτό του. Χωρίς ούτε ένα παιχνίδι, κάποια προσαρμογή του τότε στο τώρα. Κι αν ακόμα δεχθούμε αυτό που ο ποιητής ονομάζει «πειρασμό της νοσταλγίας», δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάτι τέτοιο να αφορά το γενικότερο γίγνεσθαι, γιατί δηλαδή μια τέτοια συνάντηση, αντί να προσελκύει μόνο μερικούς συγγενείς και φίλους, να μετουσιώνεται σε μία sold-out (ή σχεδόν sold-out) συναυλία. Και έπειτα δεν μπορώ να καταλάβω πώς διάολο κολλάνε «το πάθος για τη λευτεριά [που] είναι δυνατότερο απ’ όλα κελιά», οι «φασίστες-κουφάλες» και «οι κρεμάλες», καθώς και τα άλλα συνθήματα τα οποία συχνά-πυκνά ακουγόντουσαν από το κοινό. Μένω με τις απορίες μου και συνεχίζω…
Οι Χωρίς Περιδέραιο βγήκαν επευφημούμενοι στη σκηνή λίγο μετά τις 11. Βγήκαν ως τρίο, αποτελούμενο από τον Νίκο Αγγελή σε φωνή και συνθεσάιζερ, τον Παντελή Πετρονικολό στην κιθάρα και τη Λία Μιχαηλίδου επίσης σε φωνή και συνθεσάιζερ (αν και η φωνή της ακούστηκε ελάχιστα). Φυσικά, στο μουσικό σκέλος δεν υπήρχε καμία απολύτως έκπληξη. Είπαμε, μιλάμε για μία προσπάθεια αναβίωσης, επομένως διαφοροποιήσεις, ανανεώσεις και αναστοχασμοί δεν χωράνε σε ένα τόσο ασφυκτικό σχήμα: αυτό που θα έκανε τη συναυλία «καλή», ήταν ξεκάθαρα το πόσο πιστή θα παρέμενε στο παρελθόν, όχι το πώς θα το μετασχηματίσει.
Και μιλάμε για ένα παρελθόν με πολύ συγκεκριμένους ηχητικούς ορίζοντες. Οι Χωρίς Περιδέραιο (για όσους δεν κατέχουν) υπήρξαν ένα από τα πρώτα new wave σχήματα στην Ελλάδα, με χρόνο δράσης την τριετία 1983-85. Ο ήχος τους είναι χαρακτηριστικός αυτής της σκηνής που ευδοκίμησε στο εγχώριο underground λίγο αργότερα, με όλο τον πριμιτιβισμό, την αφέλεια, αλλά και τον δυναμισμό του.
Σήμερα βέβαια είναι 2015 και ένας τέτοιος ήχος είναι προ πολλού ξεπερασμένος· όχι επειδή δεν μπορεί να ακολουθήσει αυτό που οι μουσικές μόδες επιτάσσουν, αλλά γιατί έχουν αλλάξει οι συνθήκες και οι όροι που η μουσική καλείται να εκφράσει. Είναι, με άλλα λόγια, αναχρονιστική. Εξ ου και το ερώτημα πώς γίνεται άνθρωποι 20-25 χρονών να ταυτιστούν με κάτι που χαρακτηρίζει τόσο έντονα μια εποχή στην οποία εκείνοι δεν ήταν καν γεννημένοι. Οι μουσικές μόδες (στην… underground βερσιόν τους) δίνουν εδώ μιαν απάντηση.
Και μιλάω για ταύτιση, γιατί η συναυλία είχε μπόλικο πάθος: ζητωκραυγές όταν ακούστηκαν τα «hit» “Άνωση” και “48 Σιωπές”, mosh-pit, συνθήματα (όπως προείπαμε), με αρκετούς να τραγουδούν στίχους ή να κουνούν ζωηρά τα άκρα τους στους απλοϊκούς ρυθμούς των συνθεσάιζερ. Για να είμαστε δίκαιοι, η ίδια η μουσική –αν αποδεχθούμε τους αρκετούς περιορισμούς της– μπορεί όντως να λειτουργήσει στα πλαίσια μιας συναυλίας, να σε βάλει δηλαδή στη λογική της και να σου μεταδώσει μια κάποια κινητικότητα. Προσωπικά, βέβαια, βαρέθηκα γρήγορα τη συνεχή ανακύκλωση των ίδιων μοτίβων, αλλά αυτό έχει λίγη σημασία.
Την παρτίδα για μένα την έσωσε ο σουρεαλισμός του Αγγελή. Δηλαδή στίχοι που μιλάνε για «έγχρωμες γρίπες» και «τετραώροφα ποτάμια», καθώς και άλλοι, με ένα κάπως ανατρεπτικό πνεύμα όπως: «δεν θα σε παντρευτώ / γιατί είσαι δογματικός / αφοπλισμένος σαν αστακός», «είσαι χαρίτωμα / το πιο ανέκφραστο περίττωμα». Ή κάποιοι άλλοι πιο σοβαροί, όπως: «μόνον οι πάγοι λιώνουν / όχι το πάγωμά σας».
Οι Χωρίς Περιδέραιο έμειναν στη σκηνή για κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα. Χωρίς Περιδέραιο και χωρίς ανκόρ, με τον Αγγελή να μας λέει ότι δεν κάνουν τέτοιες γελοιότητες· θα πουν ό,τι έχουν να πουν και θα φύγουν μια και καλή. Μάλιστα είπαν και κάτι παραπάνω, αφού μετά το τελευταίο κομμάτι του σετ, τις “48 Σιωπές” (με όλον τον ενθουσιασμό που προκάλεσε), το ξαναέπαιξαν στο καπάκι. Φεύγοντας από τη Death Disco, μάλιστα, τον άκουσα να καλεί το κοινό να εκλέξει διά βοής το κλείσιμο, επιλέγοντας κάποιο από τα προλεχθέντα. Τη χάρηκαν λοιπόν τη συναυλία οι παρευρισκόμενοι (κοινό και μουσικοί), οπότε εμένα δεν μου πέφτει λόγος…
{youtube}JL_VbDMIv8Q{/youtube}
