Θα ξεκινήσω όπως πρέπει, λέγοντας ότι οι Sigmatropic γάμησαν την Παρασκευή το βράδυ στο Ρομάντσο. Θα γκρινιάξω, όμως (για πολλοστή φορά), για τα υπόλοιπα: για την προσέλευση, για το κοινό, για τις αναμενόμενες αλλά πάντα απαράδεκτες καθυστερήσεις... Δεν ξέρω πώς το λένε το μέρος προς το οποίο οδεύει (ή βρίσκεται ήδη) η εγχώρια συναυλιακή πραγματικότητα, ξέρω πάντως ότι είναι πολύ άσχημο και σκοτεινό.
Μπήκα που λέτε στο Ρομάντσο ένα τέταρτο μετά την αναγραφόμενη στα δελτία τύπου ώρα προσέλευσης, στις 21:15 δηλαδή. Και δεν είδα μέσα κανέναν, παρά μόνο το support γκρουπ να κάνει soundcheck. Έφτασε λίγο αργότερα και η ώρα της υποτιθέμενης έναρξης και φυσικά δεν συνέβη τίποτα, οπότε με τον φωτογράφο Νίκο Ζαραγκόπουλο κινηθήκαμε προς το μπαρ. Ο λόγος που το πράγμα αργούσε, ήταν απλός: δεν υπήρχε κοινό. Αυτό άρχισε να καταφθάνει κατά τις 10 παρά –και πάλι με πολύ αραιή ροή, μη φανταστείτε. Όταν πια οι Birthmark ξεκίνησαν να παίζουν ήταν 22:10 και ο χώρος πρέπει να είχε γύρω στα 20 με 30 άτομα...
Στο 45λεπτο σετ τους, οι Birthmark έπαιξαν κομμάτια από τα 3 μέχρι στιγμής άλμπουμ τους (Product Of Black Days του 2007, Boogeyman του 2012, Subtract φέτος). Το πενταμελές συγκρότημα κινείται μεταξύ electro και dream pop και επί σκηνής χρησιμοποιούν πλήκτρα, σαμπλς, κιθάρα και μπάσο, πλέκοντας την ηχητική πατίνα επί της οποίας κινείται η ερμηνεύτρια Adamantine. Τους βρήκα συμπαθητικούς, αλλά όχι κάτι παραπάνω: έπαιξαν καλά το υλικό τους, αλλά δεν πείστηκα και τόσο από αυτό. Αδικήθηκαν πάντως από το γεγονός ότι μπάσο και κιθάρα θάφτηκαν από τα πλήκτρα και τα προγραμματισμένα κρουστά, με το αποτέλεσμα να προκύπτει κάπως «τσίγκινο».
Όταν έφτασε η ώρα των Sigmatropic, παρατήρησα ότι ο αριθμός των θαμώνων ξαφνικά διπλασιάστηκε. Το «φαινόμενο» έχει εξήγηση, βέβαια: όσο έπαιζε το support, πολλοί προτίμησαν να πίνουν το ποτάκι τους στο μπαρ, παρά να αφιερώσουν λίγο χρόνο σε μια ομάδα νέων παιδιών που προσπαθεί. Είπατε κάτι για αγένεια; Εγώ πάντως, ναι... Όπως και να 'χει, η παρέα του Άκη Μπογιατζή ξεκίνησε αρκετά δυνατά, με 2 κομμάτια από το EP Every Soul Is A Boat, και συνέχισε με επιλογές από τις προηγούμενες δουλειές της. Χρειάστηκαν μάλιστα πολλή λίγη ώρα για να βάλουν τις μηχανές στο φουλ και να αποδείξουν ότι είναι ομάδα, όχι μόνο με περγαμηνές, αλλά και με απόλυτα ζωντανό παρόν.
Η μουσικότητα της τετράδας ήταν λοιπόν πραγματικά χάρμα ειδέσθε και ακούσεσθε την Παρασκευή. Η «οπισθοφυλακή» (ο Φοίβος Ζήτης στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Θεόδωρος Πιστιόλας στα πλήκτρα και το θέρεμιν και ο Γιάννης Τρυφερούλης στα τύμπανα), παρότι έπαιζε παπάδες με άνεση που τρόμαζε, άφηνε το μεγαλύτερο μέρος του επικοινωνιακού παιχνιδιού στον μπροστάρη Άκη Μπογιατζή –και πολύ καλά έκανε. Ο Μπογιατζής έχει άλλωστε ένα πραγματικά απαράμιλλο στυλ, όχι μόνο στο παίξιμο, μα και ως φιγούρα πάνω στο σανίδι. Και βέβαια η φωνή του, της οποίας οι δυνατότητες αποκαλύπτονταν αργά-αργά στη διάρκεια της βραδιάς, παραμένει φονικό όπλο ακριβείας.
Ακούστηκαν αρκετά κομμάτια από τη δισκογραφία των Sigmatropic στο Ρομάντσο, νέα και παλιά: “Sink!”, “Spaceface (A Slower Rocket)”, “Red Across The Sand”, “New Life”, “When Jesus Walked The Streets Of Athens” ήταν κάποια από αυτά. Προς το τέλος, όμως, υπήρχαν και... χάπενινγκ, με τον Γιάννη Ντρενογιάννη και τον Αντώνη Λιβιεράτο να ανεβαίνουν στη σκηνή και να συμβάλλουν σε ένα flashback που έφτασε μέχρι και τους Libido Blume (κάπου εκεί ακούστηκε το “In My Room”, αλλά και τα “Crystallize” και “Ordinary Life”), ενώ το encore περιελάμβανε το “In Heaven” και το “Guns Of Brixton” σε ειδική «γιουκαλιλική» βερσιόν.
Εν ολίγοις, η εμφάνιση των Sigmatropic στο Ρομάντσο υπήρξε απόλυτα επιτυχημένη καλλιτεχνικά, αφού έκανε φανερούς τους λόγους για τους οποίους αυτοί θεωρούνται ένα από τα πλέον δυνατά χαρτιά της ευρύτερης ροκ σκηνής μας. Κι ας μην συνδυάστηκε αυτή η επιτυχία με αντίστοιχη επίδοση στον τομέα της προσέλευσης...
{youtube}w2OD7aNSqfA{/youtube}
